Προχωράμε και οι τρεις χέρι χέρι, ο ένας δεξιά, η άλλη αριστερά, εκείνος με πυροβολεί με απορίες από την δημιουργία του σύμπαντος μέχρι τα μπετά της οικοδομής και εκείνη μάλλον τραγουδάει.
Συνήθως δηλαδή τραγουδάει, ή μιλάει θεατρικά, με γκριμάτσες και αλλαγές φωνών.
Δεν φοράει τίποτα στα μαλλιά, τα θέλει να είναι "κουνιστά" και αν ήταν απόλυτα στο χέρι της θα ντυνόταν με μωβ, γκλίτερ, κάπου, έστω στην κάλτσα, μια hello kitty, θα είχε πάνω της κρεμασμένη μία μεγάλη τσάντα με υφασμάτινα λουλούδια και δεν θα φορούσε παπούτσια.
Αυτά που μάλλον κάνουν όλα τα κοριτσάκια δηλαδή.
Δεν ξέρω αν είναι ιδιαίτερη, εμένα τα περισσότερα παιδάκια κοντά στα τρία χρόνια μου φαίνονται χαριτωμένα, έξυπνα και γοητευτικά, αν δε καταφέρνουν να γυρίζουν πίσω το μήνυμα, το χαμόγελο ή την ερώτηση, είναι μάλλον και αξιολάτρευτα.
Παρόλα αυτά οι αντιδράσεις του κόσμου γύρω μας δεν είναι οι ίδιες απέναντι στα κοριτσάκια και τα αγοράκια. Θυμάμαι ο γιος μου σε αυτή την ηλικία κέρδιζε τους περισσότερους αν φορούσε ένα «ασυνήθιστα» αγορίστικο αξεσουάρ ή αν άνοιγε το στόμα του.
Η κόρη μου δεν χρειάζεται να προσπαθήσει πολύ. Σκύβουν όλοι στο μέρος της, της χαϊδεύουν τα μαλλιά οι γιαγιάδες μέσα στα μαγαζιά, την χαιρετάνε οι μαμάδες στο φαρμακείο, την περιμένει υπομονετικά για να σκανάρει η ταμείας στο σούπερ μάρκετ, της βγάζουν γλώσσα οι οδηγοί από τα απέναντι αυτοκίνητα, της στέλνουν φιλάκια νεαρές κοπέλες και μετά σκουντάνε το μπράτσο του αγοριού τους να στείλει και εκείνος - τις πιο πολλές, τα αγόρια της χαρίζουν ένα απίστευτα γενναιόδωρο χαμόγελο.
Βλέπω τα βλέμματά τους στο δρόμο - κατευθείαν πέφτουν εκεί, στ'αριστερά μου, τόσο στοχευμένα που καμια φορά στεναχωριέμαι, και μετά κάτι ψιθυρίζουν.
Η κόρη μου δεν είναι καμία ανεπανάληπτη κουκλίτσα, ούτε κανένα girly girl πώς να το πω, δεν ξέρω καν αν είναι πιο ποζάτη από τα υπόλοιπα κορίτσια της ηλικίας της, βλέπω προσπαθώντας να είμαι «αντικειμενική» ότι είναι πολύ γελαστή, ναζιάρα και με άποψη. 'Οχι όμως extraordinary.
Κάθε παιδί είναι φυσικά ξεχωριστό, και η προσωπικότητά του ξεδιπλώνεται ανάλογα με τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε εμείς οι ίδιοι την αντίληψη που έχουμε για τη ζωή του. Όπως λέει ο dr. David Stein, καθηγητής Ψυχολογίας στο Virginia State University στο Petersburg, «υπάρχουν διαφορές στον τρόπο που διαχειριζόμαστε τα αγόρια από τα κορίτσια και αυτό ξεκινάει ακόμα και από ίδιες τις μαίες την στιγμή της γέννησης. Μιλάμε πιο γλυκά και απαλά στα κορίτσια, ενώ συνήθως πετάμε πιο εύκολα τα αγόρια στα βαθιά» (δεν είναι καμια τεράστια σοφία, αλλά αυτό με τις μαίες μου έκανε μια κάποια εντύπωση).
Και αν αντικειμενικά είναι πιο τρυφερή η εικόνα μιας μικρής που νανουρίζει μια κούκλα μωρό, από εκείνη του αδελφού της που εκτοξεύει με μανία το αυτοκινητάκι στους αστραγάλους της νονάς του, δεν καταλαβαίνω γιατί το λιώσιμο είναι τις πιο πολλές φορές μεγαλύτερο κοιτώντας την, όταν και τα δύο χορεύουν την αδιανόητη μαλακιάρα μέγκα παιδικό χιτ gangnam style ή οτιδήποτε παρεμφερές τέλος πάντων.
O κόσμος μοιάζει να είναι αγγελικά πλασμένος για τα μικρά κορίτσια. Μοιάζει να είναι δημιουργικός, ανάλαφρος, συμπονετικός και με κατανόηση. Σαν να μη χρειάζεται να προσπαθήσουν πολύ, περπατάνε ξυπόλητες στο Φισκάρδο με ένα μεγάλο καπέλο και ένα ημιδιάφανο φορεματάκι και όλοι βλέπουν μπροστά τους μία μελλοντική Μπε Μπε, λίγο ακόμα και θα ζητήσουν αυτόγραφο, ή, πιο ρεαλιστικά, θα βγάλουν μία φωτογραφία στα κλεφτά.
Και δυστυχώς κάποια από αυτά τα κοριτσάκια πολλές φορές μένουν πίσω μεγαλώνοντας, αυτός ο κόσμος τις μαθαίνει όντως να μην προσπαθήσουν πολύ. Προχωρούν μέσα στην καταιγίδα της ζωής τους και τις νοιάζει μόνο να μην βραχούν, ιδανικά ψάχνουν και κάποιον να τους κρατήσει την ομπρέλα, ενδυναμώνοντας το στερεότυπο της μικρής χαριτωμένης με το μαγιό όλο φρου φρου. Φοβούνται να κοιτάξουν μέσα στην καταιγίδα και να ψάξουν τον ήλιο. Οι εξελίξεις τις γκρεμίζουν και οι κοινωνικές νόρμες τις φυλακίζουν, καθώς τα αγόρια πατάνε στα πόδια τους και δυναμώνουν, ισχυροποιώντας τη θέση τους σαν αγέρωχοι προστάτες και για εκείνες δεν αρκεί πια γαμώτο το ψάθινο καπέλο για να γίνουν αρεστές.
Αδιαφορούν πρωτίστως οι ίδιες - και συμφωνούν και οι γύρω τους για αυτό - για την εξέλιξη αυτής της έμφυτης χαριτωμενιάς, εγκλωβίζονται σε αυτό που λίγο αργότερα μετατρέπεται σε αστείρευτη σάχλα και εκεί που έπρεπε να κατακτούν τον κόσμο με ευκολία, κατακτώνται εύκολα όσο και αν καλπάσουν, σαν αντιλόπες από τα λιοντάρια και έτσι μάλλον τα λιοντάρια δεν γίνονται ποτέ χορτοφάγα και επέρχεται ισορροπία.
Σκέψου. Θα ήταν μεγάλο, Κόσμε, το αβαντάζ.