Δεν θυμάμαι ως παιδί μεγαλώνοντας στη δεκαετία του '80 να με είχε απασχολήσει ποτέ στα σοβαρά ο φεμινισμός. Ναι, η μητέρα μου είχε ένα ημερολόγιο από κάτι που λεγόταν «Καταφύγιο γυναικών» και στη βιβλιοθήκη μας υπήρχε «Το δεύτερο φύλλο» της Σιμόν Ντε Μποβουάρ αλλά και «Η γυναίκα ευνούχος» της Ζερμαίν Γκρηρ, αλλά πέρα απ' αυτό δεν θυμάμαι να συζητάμε ποτέ για το φεμινισμό. Συχνά όταν οδηγούσε κι εγώ καθόμουν στο πίσω κάθισμα, ένας άντρας από κάποιο διπλανό αυτοκίνητο έβγαζε το κεφάλι του από το αμάξι και της έλεγε «Πήγαινε μωρή σπίτι σου, να πλύνεις κανά πιάτο».
Εγώ και πιάτα πλένω και παιδιά μεγαλώνω και δουλεύω. Eσύ μόνο το ένα από τα τρία μπορείς να κάνεις!
απάντησε μια φορά σε έναν φορτηγατζή. Κοιτώντας πίσω διαπιστώνω πόσο τυχερή ήμουν που οι γονείς μου αντιμετώπιζαν πάντα εμένα και τον αδερφό μου ακριβώς με τον ίδιο τρόπο: ίδιες ευκαιρίες, ίδιες απαιτήσεις, και πίστη ότι μπορούμε να κάνουμε ότι θέλουμε φτάνει να δουλέψουμε σκληρά. Στο πανεπιστήμιο πήρα τυχαία το μάθημα Σύγχρονες Ιδεολογίες. Το δίδασκε η Gabriella Slomp μια μικροκαμωμένη Ιταλίδα με μαλλιά αφάνα, πιθανώς ο μόνος άνθρωπος που είχε κορνιζαρισμένη εικονίτσα του Τhomas Hobbes όπως άλλοι κορνιζάρουν εικόνες αγίων. Εξαιτίας της γνώρισα το ριζοσπαστικό φεμινισμό- από την Κέιτ Μίλετ ως την Σουλαμιτ Φάιερστοουν. Με ενθουσίασε αλλά μου φάνηκε σχεδόν εξωτικός,
Δεν καταλάβαινα γιατί με αφορούσε ο φεμινισμός, θεωρούσα πως πάνω-κάτω αυτά είχαν ξεπεραστεί. Δεν νομίζω ότι ήμουν η μόνη 20χρονη που σκεφτόταν έτσι.
Εκ των υστέρων η αθωότητα μου μού φαίνεται σχεδόν κωμική. Μερικοί μόλις μήνες εκτός της πολύ βολικής φούσκας μου και εντός της ελληνικής εργασιακής πραγματικότητας ήταν αρκετοί. Άρχισα να παρατηρώ πράγματα που παλιά αγνοούσα. Τον υψηλότερο μισθό συναδέλφων με τους οποίους κάναμε την ίδια δουλειά, τον casual μισογυνισμό της καθημερινότητας μου- τα χυδαία πειράγματα, τα διπλά στάνταρ γύρω από τη γυναικεία σεξουαλικότητα (το δίπολο π..να /ανέραστη καλά κρατεί δεν κερδίζουμε ποτέ τελικά όσο σεξ και να κάνουμε), τα κλισέ γύρω από την επαγγελματική ζωή, τα παρωχημένα εξώφυλλα με τίτλο «Άρωμα γυναίκας» για τις γυναίκες πολιτικούς στη Βουλή (συμπαθείς δε συμπαθείς τη Ζωή Κωσταντοπούλου αυτό το «Πότε θα ξεμπαρκάρει ο άντρας της» που ξεστόμισε ο Γιακούματος είναι τυπική αντίδραση προς την οποιαδήποτε "ενοχλητική" γυναίκα). Δεν θα αναφέρω καν τη βία κατά των γυναικών, τα υψηλά γυναικεία ποσοστά ανεργίας και την αγιοποίηση της γυναίκας- μανούλας στην ελληνική τηλεόραση. Και όλα αυτά σε μια εποχή που η πορνογραφία έχει γίνει σχεδόν mainstream, με ότι αυτό συνεπάγεται για την εικόνα της «επιθυμητής» γυναίκας σήμερα.
Στα μάτια μου ο φεμινισμός δεν είναι πια εξωτικός, και σίγουρα δεν έχει καμία σχέση με κάποια τύπισσα που καίει το σουτιέν της σε μια πλατεία. Στην Huffington Post υποστηρίζουμε το στόχο Πλανήτης 50/50 έως το 2030 αλλά κυρίως μας ενδιαφέρουν όλες οι γυναίκες- νέες, μεγάλες, εργαζόμενες και μη, μητέρες ή και όχι. Διαλέξαμε να αφιερώσουμε όλη αυτή την εβδομάδα σε γυναίκες που θαυμάζουμε και πράγματα που μας αφορούν όλους. Θέλουμε να έχουν τις ίδιες ακριβώς ευκαιρίες με τους άντρες χωρίς καμία απολύτως υποσημείωση, κανένα υστερόγραφο. Να μπορούν να γίνουν αυτό που επιθυμούν: γιατροί, διαιτητές, ηθοποιοί, μητέρες με μικρά παιδιά που δε δουλεύουν για λίγο ή περισσότερο καιρό, Κυρίως όμως να έχουν το δικαίωμα και την ευκαιρία να είναι ο εαυτός τους.