Αυτή ήταν η απάντηση ενός εκ των δραστών, την στιγμή που πετούσε την μολότοφ μέσα στην τράπεζα Marfin, όταν ένας υπάλληλος του βιβλιοπωλείου ΙΑΝΟΣ από απέναντι του είπε «Τι κάνεις; Έχει ανθρώπους μέσα».
Σαν σήμερα 6 χρόνια πριν τρεις άνθρωποι ξεκίνησαν για τη δουλειά τους και δεν γύρισαν ποτέ. Ένα παιδί δεν πρόλαβε να γεννηθεί. Πνίγηκαν μέσα στον καπνό της αντιμνημονιακής οργής που τύλιξε τη χώρα.
Η χώρα παραμένει καθηλωμένη στα μνημόνια, η αντιμνημονιακή αγανάκτηση έγινε μνημονιακή εξουσία αλλά δυστυχώς για όλους μας είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα.
Κι αν όλοι οι υπόλοιποι έχουμε την πολυτέλεια να το διαπιστώνουμε και να παλεύουμε την ζοφερή πραγματικότητα, δεν ισχύει το ίδιο για τους συγγενείς και τους οικείους των θυμάτων. Γι' αυτούς όντως ο χρόνος σταμάτησε να κυλά.
Όποιος έχει το θάρρος, ας τους μιλήσει για τις θυσίες των μνημονίων, την φοροκαταιγίδα και την ανεργία. Ας τους μιλήσει για την «δικαιολογημένη» οργή των κουκουλοφόρων που «τα σπάνε» γιατί τους στερούν το μέλλον.
Ας τους εκφράσει τη συμπάθειά τους που κάποιοι αποφάσισαν να στερήσουν τη ζωή των οικείων προσώπων τους.
Η τραγωδία στην Μαρφίν προκάλεσε δύο δίκες. Στην πρώτη βρέθηκαν κατηγορούμενοι, ενώπιον του Τριμελούς Πλημμελειοδικείου της Αθήνας τον Απρίλιο του 2013, τέσσερα στελέχη της τράπεζας, με την κατηγορία της ανθρωποκτονίας από αμέλεια. Το δικαστήριο έκρινε ενόχους τους τρεις (τον διευθύνοντα σύμβουλο της εταιρείας, τον υπεύθυνο ασφαλείας του κτιρίου και τη διευθύντρια του καταστήματος), κυρίως για παραλείψεις στα μέτρα ασφαλείας. Αναμένεται η δίκη σε δεύτερο βαθμό.
Η δεύτερη δίκη αφορά το έγκλημα του εμπρησμού, με δύο κατηγορούμενους, εκ των οποίων ο ένας διώκεται ως εμπρηστής της τράπεζας. Η συγκεκριμένη δίκη, στο Μεικτό Ορκωτό Δικαστήριο της Αθήνας, έχει αναβληθεί 4 φορές (τις περισσότερες φορές λόγω αποχής των δικηγόρων). Δεν πρόκειται για ακόμα μια χαρακτηριστική περίπτωση καθυστέρησης απονομής της δικαιοσύνης και το ζήτημα δεν είναι αμιγώς νομικό.
Ακόμα και να προκύψει (δέκα χρόνια μετά την δολοφονία) καταδίκη των φυσικών αυτουργών της δολοφονίας, η πληγή δεν θα κλείσει. Η κοινωνική αναπηρία και η θεσμική ανεπάρκεια είναι εκεί.
Με ή χωρίς μνημόνια αποτυχημένο είναι ένα κράτος που ο πολίτης είναι απροστάτευτος στην οποιαδήποτε (κρατική ή ιδιωτική) αυθαιρεσία. Αποτυχημένο είναι ένα κράτος στο οποίο γνωρίζουμε το θύμα αλλά δεν έχουμε καταλογισμό ευθύνης και βέβαια ταυτότητα θύτη.
Επειδή όμως κανείς ψευτοεπαναστάτης, επαγγελματίας πολιτικάντης ή ανώτατος δικαστής δε μπορεί να τους απαντήσει γιατί στην χώρα αυτή βασιλεύει η υποκρισία και η ατιμωρησία, καλό θα είναι να σκύψει το κεφάλι και να νιώσει ενοχές.
Με τις ενοχές όμως ζεις και πορεύεσαι. Αυτή είναι η διαφορά.