Στην αρχή ήταν η έκπληξη και αμέσως μετά το έντονα δυσάρεστο συναίσθημα της θλίψης καθώς διάβασα στο internet : «έφυγε ο Γεράσιμος Αρσένης σε ηλικία 85 ετών».
Και η αυθόρμητη απορία: Μα ήταν κιόλας 85 ετών; Στους ανθρώπους που γνωρίζουμε και συμπαθούμε, την ηλικία δεν την υπολογίζουμε, δεν την μετράμε, δε θέλουμε να την υπολογίζουμε.
Τον Αρσένη δεν τον γνώριζα ως προσωπικό ή στενό πολιτικό φίλο, αλλά επειδή είχα συνεργασθεί μαζί του στο ΠΑΣΟΚ και στις Κυβερνήσεις του Ανδρέα Παπανδρέου και του Κώστα Σημίτη.
Η ηρεμία με την οποία λειτουργούσε και η βαθιά γνώση των θεμάτων με τα οποία καταπιανόταν προκαλούσε μια αίσθηση σιγουριάς σε όσους συνεργάζονταν μαζί του.
Ο Μάκης Αρσένης δεν ήταν απλά ο τεχνοκράτης με την πράγματι μεγάλη εμπειρία σε διεθνείς οργανισμούς, που αναμειγνύεται κάποια στιγμή στην εσωτερική πολιτική και μεταφέρει αυτούσιες απ' έξω τις απόψεις του για να τις επιβάλλει μέσα. Ήταν το πολιτικό ον που αμέσως αντιλαμβανόταν τις διαστάσεις κάθε απόφασης, που παίρνουν οι πολιτικοί, και τις επιδράσεις που έχουν στην κοινωνία και στους ανθρώπους. Η ματιά του ήταν πάντα στραμμένη προς τα «αριστερά», με την έννοια της προοδευτικότητας της πολιτικής και της κοινωνικής δικαιοσύνης.
Είχε τις αυξημένες δικές του πολιτικές φιλοδοξίες, όπως έδειξε η πορεία του ιδιαίτερα από το 1985 και μετά, αλλά αυτό δεν εμπόδισε ακόμη και μετά από μεγάλες διαφωνίες και συγκρούσεις (ακόμη και με τον Α. Παπανδρέου) να βάζει την επιτυχία της συλλογικής προσπάθειας και τις τύχες της προοδευτικής παράταξης πάνω από τους προσωπικούς του στόχους. Το απέδειξε τόσο το 1990, που συμπορεύτηκε πάλι με το ΠΑΣΟΚ και τον Ανδρέα, όσο και το 1996, που έχασε στο νήμα την εκλογή για την Προεδρία του ΠΑΣΟΚ.
Στον πρώτο γύρο της εκλογής εκείνης στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ του είχα δώσει την ψήφο μου, χωρίς να το ξέρει και χωρίς να μου το έχει ζητήσει.
Εντύπωση μου είχε κάνει τότε το αυτοσαρκαστικό χιούμορ με το οποίο υποδέχτηκε το αποτέλεσμα, αλλά και ο τρόπος με τον οποίο εργάστηκε μετά, επίμονα και δυναμικά, ως Υπουργός Παιδείας για τις αλλαγές που πίστευε ότι ήταν αναγκαίες σ' αυτόν τον κρίσιμο τομέα.
Ανταλλάξαμε απόψεις τότε, λόγω των προηγούμενων θητειών μου στο Υπουργείο Παιδείας και διαπίστωνα ότι θα έμενε αμετακίνητος στα βασικά, όσες κι αν ήταν οι αντιδράσεις. Αυτό όμως δεν σήμαινε ότι αγνοούσε τεκμηριωμένες παρατηρήσεις ή κριτικές.
Ο Μάκης (όπως τον φωνάζαμε όλοι στο ΠΑΣΟΚ) Αρσένης λειτούργησε όλα εκείνα τα χρόνια ως «ήρεμη δύναμη», βάζοντας δυνατά την σφραγίδα του στην Οικονομία την δεκαετία του '80 κυρίως με την προσπάθεια διάσωσης του παραγωγικού δυναμικού της χώρας, στην Εθνική Άμυνα της χώρας με την καθιέρωση του ενιαίου αμυντικού δόγματος στον χώρο Θράκη- Αιγαίο- Κύπρος και στην Παιδεία αργότερα με ένα μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα που προκάλεσε πολλές συζητήσεις, αλλά κανείς δεν μπορεί να του αρνηθεί την ριζοσπαστικότητα των προβλεπόμενων ρυθμίσεων.
Η συνεργασία μαζί του πάντα ευχάριστη, αποδοτική και (ιδιαίτερα σημαντικό αυτό), σε ισότιμη βάση παρ' ό,τι μας χώριζαν ηλικιακά δύο δεκαετίες.
Ο Μάκης Αρσένης θα λείψει πάρα πολύ στην αγαπημένη του Λούκα και στα παιδιά του, αλλά θα μας λείψει κι εμάς που συμπορευθήκαμε και συναγωνιστήκαμε μαζί του, σ' αυτήν την γοητευτική περιπέτεια που σου δίνει την μοναδική αίσθηση της δημιουργίας και προσφοράς και λέγεται πολιτική.