Ανήκω σε αυτούς που θεωρούσαν τον Παντελή Παντελίδη ως έναν από τους βασικούς εκπροσώπους της σύγχρονης ελληνικής υποκουλτούρας. Όχι, δεν θεωρώ τον εαυτό μου «κουλτουριάρη», αλλά θεωρώ ότι στίχοι όπως το
«Με συγχωρείς για τα επόμενα, μα έχω εξετάσει όλα τα ενδεχόμενα,
πλέον θυμίζεις γκόμενα που τριγυρνά στα Κατεχόμενα»
είναι (μεταξύ πολλών ακόμα ανάλογων) απόδειξη χαμηλής αισθητικής, την οποία βλέπουμε παντού γύρω μας να κυριαρχεί. Και το πρόβλημα είναι εξίσου αυτοί που την πλασάρουν κι αυτοί που την γουστάρουν, αν και αυτό είναι άλλη κουβέντα...
Αν με ρωτήσετε την άποψη μου σήμερα, υπό το φάσμα της είδησης του τραγικού θανάτου αυτού του νέου ανθρώπου, θα σας πω ακριβώς τα ίδια! Δεν αλλάζω ούτε μία λεξη! Αυτό σημαίνει ότι χάρηκα με τον θάνατό του; Έλεος!
Η είδηση του θανάτου του με λύπησε βαθύτατα, όπως θα συνέβαινε για κάθε αντίστοιχη περίπτωση -όποιον κι αν αφορούσε. Βαθύτατα λυπήθηκα και όταν δολοφονήθηκαν οι δύο νεαροί έξω από τα γραφεία της Χρυσής Αυγής στο Ηράκλειο. Αυτό με κάνει Χρυσαυγίτη;
Κάποια στιγμή θα πρέπει να συμφωνήσουμε σε κάποιες βασικές κοινωνικές αρχές: όπως το να πάψει να τεκμαίρεται ότι η λογική δεν μπορεί να συνυπάρχει με το συναίσθημα σε έναν άνθρωπο ή σε μία κοινωνία ή, ακόμα χειρότερα, ότι το συναίσθημα θα πρέπει να υποκαθιστά τη λογική γιατί δεν υπάρχει χώρος και για τα δύο -για τη διακριτή λειτουργία και των δύο.
Με απλά λόγια και εν προκειμένω: το γεγονός ότι κρίνω κάποιον για το προϊόν της δουλειάς του ή της δημόσιας παρουσίας του, δε με κάνει αυτομάτως εχθρό του ούτε, βέβαια, εύχομαι να πάθει κακό...
Κι όμως, αυτή η απλή σύμβαση δεν ισχύει σήμερα! Με βάση αυτό που ισχύει μάλιστα (ας το ονομάσω «κοινωνική παράκρουση» γιατί δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι άλλο), θα πρέπει να αισθάνομαι ενοχές επειδή η κριτική που άσκησα στον Παντελίδη για τη δουλειά του απείχε μόλις λίγες ώρες από τον τραγικό θάνατό του. Κι ο παραλογισμός αυτός υπάρχει σε πολλές μορφές! Σύμφωνα με αυτόν, όλα είναι ή άσπρα ή μαύρα: η Χάρις Αλεξίου σήκωσε ψηλά το κόκκινο γάντι των απολυμένων (και έως τότε αδικαιολόγητα υπεραμοιβόμενων) καθαριστριών του υπουργείου Οικονομικών και επειδή διαφωνώ με αυτό (άσχετα αν και η ίδια μετάνιωσε στη συνέχεια για την αβάντα που έκανε στον Τσίπρα) θα πρέπει να πάψω να ακούω τα τραγούδια της ή να τη θεωρώ σπουδαία τραγουδίστρια. Κάτι σαν το «ο Σόιμπλε είναι κακός, ο Σόιμπλε είναι ανάπηρος, άρα οι ανάπηροι είναι κακοί», όπως θα έλεγε και ο κυβερνητικός μας γελ(ωτοπ)οιός, το οποίο δεν απέχει από το «ψόφος» (ή «πσόφος») που εύχονται κάποιοι άλλοι για όσους βάζουν απέναντί τους.
Θυμίζει το αστείο με τον αστυνόμο, το όργανο και το μπουζούκι, που μας έλεγαν οι δάσκαλοί μας για να μας εξηγήσουν την συνεπαγωγή. Στ' αλήθεια, όμως, μοιάζει λες και κάποιοι θεωρούν ότι το μυαλό μας λειτουργεί μονοδιάστατα. Λες και τεκμαίρεται ότι δεν μπορεί να τοποθετείσαι λογικά, κριτικά, με επιχειρήματα, και ταυτόχρονα να αισθάνεσαι ότι αυτός που κρίνεις είναι ένας άνθρωπος, να μπορείς να διαχωρίσεις τη δουλειά ή τη δημόσια παρουσία του από την προσωπική, την ιδιωτική του ζωή, την οποία οφείλεις να σέβεσαι όσο και τη δική σου. Ή ακόμα πιο ειδικά: να διαφωνείς με μία συγκεκριμένη επιλογή του, αλλά να αναγνωρίζεις το ταλέντο/την ικανότητα/ίσως και τη σπουδαιότητά του σε άλλα πράγματα. Αυτό είναι βασική αρχή της ελευθερίας, αλλά δυστυχώς παραμένει ζητούμενο στον τόπο μας, όπου κάθε πραγματικά (φιλ)ελεύθερη αντίληψη έχει δαιμονοποιηθεί...
Για την ιστορία, δεν αισθάνομαι απολύτως καμία ανάγκη να εξηγήσω γιατί δε μπορούσα να αποδεχθώ τον Παντελή Παντελίδη ως καλλιτέχνη -το ό,τι ήταν αυτοδημιούργητος (και μπράβο του) και συμπαθής δεν τον κάνει καλλιτέχνη-, όπως δεν αισθάνομαι απολύτως καμία ανάγκη να πείσω οποιονδήποτε για το πόση θλίψη μου προκάλεσε ο φριχτός τρόπος με τον οποίο κόπηκε το νήμα της ζωής του σε τόσο νεαρή ηλικία, ούτε βέβαια να επιχειρηματολογήσω ενατίον της απαράδεκτης επιλογής να τεθεί η σορός του σε λαϊκό προσκύνημα και να μετατραπεί η κηδεία του σε πανηγύρι. Αν κάποιος δεν τα καταλαβαίνει αυτά, είναι εκείνος που έχει το πρόβλημα...