Θυμηθείτε τον εαυτό σας παιδί, γεμάτο όνειρα, οράματα, ελπίδες, προσδοκίες για μια ευτυχισμένη ζωή, για έναν κόσμο δίχως ψεγάδια. Έναν κόσμο που θα αλλάζαμε ριζικά και θα τον κάναμε όμορφο, δίκαιο, χωρίς εκμετάλλευση και αδικία. Τα παιδικά μάτια συνήθως βλέπουν τον κόσμο με μια αθώα αφέλεια, μη έχοντας αισθανθεί ακόμα την σκληρότητα της ανθρώπινης φύσης και την ανάγκη επιβίωσης με κάθε μέσο. Η αθωότητα αυτή χάνεται σταδιακά βαδίζοντας προς την ενηλικίωση, όταν το άτομο αναγκάζεται να προσαρμοστεί στη πεζή πραγματικότητα και να ζήσει με τις δικές του δυνάμεις, χωρίς τη γονική προστασία που δημιουργούσε μια ομπρέλα ασφαλείας έναντι κάθε απειλής και κινδύνου.
Με μια αντίστοιχη αθωότητα πολιτεύονται συνήθως τα μικρά κόμματα, αυτά που ονομάζουμε ευρύτερα ως "κόμματα διαμαρτυρίας". Η κριτική τους προς τα κόμματα εξουσίας είναι έντονη και σκληρή και αντιπροτείνουν στις περισσότερες περιπτώσεις ως εναλλακτική κάποια πολιτική που θεωρητικά φέρνει άκοπα και χωρίς αντιλαϊκά μέτρα, ανάπτυξη και ευημερία, θέσεις εργασίας, υψηλούς μισθούς και συντάξεις, κοινωνική δικαιοσύνη, πάταξη διαφθοράς και δίκαιη κατανομή βαρών. Η ελληνική και παγκόσμια ιστορία είναι γεμάτη από περιπτώσεις μικρών κομμάτων, που όταν κατάφεραν να ανελιχθούν στην εξουσία, προσάρμοσαν την πολιτική τους σε μια πιο ρεαλιστική βάση και εξελίχθηκαν σταδιακά σε συστημικά κόμματα εξουσίας, υιοθετώντας πρακτικές και πολιτικές που κατέκριναν έντονα παλιότερα.
Σε αυτήν τη φάση βρίσκεται ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα. Ένα κόμμα διαμαρτυρίας του 4% το οποίο βρέθηκε ξαφνικά, λόγω της κρίσης, να κρατά τις τύχες της χώρας στα χέρια του, στην πιο κρίσιμη μεταπολεμικά στιγμή της ιστορίας της. Ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελούσε αρχικά ένα συνασπισμό κομμάτων/κινημάτων αριστερής και κομμουνιστικής προέλευσης, που ενώθηκαν στην προσπάθειά τους να αποκτήσουν κοινοβουλευτική εκπροσώπηση, ξεπερνώντας το όριο του 3% για είσοδο στη Βουλή. Στην πορεία του προς την εξουσία, μετασχηματίστηκε σε κόμμα με δομές αστικού τύπου, με πιο μετριοπαθή κεντρική πολιτική γραμμή, προσαρμοσμένη στην παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη.
Η στάση των δανειστών απέναντι στη νέα κυβέρνηση αποδείχθηκε πιο σκληρή από ότι περίμεναν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, καθιστώντας την διαπραγμάτευση πιο δύσκολη και πιο επικίνδυνη από ότι είχε προβλεφθεί. Είναι ξεκάθαρο πλέον, ότι το μεγαλύτερο μέρος των προεκλογικών δεσμεύσεων του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα μπορέσει να πραγματοποιηθεί, τουλάχιστον στο άμεσα ορατό μέλλον. Η αναγκαία προσαρμογή της νέας κυβέρνησης στην πραγματικότητα μοιάζει απότομη και επίπονη και δημιουργεί ρήγματα ακόμα και εντός του κόμματος. Την προσαρμογή αυτή κάνει ακόμα πιο δύσκολη η άκαμπτη στάση των εταίρων που επιθυμούν να πλήξουν πολιτικά την πρώτη αριστερή κυβέρνηση της Ευρώπης και να κόψουν τα φτερά σε όποιους άλλους εντός της Ευρωζώνης αμφισβητούν την πολιτική που σήμερα εφαρμόζεται.
Την ώρα που γράφεται το κείμενο αυτό δεν έχει ακόμα επέλθει συμφωνία με τους εταίρους. Είναι κοινή αίσθηση ότι σύντομα θα υπάρξει κάποια συμφωνία, η οποία θα δίνει κάποια προσωρινή λύση στο πρόβλημα ρευστότητας της χώρας. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η συμφωνία αυτή θα περιλαμβάνει σκληρούς όρους που θα παραβιάζουν κάποιες πολιτικές επιλογές του ΣΥΡΙΖΑ. Μην ξεχνάτε ότι η Ελλάδα είναι ο αδύναμος εταίρος στην διαπραγμάτευση αυτή και διαπραγματεύεται με την πλάτη κυριολεκτικά στον τοίχο.
Η συμφωνία αυτή θα συναντήσει μεγάλες αντιδράσεις εντός του κυβερνητικού συνασπισμού, προάγγελος των οποίων ήταν η πρόσφατη πολύωρη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ.Ο Αλέξης Τσίπρας θα πρέπει πολύ σύντομα να πάρει μια μεγάλη απόφαση. Αν θα μετεξελίξει τον ΣΥΡΙΖΑ σε ένα κόμμα εξουσίας της Σοσιαλδημοκρατίας, ερχόμενος σε οριστική ρήξη με τις ακραίες τάσεις του κόμματος και προσαρμόζοντας πλήρως την πολιτική του στην ευρωπαϊκή πραγματικότητα ή αν θα έρθει σε ρήξη με τους ευρωπαίους εταίρους, επιμένοντας στην προεκλογική αριστερή ρητορική του και αναλαμβάνοντας την ευθύνη για όσα συμβούν εντός Ελλάδος από μια έξοδο της χώρας από το ευρώ. Δεν υπάρχει πλέον δυνατότητα για δύο γλώσσες, μια εντός και μια εκτός Ελλάδος. Ήρθε η ώρα της απότομης ενηλικίωσης, το τέλος της παιδικής αθωότητας.
Ο Αλέξης Τσίπρας είναι ένας χαρισματικός πολιτικός, 40 μόλις ετών, με επικοινωνιακά χαρίσματα που δεν κουβαλά "αμαρτίες" από το παρελθόν. Η δημοφιλία του είναι μεγάλη εντός της χώρας και απολαμβάνει της στήριξης μεγάλης μερίδας του ελληνικού λαού. Η στήριξη είναι κυρίως προς το πρόσωπό του και λιγότερο προς τον ΣΥΡΙΖΑ και τα επιφανή στελέχη του. Είναι η κατάλληλη στιγμή να απευθυνθεί ο ίδιος προσωπικά προς τον ελληνικό λαό, λέγοντας του την αλήθεια και ζητώντας ανοχή για όσα μέτρα πρόκειται να επιβληθούν. Οι περισσότεροι Έλληνες αναγνωρίζουν ότι είχε καλές προθέσεις και έκανε μια πραγματικά σκληρή διαπραγμάτευση, η οποία (με τα λάθη και παραλήψεις που σίγουρα έγιναν) δεν μπορούσε να φέρει καλύτερο αποτέλεσμα, δεδομένων των ακραίων οικονομικών συνθηκών.
Η κρίση αυτή έχει ήδη αποτελειώσει 3 κυβερνήσεις και έπεται συνέχεια. Οι αποφάσεις που θα ληφθούν το επόμενο διάστημα θα καθορίσουν το μέλλον των επόμενων γενεών Ελλήνων και πρέπει να παρθούν με σύνεση και λογική. Μια χρεωκοπία εντός ευρώ ή ακόμα περισσότερο μια έξοδος από το ευρώ ισοδυναμεί με αργό θάνατο που θα πλήξει περισσότερο τους πιο αδύναμους πολίτες. Ο ΣΥΡΙΖΑ μόνος του δεν μπορεί να διαχειριστεί κάτι τόσο μεγάλο και εθνικά κρίσιμο. Απαιτείται (έστω μετά από 5 χρόνια) συναίνεση και εθνική διαπραγμάτευση, που θα ενίσχυε την διαπραγματευτική δύναμη της Ελλάδας.
Θα ήταν άδικο να χρεωθεί την ευθύνη μιας εθνικής καταστροφής (που έχει τις ρίζες της 40 χρόνια πίσω) κάποιος που κυβέρνησε μόνο μερικούς μήνες και είχε αναντίρρητα καλές και αγαθές προθέσεις. Ήρθε η ώρα της προσγείωσης στην πραγματικότητα, της εθνικής συνεννόησης και της ρήξης με τις ακραίες φωνές, όπως προβλέπαμε στο άρθρο του περασμένου Νοεμβρίου.
Ας θυμηθούμε τους στίχους του Κώστα Βάρναλη"Δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι αντάμα, προσμένουμε ίσως κάποιο θάμα..."