Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από το Νοέμβρη του 2014 και έτσι κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει τον - κυρίως δημοσιογραφικό - θόρυβο που προκάλεσε, υπό την πίεση της κοινής γνώμης που απαιτούσε λύσεις «εδώ και τώρα» για τα μη εξυπηρετούμενα - «κόκκινα δάνεια», η κατάθεση σχετικού σχεδίου νόμου για τη ρύθμιση των οφειλών των μικρών επιχειρήσεων (με τζίρο μέχρι 2.500.000 € ετησίως) από τον Υπουργό Ανάπτυξης και Ανταγωνιστικότητας κ. Ν. Δένδια, και μάλιστα λίγες ημέρες πριν παραδώσει το χαρτοφυλάκιό του στο διάδοχό του. Σχέδιο που έγινε νόμος υπ' αριθ. 4307/2014, προβλέποντας στα άρθρα 60 και επόμενα αυτού ένα υποσύστημα τριών επιμέρους ρυθμίσεων:
α. σε συμφωνία με κάθε πιστωτή, τη ρύθμιση χρέους, ακόμα και διαγραφή μέχρι και 500.000€, κατά τη διακριτική όμως ευχέρεια του πιστοδότη, σύμφωνα με κριτήρια τα οποία επιλέγει για την αξιολόγηση της ικανότητας του αιτούμενου τη ρύθμιση
β. σε συμφωνία με πιστωτές που εκπροσωπούν τουλάχιστον 50,1% του συνόλου των απαιτήσεων και δικαστική απόφαση που την επικυρώνει, την αναδιάρθρωση του δανεισμού με μείωση απαιτήσεων, παράταση του χρόνου αποπληρωμής αυτών, μετοχοποίηση των απαιτήσεων κτλ.
γ. την υποβολή αίτησης στο δικαστήριο για έκδοση απόφασης υπαγωγής σε καθεστώς ειδικής διαχείρισης για την πώληση της επιχείρησης ως σύνολο, εφόσον βρίσκεται σε διαδικασία παύσης πληρωμών.
Οι ανωτέρω ρυθμίσεις κάθε άλλο παρά ικανοποιητικές κρίνονται και προβλέπεται να μείνουν χωρίς ουσιαστική εφαρμογή. Για τις δύο πρώτες προβλέψεις, η πρακτική της συνδιαλλαγής (άρθρο 99 του Πτωχευτικού Κώδικα) έχει δείξει ότι μια συμφωνία γενναίου κουρέματος μεταξύ οφειλέτη και πιστωτών - ιδίως πολλών τον αριθμό - είναι δύσκολο να επιτευχθεί, ενώ η τρίτη ουσιαστικά δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια πτώχευση της επιχείρησης που οδηγεί στην εκποίησή της σε τρίτο. Αυτό το οποίο μάλλον έχει ανάγκη μια επιχείρηση που έχει περιέλθει σε οικονομική δυσπραγία ίσως είναι μια δυναμική παρέμβαση για το «κούρεμα» του χρέους της και τον καθορισμό μηνιαίας δόσης βιώσιμης για την επιχείρηση. Όπως δηλαδή ακριβώς και με το «νόμο Κατσέλη» για τους ιδιώτες. Ένα νέο ξεκίνημα.
Τα οφέλη;
Πολλαπλά. Διατήρηση των επιχειρήσεων που αποτελούν «ραχοκοκαλιά» της σύγχρονης οικονομίας, προστασία θέσεων εργασίας, διατήρηση φορολογικών εσόδων που δεν θα υπήρχαν αν οι επιχειρήσεις διαλύονταν στο βωμό της στυγνής προσήλωσης σε υποχρεώσεις που είναι αδύνατον να εκπληρωθούν. Αλλά και για τους πιστωτές. Άμεση ρευστότητα παρά προσθήκη επισφαλειών και αβέβαιη είσπραξη απαιτήσεων.
Αναμένουμε αν η νέα κυβέρνηση θα φανεί και εμπράκτως τόσο αποφασιστική όσο προεκλογικά παρουσιαζόταν, ανακουφίζοντας τόσο επιχειρήσεις που ασφυκτιούν οικονομικά, όσο και βοηθώντας στην καταπολέμηση της ανεργίας που σε καίρια προγραμματική της θέση έχει αναγάγει. Μέχρι τότε οι επιχειρήσεις θα πρέπει να αρκεστούν στο υπάρχον νομικό οπλοστάσιο, ώστε υπό την καθοδήγηση ενός εμπείρου νομικού συμβούλου, να πετύχουν την καλύτερη δυνατή ελάφρυνση του χρέους τους.