Ο Μαρίνος Αντύπας, εμβληματική μορφή του αγροτικού κινήματος, έμεινε στην ιστορία για τους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες του. Δολοφονήθηκε μάλιστα στις 8 Μαρτίου του 1907 από επιστάτη μεγαλοτσιφλικάδων προκειμένου να ανακοπεί η καταλυτική του παρέμβαση στην κινητοποίηση και οργάνωση των εξαθλιωμένων αγροτών του Θεσσαλικού κάμπου. Γιος ξυλουργού πολέμησε στο πλευρό των Κρητών κατά την Κρητική επανάσταση του 1896 ενώ στη συνέχεια οργάνωσε το μεγάλο συλλαλητήριο στην Ομόνοια κατά του Στέμματος, κατά τη διάρκεια του ατυχούς Ελληνοτουρκικού πολέμου του 1897. Εξέδιδε εφημερίδα, ίδρυσε λαϊκό σχολείο, το Λαϊκό Αναγνωστήριο και αφιέρωσε όλη του τη ζωή στην προσπάθεια δικαίωσης των αιτημάτων του αγροτικού κόσμου.
Η μορφή του Αντύπα, βρίσκεται σήμερα στις σημαίες των αγροτικών τρακτέρ που κατέβηκαν από την περιφέρεια στην Αθήνα, και προφανώς οι εκπρόσωποι των αγροτών επιχειρούν να αντιστοιχίσουν τον αγώνα τους με τους αγώνες του Αντύπα. Αναμενόμενο και ευλογοφανές θα σκεφτόταν κάθε πολίτης, προτού δει τις σκηνές από το αγροτικό συλλαλητήριο στην καρδιά της Αθήνας. Προτού δηλαδή δει νέους αγρότες με τις κατσούνες τους (κρητικές μαγκούρες) να σπάνε πεζοδρόμια να παίρνουν πέτρες και να τις εκσφενδονίζουν στα παράθυρα του Υπουργείου. Προφανώς έτσι σκέφτηκαν ότι θα καταδικάσουν την ακολουθούμενη πολιτική. Και προφανώς κάποιοι θα σκεφτούν ότι η αστυνομία ερέθισε το πλήθος των συγκεντρωμένων, οδηγώντας το στις ενέργειες αυτές.
Μόνο που η υιοθέτηση μεθόδων κουκουλοφόρων δεν ταιριάζει στο αγροτικό κίνημα και την παράδοσή του.
Μπορεί οι αγρότες με ευθύτητα και γενναιότητα να είχαν όπως πάντα τα πρόσωπά τους ανοικτά, όμως σπάζοντας και βανδαλίζοντας, μάλλον δεν ακολουθουν τα χνάρια του Μαρίνου Αντύπα. Μάλλον δεν γονιμοποιούν την αγωνιστική του παρακαταθήκη. Μάλλον εκτροχιάζονται από τις ράγες των αγροτικών κινητοποιήσεων. Η χώρα μας είναι αντιμέτωπη με πολλά αδυσώπητα, θα έλεγα, προβλήματα που απειλούν πλέον ορατά την υπόστασή μας.Έχει ανοιχτά μέτωπα και βρίσκεται μπροστά σε κρίσιμο για το μέλλον του έθνους σταυροδρόμι. Ίσως όμως ένα από τα μεγαλύτερα ζητήματα της χώρας είναι η κυρίαρχη κουλτούρα της βίας που εισβάλλει αδιακρίτως σε όλες τις κοινωνικές ομάδες και καταστρέφει. Η χώρα παραδίδεται στο χάος και η κοινωνία εθίζεται επικίνδυνα στον τσαμπουκά και την βίαιη σύγκρουση. Κάποιοι εξέθρεψαν και «χάιδεψαν» αυτές τις πρακτικές, θεωρώντας ότι το δίκαιο των αιτημάτων αποτελεί νομιμοποίηση κάθε μέσου που υπηρετεί τον στόχο και αθροίζοντας πρόσκαιρα πολιτικά οφέλη.
Φτάσαμε στην ύστατη ώρα, αλλά έχει σημασία έστω και τώρα να συνειδητοποιήσουμε όλοι ότι η χώρα αιμορραγεί από αυτήν την εσωτερική τυφλή βία που ολοένα διχάζει και περισσότερο και τελικά στρέφεται εναντίον της, εναντίον του ελληνικού λαού. Πρέπει να καταδικαστεί από όλους απερίφραστα σήμερα, αύριο και για πάντα. Χωρίς αστερίσκους, υποσημειώσεις και πισινές για το ποιος άρχισε πρώτος. Αλλιώς σε λίγο καιρό θα αναρωτιόμαστε όλοι ισοπεδωμένοι, τί έφταιξε και μας οδήγησε σε μια τόσο μεγάλη καταστροφή.