Kαι ξαφνικά, που λες, μια μέρα, είπαμε «δεν πάμε μια εκδρομή»; «Καλή ιδέα! Αλλά που; Κάπου κοντά γιατί θα είναι μόνο ένα διήμερο». «Ναύπλιο!». Και αυτό ήταν. Βρήκαμε το μέρος, κλείσαμε διαμονή και ανυπομονούσαμε.
Περιττό να σου πω ότι από τη στιγμή που κανονίσαμε την εκδρομή μας, φανταζόμουν τον πρωινό καφέ που θα έπινα σε κάποιο στενό του Ναυπλίου ή στην παραλία του και αμέσως η διάθεσή μου έφτιαχνε. Αναπόσπαστο κομμάτι της ημέρας το πρωινό. Σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου. Ο καφές, τα κρουασάν, το ψωμί με το μέλι σε ένα γραφικό καφέ και μετά ατελείωτες βόλτες. Έχεις καλύτερο από αυτό;!
Η άφιξή μας στο Ναύπλιο ήταν περίπου στις 9:30 το βράδυ. Μια σύντομη στάση στο ξενοδοχείο μας, μέσα στο κέντρο της πόλης, και έξω για την πρώτη βόλτα. Η πόλη ήταν σχεδόν άδεια και ελάχιστοι άνθρωποι κυκλοφορούσαν στους δρόμους. Θέλαμε να βρούμε ένα μέρος για φαγητό και η μόνη ταβέρνα που ήταν ανοιχτή ήταν ο «Βασίλης». Είχε και ζωντανή μουσικούλα. Φάγαμε, ήπιαμε το κρασάκι μας και ήταν ο καλύτερος τρόπος για να κλείσει η κουραστική ημέρα και η ακόμη πιο κουραστική εβδομάδα!
Κάτσε να σου πω και λίγες πληροφορίες για το Ναύπλιο. Είναι η πρώτη πρωτεύουσα του ελληνικού κράτους. Η πόλη αυτή της Πελοποννήσου θεωρείται η πιο γοητευτική (και όχι άδικα!). Τα στενάκια της θυμίζουν Ιταλία και η πλατεία Συντάγματος ιταλική Piazza! Στην πλατεία αυτή βρίσκεται το Αρχαιολογικό Μουσείο, το Παλιό Τζαμί και το Βουλευτικόν, που στέγασε το πρώτο κοινοβούλιο του ελεύθερου ελληνικού κράτους. Βλέπεις; Το Ναύπλιο, πέρα από πανέμορφο, έχει και έντονη ιστορική σημασία. Και πολύ ενδιαφέρουσα αρχιτεκτονική, επίσης.
Το επόμενο πρωί μας βρήκε με διάθεση για πολύ βόλτα! Φάγαμε ένα υπέροχο πρωινό (με έναν ακόμη πιο υπέροχο γαλλικό φουντούκι) σε ένα από τα καφέ της παραλίας, και συγκεκριμένα σε ένα μεγάλο στρογγυλό ξύλινο τραπέζι, με θέα το Μπούρτζι, το ξερονήσι με το ενετικό φρούριο. Και η περιπλάνησή μας άρχισε!
Σοφίες
Ξεκινήσαμε να περπατάμε στον παραλιακό δρόμο και ανακαλύπταμε συνεχώς πολλές μικρές και όμορφες γωνιές. Αυτή η βόλτα, το εγγυώμαι, θα σε χαλαρώσει απίστευτα και θα σε ηρεμήσει. Ο δρόμος αυτός οδηγεί ουσιαστικά στην είσοδο για το Παλαμήδι, το ένα από τα δυο ενετικά κάστρα. Εκεί είχε φυλακιστεί ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης. Η μια επιλογή είναι να ανέβεις επάνω με το αυτοκίνητο και η άλλη να ανέβεις τα περίπου 1.000 σκαλιά (850, 999, ακούγονται διάφορα σενάρια) του Παλαμηδίου. Ποια λες να προτιμήσαμε εμείς; Ε, τη δεύτερη φυσικά! Εξοπλιστήκαμε με μπουκαλάκια νερό και αρχίσαμε την ανάβαση. Οφείλω να ομολογήσω ότι άξιζε ιδιαίτερα, καθώς η διαδρομή προς τα πάνω είναι φανταστική! Ο καιρός ήταν ηλιόλουστος και αυτό φώτιζε πραγματικά υπέροχα τη θάλασσα, τα πέτρινα σκαλιά και το πράσινο της φύσης. Στο κάστρο δεν μπορέσαμε να μπούμε γιατί ήταν κλειστό, αλλά πήγαμε την επόμενη ημέρα (με το αμάξι αυτή τη φορά).
Παλαμήδι
Ζωγράφοι
Φτάσαμε λοιπόν στην κορυφή και αρχίσαμε να βγάζουμε φωτογραφίες την απίστευτη θέα. Και εκεί που αγναντεύαμε, ήρθε ένας τουρίστας και άρχισε και εκείνος να βγάζει φωτογραφίες. Ναι, ναι, δεν χρειάζεται να ρωτήσεις, φυσικά και του πιάσαμε συζήτηση και αρχίσαμε να τον ρωτάμε (κανονική συνέντευξη σου λέω) από πού είναι, πόσο θα κάτσει κτλ. Από την Ολλανδία ήταν, λοιπόν, και με το που το άκουσα αυτό, άρχισα να του εξιστορώ όσα μέρη επισκέφθηκα στην Ολλανδία τότε που είχα κάνει το road trip. Τον είδα να ενθουσιάζεται όταν ανέφερα τα ψαροχώρια Volendam και Edam και σκέφτηκα πόσο υπέροχος είναι αυτός ο κόσμος! Να συναντάς έναν Ολλανδό στην κορυφή του Παλαμηδίου. Ήρθε η ώρα της κατάβασης. Είχε αρχίσει να σουρουπώνει πια και αυτή η ώρα της ημέρας είναι η αγαπημένη μου. Είδαμε λοιπόν το Ναύπλιο να απλώνεται μπροστά μας με διαφορετικό πρόσωπο και χρώμα αυτή τη φορά. Και ήταν εξίσου πανέμορφο! Επιστρέψαμε στο κέντρο, κάναμε βόλτα στα στενάκια, στα οποία θα δεις και έντονα στοιχεία της τουρκικής κυριαρχίας, και φάγαμε ιταλικό στο Popeye.
Το βραδάκι, θέλαμε κάτι ήσυχο για ένα ποτό. Και νομίζω ότι βρήκαμε το ιδανικό μέρος! Σκαντζόχοιρος. Ένα πολύ μικρό μπαράκι, που μέσα έχει καναπεδάκια και χρωματιστές κούνιες. Είναι πολύ «ζεστό» και παρεϊστικο μέρος και σερβίρει συγκεκριμένα και λίγα ποτά, κυρίως ρακόμελα.
Η επόμενη ημέρα μας καλημέρισε μαζί με την αφρικανική σκόνη, οπότε η πόλη άλλαξε χρώμα και έγινε γκρι. Και όμως! Βρήκα ομορφιά, ακόμη και στο γκρίζο. Είναι τώρα φυσιολογικό λες αυτό;! Το χρώμα αυτό της ατμόσφαιρας βοήθησε στο να κάνει ορισμένα στοιχεία της φύσης ιδιαίτερα ατμοσφαιρικά, δες παρακάτω και πες μου αν έχω άδικο! Προτού μπούμε μέσα, χαζέψαμε λίγο τους ζωγράφους που ζωγράφιζαν τους πίνακές τους στη σειρά. Ανεξάντλητη η έμπνευση. Και με οποιοδήποτε χρώμα!
Συνεχίσαμε με βόλτα στο Τολό. Πιο συγκεκριμένα, στην παραλία, καθώς λόγω εποχής και καιρού, το μέρος ήταν ερημωμένο. Επειδή όμως η θάλασσα μας αρέσει χειμώνα καλοκαίρι, τον περίπατό μας στην παραλία τον κάναμε! Εμείς και δυο παιδάκια που έπαιζαν ανέμελα.
Τολό
Επιστρέψαμε στο Ναύπλιο για ένα σκοπό. Να εντοπίσω που είναι αυτός ο περιβόητος «Ιταλός» με τα παγωτά! Η αλήθεια είναι ότι τον ανέφερα κάθε μέρα, «εγώ δεν θα φύγω από το Ναύπλιο, εάν δεν φάω παγωτό από τον Ιταλό». Και τον βρήκαμε επιτέλους. Έφαγα το παγωτό μου, ηρέμησα και ξεκινήσαμε σιγά σιγά να οδεύουμε προς Αθήνα. Να σε ενημερώσω ότι την επόμενη εβδομάδα πήγα Ρώμη και παγωτό δεν έφαγα. Εγώ το ήθελα στο Ναύπλιο. Ναι, μπορείς να γελάσεις ελεύθερα.
Στο Ναύπλιο, από ένα μαγαζάκι, αγόρασα ένα υπέροχο κολιέ με φτερά. Έψαχνα καιρό ένα τέτοιο και το βρήκα εκεί, τυχαία! Δυστυχώς, το έχασα κατά την διάρκεια της πτήσης για Ρώμη την επόμενη εβδομάδα. Το φορούσα όταν έφυγα από το σπίτι και με το που μπήκαμε στο αεροδρόμιο της Ρώμης, συνειδητοποίησα ότι το έχασα. Η αλήθεια είναι ότι στενοχωρήθηκα πολύ γιατί είχε συμβολική αξία για μένα. Σκέφτομαι, όμως, τα φτερά του μπορεί να ζωντάνεψαν κατά τη διάρκεια της πρώτης του πτήσης μαζί μου. Να είδε πόσο ωραίο είναι να πετάς και να θυμήθηκε τον σκοπό του. Άλλωστε, ποια είμαι εγώ για να "εγκλωβίσω" δυο φτερά στο λαιμό μου;!
Περισσότερα ταξίδια στη σελίδα mylandingrunway.com