Είναι αλήθεια πως δίχως μια συμφωνία αυτόν τον μήνα, η επικράτηση δηλαδή της τυχοδιωκτικής διαπραγματευτικής αντίληψης στην δική μας πλευρά και της ομογάλακτης αντίληψης για «τελική λύση στο ελληνικό θέμα» από την πλευρά των δανειστών, μπορεί να οδηγήσει σε μια ανθρωπιστική τραγωδία την πατρίδα μας. Δεν θα είναι μόνον η οικονομική κατάρρευση και η τεράστια ανθρωπιστική κρίση, αλλά και ο αυταρχισμός, ο περιορισμός των δημοκρατικών ελευθεριών που θα επιχειρηθεί για τη διαχείρισή της, όπως σωστά έχει προβλέψει και ένας ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ. Ας το κατανοήσουν αυτό κάποιοι ανεγκέφαλοι στην κυβέρνηση και κυρίως ο ίδιος ο πρωθυπουργός που έχει και την κύρια και τελική ευθύνη.
Ακόμη όμως και αν αυτή η κυβέρνηση καταφέρει να φτάσει σε μια συμφωνία, ελάχιστα πράγματα θα έχουν κριθεί για το μέλλον της χώρας. Μια συμφωνία σήμερα έχει την αξία της εξασφάλισης μιας συνέχειας για τη διεκδίκηση μιας τελικής, μιας οριστικής λύσης με τις ελάχιστες δυνατές απώλειες για την κοινωνία και την οικονομία. Γι ' αυτό και στο Ποτάμι λέμε «Φέρτε την και θα την ψηφίσουμε!». Γνωρίζουμε ότι οι μεγάλες μάχες και η οριστική απάντηση στο «ποιος-ποιον», σε ό,τι αφορά το μέλλον της χώρας, έπονται.
Το κρίσιμο επομένως είναι, το ποιες κοινωνικές δυνάμεις θα έχουν επικρατήσει τελικά, όταν αυτή η κρίση θα έχει τελειώσει οριστικά. Τα υπολείμματα των διεφθαρμένων επιχειρηματιών - παρασίτων, η κρατικοδίαιτη συνδικαλιστική ολιγαρχία, ο σπάταλος κρατισμός, η πελατειακή δημοκρατία, η κομματική αναπαραγωγή ανίκανων και διεφθαρμένων στελεχών μέσω του κρατικού μηχανισμού ή οι δυνάμεις της παραγωγικής ανασυγκρότησης της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας, η εξωστρεφής, δημιουργική και παραγωγική Ελλάδα; Αυτή η πάλη υποβόσκει στην ελληνική κοινωνία από την αρχή της κρίσης.
Ο κλασσικός δικομματισμός κατέρρευσε κάτω από τον βάρος της ενοχής του, ως δημιουργός της κρίσης και ως ανίκανος να τη διαχειριστεί και να δώσει λύση στη συνέχεια. Αυτό κυρίως έφερε στην κυβέρνηση τον ΣΥΡΙΖΑ και τη συγκυβέρνηση. Όχι σαν μια κυβέρνηση των αναγκαίων ριζοσπαστικών αλλαγών, αλλά κυρίως ως τελευταία εφεδρεία των δυνάμεων της οικονομικής και κοινωνικής στασιμότητας και οπισθοδρόμησης. Όλη η δράση, όλοι οι συμβολισμοί αυτής της κυβέρνησης, με ελάχιστες ενδεχομένως εξαιρέσεις, κατατείνουν να αναδεικνύουν ως ελπιδοφόρο μέλλον, την αποκατάσταση του «παλιού καλού καιρού». Όλα όπως πριν! Οι καθαρίστριες, η ΕΡΤ, τα πανεπιστήμια, τα φαρμακεία, το κράτος, οι κομματικοί διορισμοί, η απέχθεια στην επιχειρηματικότητα. Ένα «πριν» το οποίο μας οδήγησε στο οδυνηρό «μετά» των μνημονίων.
Ακόμη λοιπόν και με μια συμφωνία σήμερα, αυτή η κυβέρνηση σύντομα θα αναμετρηθεί με την πραγματικότητα της χώρας που απαιτεί ένα γενναίο πρόγραμμα διαρθρωτικών αλλαγών. Άμεσες επενδύσεις, επιχειρηματικό κλίμα, απελευθέρωση αγορών και δυνατοτήτων, σύγχρονη εκπαίδευση, δικαιοσύνη, αξιοκρατική και αποτελεσματική δημόσια διοίκηση, βαθιά τομή στο ασφαλιστικό, αλλαγές στην παραγωγή, στις τράπεζες και κυρίως γνήσιο ευρωπαϊκό προσανατολισμό. Ποιος και πως θα τα κάνει αυτά; Αυτή η κυβέρνηση; Αυτός ο ΣΥΡΙΖΑ; Αν υπήρχε τέτοια δυνατότητα θα είχε εκφραστεί σε αυτούς τους πέντε δύσκολους μήνες. Θα υπήρχε ένα εμπνευσμένο όραμα, ένα πρόγραμμα αντί της λησμονημένης πλέον «παρωδίας της Θεσσαλονίκης».
Ακόμα και αν χάριζε κάποιος το σύνολο του χρέους σε αυτή την κυβέρνηση θα την έφερνε στην ίδια δύσκολη κατάσταση που περιέρχεται ο σκύλος όταν σταματάει το αυτοκίνητο που κυνηγάει. Δεν μπορεί ούτε να το φάει, ούτε να το οδηγήσει. Στο τέλος μιας τετραετίας θα ξαναντίκριζε μια παρηκμασμένη και χρεωμένη χώρα ανέργων και συνταξιούχων. Το διακύβευμα για τη χώρα είναι αν τελικά θα επικρατήσουν οι δυνάμεις της προόδου και της εξωστρέφειας επί των δυνάμεων της στασιμότητας και της απομόνωσης. Αυτό εκφράζει και η κυρίαρχη σύγκρουση ευρωπαισμού-αντιευρωπαισμού σήμερα. Αυτή είναι η ουσία των πραγμάτων. Ο κ. Τσίπρας την κατανοεί;