Η παρουσία της χώρας στο ιστορικό γίγνεσθαι σε αυτά τα χρόνια που ζούμε από το 2010 και έπειτα έχει περάσει σε άλλη διάσταση. Δύσκολη για την ίδια. Γι' αυτά που το πολιτικό σύστημα θεωρούσε δεδομένα. Η χώρα πέρασε πολλά μέχρι να μπει σε μια τροχιά ολοκληρωμένης ευρωπαϊκής χώρας. Υπήρξε περίοδος που το ευρωπαϊκό όνειρο είχε πληρωθεί στο εσωτερικό πλαίσιο. Οι διαστρεβλώσεις πάντα υπήρχαν εσωτερικά αλλά καλύπτονταν από την ευφορία για την εικόνα της χώρας στο εξωτερικό.
Και φθάνουμε στα τέλη του 2009 οπότε αρχίζουν οι πρώτοι τριγμοί όταν αναδύεται έντονα το οικονομικό μας πρόβλημα. Στους αριθμούς πλέον. Γιατί η οικονομία μέχρι οι αριθμοί να γίνουν κακοί (για τους αξιολογητές πάντα) θεωρείται ότι πάει καλά, κατά το κοινώς λεγόμενο. Αρχίζει λοιπόν το σπιράλ της κρίσης να γίνεται έντονα αντιληπτό και συμπαρασύρει σε κατάρρευση τις δομές της χώρας. Η συνεχής ανάπτυξη και οι «καλές μέρες» που ήταν κεντρικά προεκλογικά συνθήματα και θέσεις των τότε μεγάλων κομμάτων υπέστησαν μια βίαιη διάψευση των προσδοκιών αυτών για εσαεί ευημερία των οικονομικών δεδομένων. Και εδώ τίθεται το ερώτημα: πού βρίσκεται σήμερα η χώρα;
Η θέση μας στο διεθνές σύστημα δεν είναι επ' ουδενί αυτή που ήταν τότε. Μη θεωρήσουμε, όμως, ότι ζήσαμε εποχές υψηλού πλουτισμού όπως πολλοί διατείνονται τόσα χρόνια για πολιτικές σκοπιμότητες. Τον πλουτισμό τον απολάμβαναν συγκεκριμένες ομάδες του πληθυσμού που είχαν άμεση σχέση με το πολιτικό κατεστημένο και το παρασιτικό κρατικό κεφάλαιο. Η πλειοψηφία του κόσμου δεν πήγε ποτέ πολυτελή ταξίδια ούτε έφαγε στα καλύτερα εστιατόρια μήτε έστειλε τα παιδιά του για σπουδές στα καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου «επειδή είχε λεφτά».
Τι υπήρχε που κρατούσε τη χώρα από την πλήρη αποδόμησή της; Μια μεσαία οικονομικά και πολιτικά τάξη που ζούσε, δημιουργούσε και κατανάλωνε εντός συνόρων με υψηλούς ρυθμούς. Πολιτικά μεσαία γιατί μεγάλα ποσοστά της ψήφιζαν πολιτικές επιλογές με καθαρά ευκαιριακά κριτήρια μεταξύ των δύο μεγάλων κομμάτων. Σήμερα η μεσαία τάξη εξαφανίζεται και υπάρχει το δίπολο πλούσιοι-φτωχοί, καθώς οι πλούσιοι της χώρας έγιναν πλουσιότεροι ή συγκράτησαν ζημίες στα χρόνια της κρίσης.
Στο ιστορικό γίγνεσθαι του σήμερα η Ελλάδα έχει ταυτιστεί με τα χρέη της και τη σκληρή δημοσιονομική προσαρμογή που ακολουθεί. Το αρχαίο κλέος είναι για προσέλκυση τουριστών και μόνο ως ένα προϊόν προς πώληση. Δεν μπορεί να εισφέρει στον παγκόσμιο διάλογο για ευρύτερα ζητήματα.
Η ανάταση όμως μπορεί να έρθει. Όπως και η ανάπτυξη, κοινωνικά, πολιτικά, εθνικά, πολιτιστικά. Μια επανάσταση δομών έχοντας ως βάση τη δημοκρατία και την κοινωνία των πολιτών σε εγρήγορση. Λίγα μπορούν να δώσουν οι αδύναμες χώρες. Εμείς έχουμε πολλά και θα πρέπει έστω κι έτσι να βρούμε τρόπους να τα προσφέρουμε γιατί η παγκόσμια κοινότητα μας έχει ανάγκη.