Γενικά σήμερα οι μισοί χαίρονται και οι μισοί ξερνάνε, έτσι ακριβώς.
Ενώ με ξέρετε τί άνθρωπος είμαι, το ξερατό δεν το καταλαβαίνω και απόλυτα όταν αφορά σε ανθρώπινο συναίσθημα και όχι αυστηρά στη γλυκερή αρκουδοβελουτοκόκκινη εμπορική του εκμετάλλευση. Πιο εύκολα θυμώνω με την σιχαμένη κολακεία for a reason - στα λέω για να μου τα πεις, για να νιώσω σημαντικός/ή, να πουλήσω μούρη, κραγιόν ή αρακά μπαρμπά στάθη, να μου πιαστεί το στόμα από το χαμόγελο γιατί μου πάει, να μου κάνεις πολλά φαβ να τα δουν όλοι, να τσιμπήσω κανα κοπλιμέντο γιατί στο real life εντυπωσιάζω όσο το μυρμήγκι, να αρχίσω να μετράω σαν μονάδα influence. Sorry, μαλακοinfluence ήθελα να πω. Και να μετράω βασικά. Αλλά αυτή είναι μία άλλη ανάρτηση.
Το αστείο της ημέρας ήταν που πήγα στο super market το πρωί και εκεί στα ταμεία μοιράζανε δωρεάν καρτούλες με καρδούλες για να συμπληρώσεις τα κενά και να δώσεις στον/στην αγαπημένο/η σου, μια ευγενική προσφορά του Carrefour στα μαύρα χρόνια της οικονομικής κρίσης - πω πω τραγικό μου φάνηκε. Θέλετε καρτούλα Βαλεντίνου; με ρώτησε η ταμείας. Όχι, ευχαριστώ, της απάντησα με πληγωμένο χαμόγελο. Με λυπήθηκε. Αλήθεια σας λέω, σαν να άκουσα τη φωνή της μέσα στα αυτιά μου "την κεράτωσε και είναι μόνη, μαλακία που το είπα, ΤΗΝ ΚΑΗΜΕΝΗ" και εμένα να απαντάω τσιριχτά πόσο τρισάθλιο και κακομοίρικο πια να πάρω τυπωμένη καρτούλα καρφούρ για να πω σε κάποιον ότι είμαι ερωτευμένη μαζί του, γιατί να τις σκέφτεστε αυτές τις παπαριές εεε;;;
Εντάξει τώρα εγώ δεν είμαι για Βαλεντίνους - δεν ήμουνα και ποτέ, αλλά ειδικά την τελευταία δεκαετία ψηφίζω σθεναρά για τη συγκεκριμένη μέρα την αντίδραση της απάθειας, αν και πριν λίγο συγκινήθηκα που είδα στο δρόμο μια γιαγιά κοντά στα 80 να περπατάει με ένα χαμόγελο στο στόμα και ένα κόκκινο τριαντάφυλλο στο χέρι. Στα γηρατειά μου αρέσει ο ρομαντισμός, νομίζω ότι δίνει ζωή και δύναμη, ξεκουράζει το μυαλό από τις βαριές σκέψεις, ξανανιώνει την καρδιά και το βλέμμα, υποδηλώνει αν όχι διάρκεια, τουλάχιστον θέληση.
Και με τα παιδιά μου θα λιώσω.
Τους σκέφτομαι να προσπαθούν να επιβιώσουν μέσα σε ένα θυελλώδη - στο μυαλό τους - νεανικό έρωτα. Τον Πρώτο Σοβαρό. Τον Μεγάλο Αξέχαστο.
Μου φαίνεται ότι ο γιος μου θα παρασυρθεί στη δίνη, θα υποφέρει και θα κλάψει. Δεν του λέω ποτέ να μην κλαίει "γιατί είναι αγόρι και τα αγόρια δεν", μου μοιάζει τρομερή καταπίεση όλο αυτό, να μην αφήνεις τον άλλον να αποφορτίζεται από τη στεναχώρια του, να ξεφορτώνει κάπως, να τρανταχτεί, να σπάσει. Η κόρη μου ίσως και να είναι λίγο πιο συγκρατημένη, κάπως πιο εγωίστρια, να κρατάει και ένα μικρό κομμάτι του εαυτού της ανέγγιχτο και αποστασιοποιημένο, αλλά μάλλον κάποιες φορές θα χρειαστεί να παλέψει περισσότερο. ´Ισως πάλι και να την μπερδεύω με εμένα.
Θα τους ζηλεύω για αυτούς τους Αιώνιους Νεανικούς έρωτες. Θα τους ζηλεύω που η μονάδα μέτρησης της ημέρας τους θα είναι ένα τηλέφωνο, ένα φιλί, μια βόλτα, που το κριτήριο της εικόνας τους στον καθρέφτη θα είναι η ματιά κάποιου άλλου και όχι η δική τους, που δεν θα τους νοιάζει η κίνηση, η κρίση, η καριέρα, η αποκατάσταση, το ενοίκιο, οι αρρώστιες, αλλά μόνο ένα "σε θέλω" και η Γη να στροβιλίζεται.
Θα ζηλεύω τη δραματική συνειδητοποίηση του ότι τίποτα δεν είναι υπό έλεγχο.
Θα ζηλεύω την παγκόσμια πρώτη στους Παθιασμένους έρωτες. Το σημάδι ότι τώρα πια, τίποτα δεν μπορεί να είναι όπως πριν.
Καλώς ήρθατε και προσδεθείτε παιδιά, η βόλτα στο ρολερκόστερ των σχέσεων θα είναι η ζωή σας όλη και μαντέψτε, δεν μπορείτε να κατεβείτε, παρά μόνο να κατουρηθείτε από το hype ή να πλαντάξετε από τον φόβο σας, μέχρι να πιάσετε ευθεία.
Εγώ τώρα ζαλίστηκα από τις βόλτες, λέω να στοχεύσω στο τριαντάφυλλο στα ογδόντα. Δεν είναι διόλου απίθανο ;)
πι.ες: Αλλαγή κλίματος, περνάμε και μια βόλτα στο Fashionism που έγραψα εδώ, διάολε, και αυτό κάτι έχει να πει για έρωτες.