Όπως είπε ο πρωθυπουργός, το κόμμα του κέρδισε τις εκλογές τον Ιανουάριο του 2015, αλλά δεν πήρε την εξουσία στα χέρια του. Σιγά σιγά όμως την παίρνει. Φτιάχνει μεθοδικά ένα καθεστώς βασισμένο σε κόκκινα βιογραφικά. Βοηθάει σ' αυτό και μια αντιπολίτευση που είναι πρακτικά ανύπαρκτη, και που κυβερνούσε και αυτή αμαρτωλά στο παρελθόν με έγχρωμα, γαλάζια ή πράσινα, βιογραφικά. Η επικράτηση ενός καθεστώτος περνάει μέσα και από την άλωση του μηχανισμού της εκπαίδευσης, ιδίως της πανεπιστημιακής. Το καθεστώς χρειάζεται τους δικούς του πρυτάνεις και ευνοείται μέγιστα από την απαξίωση των πανεπιστημίων. Γι' αυτό το λόγο περιθωριοποιεί και ουσιαστικά καταργεί τα Συμβούλια Εποπτείας και Ελέγχου των ΑΕΙ. Το καθεστώς δεν μπορεί να συνυπάρξει με Συμβούλια απαρτισμένα και από τους πρεσβευτές της διανόησης του Ελληνισμού στο εξωτερικό, σαν τον Νέστορα της Θεωρητικής Φυσικής Γιάννη Ηλιόπουλο («αφελή» κατά τον κ. Μπαλτά και «επαρχιώτη» κατά την κ. Αναγνωστοπούλου!). Η ιστορία έχει δείξει ότι τα καθεστώτα στηρίζονται σε κουρελόχαρτα, όχι σε βιογραφικά της αξιοκρατίας και της αριστείας.
Η κυβέρνηση καταργεί ουσιαστικά και την ηλεκτρονική ψηφοφορία στις εκλογές για πρυτάνεις και κοσμήτορες στα Ελληνικά ΑΕΙ. Είναι λέει τεχνοφασισμός. Γιατί «αποδυναμώνει τη δημοκρατία και την καθολική εκπροσώπηση», γιατί «είναι αντιδημοκρατική διαδικασία»! Με όλο το σεβασμό σύντροφοι του ΣΥΡΙΖΑ, αυτές οι περίτεχνες αιτιάσεις είναι Trash Talk (για να καταλαβαίνει και ο κ. Κλίντον). Όσο για τον τεχνοφασισμό, επιτρέψτε μου να πω ότι υπάρχει μόνο στο Dictionary of Bullshit. Τα δεδομένα δείχνουν ότι η μεγαλύτερη συμμετοχή σε εκλογικές διαδικασίες στα Ελληνικά ΑΕΙ έχει επιτευχθεί με ηλεκτρονική ψηφοφορία (μέχρι και 98%). Το να καταργείς μια μέθοδο ψηφοφορίας που οδηγεί σε σχεδόν καθολικό ποσοστό συμμετοχής και να την αντικαθιστάς με μια άλλη που οδηγεί σε πολύ χαμηλότερο, είναι πράξη εκ του πονηρού, είναι ουσιαστικά παρεμπόδιση ψηφοφορίας και μορφή εκλογικής νοθείας. Γιατί η μέθοδος της κάλπης είναι στο έλεος των μπαχαλάκηδων και των ροπαλοφόρων «αγωνιστών της Αριστεράς», που καπνίζουν πανεπιστημιακό ασυλόχορτο, σπάνε κεφάλια, ανοίγουν κάλπες με λοστούς, και πετάνε τα ψηφοδέλτια τους στα σκουπίδια. Αυτή η μέθοδος είναι γνωστή και ως τεχνοσοσιαλισμός.
Από τα γραφόμενά του, καταλαβαίνουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει την ανώτατη παιδεία «ενταγμένη σε μια κοινωνική οικονομία» με «ενίσχυση των κοινωνικών και ανθρωπιστικών επιστημών». Πρέπει να σημειώσω ότι ο όρος «κοινωνική οικονομία» δεν αντιστοιχεί σε οικονομία καθιερωμένου συστήματος σαν τον καπιταλισμό και τον σοσιαλισμό. Μήπως ο ΣΥΡΙΖΑ ανακάλυψε, εκτός από την γοητεία του Μνημονίου των «κυνικών γκάνγκστερ» του Βορρά, και ένα καινούργιο οικονομικό σύστημα; Η μήπως μπερδεύει την οικονομία με την «κοινωνική πολιτική» ή το «κοινωνικό κράτος» της σοσιαλδημοκρατίας; Είναι αλήθεια ότι δεν υπάρχουν σοβαρά πανεπιστήμια χωρίς σοβαρά προγράμματα σε κοινωνικές και ανθρωπιστικές επιστήμες, όπως δεν εκλαμβάνεται ως σοβαρή μια χώρα χωρίς ιστορικούς, φιλόλογους, κοινωνιολόγους κτλ. Όμως, αυτήν την εποχή η χώρα έχει επιτακτική ανάγκη για ενίσχυση επιστημών που θα βοηθήσουν την ανάπτυξή της, ανάμεσα τους οι θετικές και τεχνολογικές, που συμβάλουν στην παραγωγή υψηλής προστιθέμενης αξίας στην οικονομία. Γιατί όπως έγραψα πρόσφατα εδώ, η Ελλάδα είναι, ως μη παραγωγική χώρα ανέργων, ημιαπασχολούμενων, συνταξιούχων και δημοσίων υπαλλήλων, σαν την γάτα του Σρέντινγκερ, 50% νεκρή και 50% ζωντανή, κυριολεκτικά, σε κώμα με 50% νεανική ανεργία.
Μήπως ο ΣΥΡΙΖΑ ανακάλυψε, εκτός από την γοητεία του Μνημονίου των «κυνικών γκάνγκστερ» του Βορρά, και ένα καινούργιο οικονομικό σύστημα; Η μήπως μπερδεύει την οικονομία με την «κοινωνική πολιτική» ή το «κοινωνικό κράτος» της σοσιαλδημοκρατίας;
Τα πανεπιστήμια της χώρας χρειάζονται άμεσα σύνδεση με την επιχειρηματικότητα, την παραγωγική διαδικασία και τις αγορές, και οι απόφοιτοι τους με την αγορά εργασίας. Είναι παγκοσμίως γνωστό ότι οι οικονομίες του σήμερα στηρίζονται σημαντικά στην πρόοδο των θετικών επιστημών και της τεχνολογίας. Δεν στηρίζονται καθόλου στην «συνεταιριστική επιχειρηματικότητα με κοινωνική κινητοποίηση», το νέο «παράδειγμα ανάπτυξης» του κ. Δραγασάκη, ή άλλες σαπουνόφουσκες. Πανεπιστήμια με μακρά ιστορία συνεργασίας με τον ιδιωτικό τομέα έχουν δημιουργήσει γύρω τους ολόκληρες πόλεις, «πάρκα» τεχνολογίας, που είναι κέντρα εφευρετικότητας και επιχειρηματικότητας, πηγές παραγωγής πλούτου. Το πιο γνωστό παράδειγμα είναι το πανεπιστήμιο του Στάνφορντ που για δεκαετίες είναι η κατευθυντήρια δύναμη της Silicon Valley. Βέβαια ένα Στάνφορντ με τα 7 βραβεία Νόμπελ Φυσικής δεν μπορεί να υπάρξει στην Ελλάδα. Το απαγορεύει το Σύνταγμά της. Και χωρίς τα Στάνφορντς δεν υπάρχουν πάρκα τεχνολογίας. Άρα το Σύνταγμα απαγορεύει και πάρκα τεχνολογίας. Επιτρέπει όμως, πατριωτικά και με σοσιαλιστική αξιοπρέπεια, το ξεπούλημα των κρατικών τραπεζών, για 2,6 σεντς τη μετοχή, στους γύπες των hedge funds των καζίνων της Wall Street.
Σύμφωνα με τον ΣΥΡΙΖΑ, η σύνδεση των πανεπιστημίων με τον ιδιωτικό τομέα «θα υπηρετεί τα συμφέροντα των επιχειρήσεων και των αγορών», όχι των πολιτών, «θα οδηγεί σε εκμετάλλευση των πτυχιούχων τους από τις αγορές». Αυτά θα είναι, μας λέει, «πανεπιστήμια της αγοράς»! Αυτές είναι αθεράπευτες ιδεοληψίες από την εποχή των Μπολσεβίκων. Ναι είναι αλήθεια ότι οι επιχειρήσεις έχουν συμφέροντα. Αλλιώς δεν θα υπήρχαν, όπως και οι θέσεις εργασίας που δημιουργούν και τα προϊόντα που παράγουν, π.χ. τρόφιμα, φάρμακα και ρούχα. Όσο για το ποιος εκμεταλλεύεται ποιον, θα έλεγα ότι οι απόφοιτοι των Στάνφορντς, που προσλαμβάνονται με μισθούς άνω των 100.000 δολαρίων το χρόνο, μάλλον αισθάνονται ότι αυτοί εκμεταλλεύονται τις εταιρείες που δουλεύουν! Επίσης, ο ΣΥΡΙΖΑ μιλάει, πολύ έντεχνα, για πανεπιστήμια «ενταγμένα στην οικονομία της γνώσης» και «συνδεδεμένα με την παραγωγή». Με γνώση όμως εννοεί τη γνώση για τη γνώση, και με παραγωγή τη σοσιαλιστική παραγωγή δημοσίων υπαλλήλων μέσα από «δημόσιες επενδύσεις». Τις ταινίες αυτές τις έχουμε ήδη δει. Τα σενάρια τους είναι αντιγραμμένα από τα περίφημα πενταετή προγράμματα του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης (ΚΚΣΕ). Δεν πήραν ποτέ κανένα Όσκαρ.
Όπως κάθε μαρξιστική Αριστερά, έτσι και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ενάντια στην «εμπορευματοποίηση της γνώσης». Δικαιολογημένα, γιατί στον σοσιαλισμό η γνώση δεν εμπορεύεται, δεν έχει και πολύ αξία. Η αξιολόγηση και η εμπορευματοποίηση της γνώσης ισχύουν μόνο στον ιδιωτικό τομέα, όπου κάτοχοι πτυχίων από «πανεπιστήμια της αγοράς» είναι περιζήτητοι και καλοπληρωμένοι, και όπου το 10 σημαίνει αριστεία και το 5 μετριότητα. Ο σοσιαλισμός, όπου το 10 είναι «ρετσινιά» και το 5 είναι ο βαθμός του λαού, είναι πάντα υπέρ ενός κοινού παρονομαστή, του παρονομαστή του «λαού». Για να είμαστε όμως δίκαιοι, δεν έχει και μεγάλη διαφορά με τους παρονομαστές της «λαïκής» δεξιάς και όλων όσων βάζουν τον «λαό» πάνω από τους θεσμούς. Διαβαθμίσεις δεν επιτρέπονται γιατί αναγκαστικά οδηγούν σε αξιοκρατία, το άκρως αντίθετο της κομματοκρατίας του καθεστώτος, στο οποίο τα πρότυπα και πειραματικά σχολεία, εκκολαπτήρια της αριστείας, καταργούνται ως ελιτίστικα. Να υπενθυμίσω, όπως γράψαμε αλλού, ότι ένα δημόσιο πρότυπο και πειραματικό σχολείο σαν το «Λύκειο των Επιστημών» της Νέας Υόρκης, του οποίου απόφοιτοι έχουν βραβευθεί με 7 Νόμπελ Φυσικής, θα ήταν το πρώτο που θα καταργούνταν στην Ελλάδα με τον νόμο του κ. Μπαλτά, ως άντρο αριστείας.
Η ανθρωπότητα έχει πολλά δεδομένα περί γνώσης, παραγωγής, και των μορφών διασύνδεσης τους. Ανάμεσα στα προïόντα της παγκόσμιας παραγωγικής διαδικασίας από το 1920 μέχρι το 1990 είναι η τηλεόραση, το μαγνητόφωνο, ο στερεοφωνικός ενισχυτής, το έγχρωμο φιλμ, το φωτοτυπικό μηχάνημα, πετροχημικά σαν το νάιλον, ο φούρνος μικροκυμάτων, οι δίσκοι μουσικής, ο ηλεκτρονικός υπολογιστής, η έγχρωμη τηλεόραση, αντιβιοτικά και εμβόλια σαν της πολιομυελίτιδας, το ραδιόφωνο τρανζίστορ, οι οπτικές ίνες, το κασετόφωνο, το ολοκληρωμένο κύκλωμα, το τζάμπο τζετ, ο εκτυπωτής λέιζερ, το ασύρματο τηλέφωνο, το ηλιακό κύτταρο, η οθόνη υγρών κρυστάλλων, το γουόκμαν, ο αξονικός και ο μαγνητικός τομογράφος, το βίντεο, το φαξ, η δισκέτα CD, το email, ο προσωπικός υπολογιστής, το τεστ DNA, και το διαδίκτυο. Όλα αυτά, και πολλά άλλα που άλλαξαν τη ζωή του ανθρώπου στη γη, είναι προïόντα παραγωγής ή και συχνά έρευνας (π.χ. Bell Labs) των επιχειρήσεων της ελεύθερης οικονομίας και των ανοιχτών αγορών, με πανεπιστήμια στην υπηρεσία και της παραγωγής τεχνολογίας, πολλές φορές χρηματοδοτούμενα ερευνητικά και από επιχειρήσεις. Όλα αυτά είναι δεδομένα, ιστορικά γεγονότα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ φτιάχνει μεθοδικά ένα καθεστώς βασισμένο σε κόκκινα βιογραφικά. Βοηθάει σ' αυτό και μια αντιπολίτευση που είναι πρακτικά ανύπαρκτη, και που κυβερνούσε και αυτή αμαρτωλά στο παρελθόν με έγχρωμα, γαλάζια ή πράσινα, βιογραφικά.
Τι τεχνολογικά επιτεύγματα έχει να δείξει, στο ίδιο χρονικό διάστημα, η κοινωνία της γνώσης για τη γνώση και η σοσιαλιστική παραγωγή των πενταετών; Η απάντηση είναι πασίγνωστη, σχεδόν τίποτα. Για να μην παρεξηγηθώ, η Σοβιετική Ένωση είχε εξαίρετους επιστήμονες, π.χ. φυσικούς του αναστήματος του Γκάμοφ, του Καπίτσα, του Γκίνζμπουργκ, του Λαντάου και του Αμπρικόσοφ. Η αρχή της λειτουργίας του μαγνητικού τομογράφου ανακαλύφθηκε από τον Ιβάνοφ στη Σοβιετική Ένωση 11 χρόνια πριν από την ανακάλυψη της στις ΗΠΑ. Χρειαζόταν όμως έγκριση από το καθεστώς, την Σοβιετική Επιτροπή Εφευρέσεων και Ανακαλύψεων. Όπως επίσης πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων από την ιερά εξέταση του διαλεκτικού και ιστορικού υλισμού. Το καθεστώς έπρεπε να διαφυλαχτεί από τα ευρήματα της γενετικής, της νευροφυσιολογίας, της κοινωνιολογίας, της στατιστικής και άλλων «ψευτοθεωριών». Η σοσιαλιστική κοινωνία έπρεπε να προστατευτεί από τις «επιστήμες της μπουρζουαζίας». Το καθεστώς πήρε χαμπάρι την αξία της ιδέας του Ιβάνοφ ακριβώς 11 χρόνια αργότερα. Δεν μπορούσε όμως έτσι και αλλιώς να φτιάξει τομογράφους. Δεν είχε επιχειρήσεις υψηλής τεχνολογίας πού «εμπορεύονταν την γνώση» σαν την EMI, την GE, και την Toshiba.
Μια χώρα χωρίς «πανεπιστήμια της αγοράς» συνδεδεμένα με μια πραγματική παραγωγική διαδικασία, αργά η γρήγορα βγαίνει στην αγορά τεχνολογίας σαν πελάτης. Αυτό έγινε στις αρχές του 1970, όταν η KGB άρχισε να πουλάει πετρέλαιο για λογαριασμό της ιεραρχίας του ΚΚΣΕ και να αγοράζει τεχνολογικά προïόντα της ελεύθερης Δυτικής οικονομίας. Έτσι άρχισε η love affair μεταξύ της Σοβιετικής Νομενκλατούρας και του καπιταλισμού. Μετά από 20 χρόνια είχαμε και τον γάμο. It was the technology, stupid! Δεν ήταν ούτε ο Ρόναλντ Ρήγκαν με τον πόλεμο των άστρων, ούτε η Saudi Aramco με τον πόλεμο των τιμών του πετρελαίου. Όλα άρχισαν όταν η Νομενκλατούρα ανακάλυψε ότι χρειαζόταν και τομογράφους, προïόντα του «εμπορίου της γνώσης» που σώζουν εκατομμύρια ζωές κάθε χρόνο...