Η ιστορία είναι λίγο πολύ γνωστή. Στις 9/7/2015 η Βασιλική Θάνου ως Πρόεδρος του Αρείου Πάγου (η οποία επελέγη από την κυβέρνηση μόλις μερικές μέρες πριν, στις 29/6/2015) έστειλε μια επιστολή στους Ευρωπαίους συναδέλφους της για να τους πει ότι οι Έλληνες δεν φταίνε για το χρέος αλλά φταίνε οι προηγούμενες κυβερνήσεις και η Τρόικα και ότι δεν πρέπει να παρερμηνευτεί το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος που έγινε στις 5/7/2015 κλπ κλπ. Πολιτική επιχειρηματολογία σχεδόν ταυτόσημη με αυτήν που χρησιμοποίησε ο Πρωθυπουργός εκείνες τις κρίσιμες μέρες πριν τη συμφωνία της 12/7/2015.
Ο καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου Σταύρος Τσακυράκης είναι ένας από αυτούς που της έκανε κριτική εκείνες τις μέρες για αυτήν την πρωτοβουλία της, θεωρώντας την ανάρμοστη σε σχέση με τον ρόλο της. Θεωρεί (και δικαιολογημένα κατά τη γνώμη μου) ότι η Πρόεδρος του Αρείου Πάγου υπερέβη τον ρόλο της προχωρώντας σε έκφραση πολιτικής άποψης εν ονόματι των δικαστικών της χώρας και την καλεί σε παραίτηση.
Η κ. Θάνου, 7 μήνες αργότερα καταθέτει μήνυση κατά του κ. Τσακυράκη για όσα έγραψε και τη σχετική συζήτηση που προκλήθηκε στο ιστολόγιό του. Ο κ. Τσακυράκης απάντησε με δικό του κείμενο θεωρώντας την κ. Θάνου «νομικά έωλη και θεσμικά επικίνδυνη».
Οι εύλογες απορίες που δημιουργούνται είναι οι εξής: Τι προκάλεσε την αγανάκτηση της κ. Θάνου 7 ολόκληρους μήνες μετά το συμβάν ώστε να καταθέσει μήνυση; Ο μόνος λόγος κατά τη γνώμη μου είναι για να περάσει κάποιο μήνυμα ότι «κρατήστε την κριτική για τον εαυτό σας και μην την εξωτερικεύετε». Και αυτό απέναντι σε ποιον; Τον Σταύρο Τσακυράκη, έναν δάσκαλο κι επιστήμονα με σημαντικούς αγώνες υπέρ της ελευθερίας έκφρασης (ακόμα και σε χαλεπούς καιρούς) που δεν λέει κάτι τυχαία. Λάθος στόχος...
Από την άλλη ποιος δικαστής θα δικάσει τη μήνυση κάποιου ιεραρχικά ανώτερού του, ο οποίος μάλιστα μπορεί να τον ελέγξει και πειθαρχικά με βάση τον πρόσφατο νόμο που ψηφίσθηκε στη Βουλή;
Είτε αθωωθεί, είτε καταδικαστεί ο κ. Τσακυράκης και προσφύγει στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου το πλήγμα κατά του θεσμού της ελληνικής δικαιοσύνης θα είναι σημαντικό.
Το τρίτο και βασικότερο ερώτημα: υπάρχουν κάποιοι που είναι υπεράνω κριτικής; Έχουν μαζευτεί αρκετά σύννεφα πάνω από τη χώρα μας και οι μέρες που έρχονται είναι δύσκολες. Αν λόγω του κλίματος αυτού κάποιοι θεωρούν ότι είναι κατάλληλη ώρα να επιχειρήσουν να βάλουν φίμωτρο σε όσους ασκούν κριτική ρίχνοντας προειδοποιητικές βολές, είναι λάθος σκέψη. Η κριτική και η ελευθερία της έκφρασης είναι μέρος της λύσης κι όχι του προβλήματος.
Το ολίσθημα της απόπειρας ποινικοποίησης της κριτικής και της αντίθετης άποψης είναι σοβαρό. Κι αν πραγματοποιείται από την κεφαλή του θεσμού της δικαιοσύνης γίνεται σοβαρότερο...