Μέσα σε ένα κλίμα γενικότερης σύγχυσης αλλά και σοβαρών τριγμών στα θεμέλια του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, η ημέρα της Ευρώπης πρέπει να αποτελέσει φέτος ορόσημο προβληματισμού για το μέλλον της Ε.Ε. και των πολιτικών επιλογών των ηγετών της. Ο λόγος είναι ξεκάθαρος: η αδυναμία συνεννόησης και συνεργασίας σε σοβαρά πολιτικά ζητήματα, που θέτουν υπό αμφισβήτηση ολόκληρο το αξιακό σύστημα της Ε.Ε.
Η Ευρώπη, 60 χρόνια μετά την υπογραφή της Συνθήκης της Ρώμης, διέρχεται μία περίοδο βαθιάς κρίσης με πολλές διαφορετικές εκφάνσεις. Η χρηματοοικονομική ύφεση των τελευταίων ετών προκάλεσε μία αντίστοιχη κοινωνική και πολιτική κρίση. Η κατάσταση αυτή επιδεινώθηκε με το ξέσπασμα του προσφυγικού ζητήματος, που εξελίσσεται ραγδαία σε μία ανεξέλεγκτη ανθρωπιστική κρίση με διεθνή αντίκτυπο.
Η Ευρώπη των δημοκρατικών κατακτήσεων, της αλληλεγγύης, της ενιαίας εσωτερικής αγοράς, της απόλυτης κατοχύρωσης των θεμελιωδών δικαιωμάτων, η Ευρώπη που τιμήθηκε με Νόμπελ Ειρήνης το 2012 για τη συνεισφορά της στην προαγωγή της δημοκρατίας και της συμφιλίωσης των λαών της, έχει χωριστεί πλέον σε δύο διαφορετικά στρατόπεδα.
Σε αυτό το σκηνικό, το σοβαρό πλέον ενδεχόμενο αποχώρησης της Μεγάλης Βρετανίας από την Ένωση υποθάλπει κλίμα διχασμού και τροφοδοτεί σοβαρές συζητήσεις περί απρόβλεπτων πολιτικών συνεπειών για την Ε.Ε., που μπορεί να φτάσουν έως τη μερική ή ολοκληρωτική διάλυσή της.
Η Ευρώπη των δημοκρατικών κατακτήσεων, της αλληλεγγύης, της ενιαίας εσωτερικής αγοράς, της απόλυτης κατοχύρωσης των θεμελιωδών δικαιωμάτων, η Ευρώπη που τιμήθηκε με Νόμπελ Ειρήνης το 2012 για τη συνεισφορά της στην προαγωγή της δημοκρατίας και της συμφιλίωσης των λαών της, έχει χωριστεί πλέον σε δύο διαφορετικά στρατόπεδα.
Ανεξάρτητα, όμως, από την πολιτική σκοπιμότητα ή την ακρίβεια τέτοιων αναλύσεων, είναι γεγονός πλέον ότι η Ευρώπη αναμετράται με τις αξίες της και αντιμετωπίζει πραγματικό κίνδυνο διχασμού, που ενεδρεύει πάντοτε σε περιόδους εντάσεων. Η πολιτική τακτική μετάθεσης ευθυνών μεταξύ των κρατών μελών για τα αίτια των κρίσεων, που αποτελεί τον κανόνα των τελευταίων ετών, αποκαλύπτει έναν υπαρκτό και ορατό φόβο κατάρρευσης των ευρωπαϊκών αξιών.
Η Ευρώπη των δημοκρατικών κατακτήσεων, της αλληλεγγύης, της ενιαίας εσωτερικής αγοράς, της απόλυτης κατοχύρωσης των θεμελιωδών δικαιωμάτων, η Ευρώπη που τιμήθηκε με Νόμπελ Ειρήνης το 2012 για τη συνεισφορά της στην προαγωγή της δημοκρατίας και της συμφιλίωσης των λαών της, έχει χωριστεί πλέον σε δύο διαφορετικά στρατόπεδα.
Στα κράτη μέλη του Βορρά που ευημερούν και σε εκείνα του Νότου που υποφέρουν, σε εκείνα που κατηγορούν, αποποιούμενα των ευθυνών τους, και σε εκείνα που επωμίζονται το μεγαλύτερο βάρος των νοσηρών φαινομένων με επίκεντρο το μεταναστευτικό.
Η αλληλεγγύη σε περιόδους ομαλότητας είναι δεδομένη και αυτονόητη. Όμως, η ενότητα, οι αξίες της Ένωσης και το ευρωπαϊκό κεκτημένο αποκτούν ουσιαστικό νόημα, όταν δεν υποχωρούν σε περιόδους κρίσης για να εξυπηρετήσουν συγκεκριμένα συμφέροντα των κρατών μελών.
Η Ευρώπη είναι μία κοινότητα δικαίου και αλληλεγγύης. Χάρη στο περιβάλλον ασφάλειας και σταθερότητας που εγγυάται έχουν ευημερήσει οι λαοί της.
Ας σεβαστούμε λοιπόν το ευρωπαϊκό κεκτημένο και ας προχωρήσουμε ενωμένοι όλοι οι Ευρωπαίοι, για να νικήσουμε το κλίμα ευρω-σκεπτικισμού, που ορισμένοι εκ πεποιθήσεως ή με σαφή πολιτική σκοπιμότητα επιθυμούν να καλλιεργήσουν.