Το περιστατικό με τα δίδακτρα στα σχολεία που εμμέσως πλην σαφώς αφέθηκε να εννοηθεί μέσα από το άρθρο του βουλευτή Αλέξανδρου Τριανταφυλλίδη εγείρει ένα νέο ζήτημα ως προς την αντίληψη της κοινής γνώμης.
Το θέμα των «διδάκτρων», δηλαδή την ουσιαστική κατάργηση της Δημόσιας και Δωρεάν Παιδείας, που είναι ένας από τους πυλώνες αυτού του μοντέλου που ονομάζουμε Κοινωνικό Κράτος, αντιμετωπίστηκε αρκετά χαλαρά από τον κόσμο. Η κύρια πηγή δυσαρέσκειας ήταν τα ενημερωτικά sites και το Twitter όπου επικράτησε το τρολάρισμα. Πίσω από αυτή την αντίδραση υπάρχει ένα βαθύτατο πρόβλημα πολιτικής αντίληψης.
Ο ΣΥΡΙΖΑ στον οποίο ανήκει ο κ. Τριανταφυλλίδης είναι ένα «ριζοσπαστικό αριστερό κόμμα» όπως αυτοχαρακτηρίζεται. Η μεταστροφή από την Αριστερή ιδεολογία στο Νεοφιλελευθερισμό είναι μια ριζική αλλαγή ταυτότητας που γίνεται εξαιρετικά σπάνια σε έναν πολιτικό σχηματισμό και αποτελεί ιστορικής σημασίας απόφαση. Όμως για τα ελληνικά δεδομένα μερικοί μήνες συγκυβέρνησης με τους ΑΝΕΛ, 2 εκλογικές αναμετρήσεις και ένα δημοψήφισμα ήταν αρκετά.
Η περίπτωση με τα δίδακτρα ήταν μια απλή γρατζουνιά για το κυβερνόν κόμμα αν συγκριθεί με το κύμα δυσαρέσκειας που είχε δεχτεί η Μαριέττα Γιαννάκου όταν προσπαθούσε να προωθήσει την αναθεώρηση στο άρθρο 16.
Ήταν τόσο ασήμαντη η είδηση για τα δίδακτρα στα σχολεία ή η ανοχή της κοινής γνώμης σε «ριζοσπαστικές» μεταρρυθμίσεις έχει αυξηθεί;
Κατά τη δική μου εκτίμηση ισχύει το δεύτερο. Αυτό φυσικά έχει γίνει μέσα από την διαδικασία ενημέρωσης. Η Αυγή έκανε ένα τρομερό κοινωνικό πείραμα, κατάφερε να πει κάτι «παράλογο» για τα ελληνικά δεδομένα και αντί ο ΣΥΡΙΖΑ να εισπράξει απεργίες, διαμαρτυρίες και εντάσεις, έγινε απλά viral μέσα από memes και αστεία γύρω από το θέμα.
Όσο περίεργο και αν μας φαίνεται, αυτή είναι μια τρομερή αλλαγή της ελληνικής πολιτικής κουλτούρας καθώς πλέον κάθε πολιτική απόφαση περνάει πρώτα από την διαδικτυακή αρένα των social media και ύστερα εισέρχεται στη ζωή μας σαν γεγονός. Η διαδικασία ωρίμανσης είναι πλέον το τρολάρισμα.
Αν θα θέλαμε να δούμε τη ρίζα αυτής της αλλαγής θα έπρεπε να κοιτάξουμε σε αυτό που ονομάζουμε «πολιτικό κυνισμό», δηλαδή την πλήρη απαξίωση του κόσμου για την πολιτική.
Το τρολάρισμα στην προκειμένη περίπτωση είναι η στρατηγική διαχείρισης μιας πλέον μη διαχειρίσιμης κατάστασης για τον απλό πολίτη. Όλο αυτό δημιουργεί νέους συσχετισμούς γύρω από τον πολίτη και τους πολιτικούς αμβλύνοντας τα όρια ανοχής των αποφάσεων για τους δεύτερους.