Αναπολώ τις εποχές που οι κυβερνήσεις βάζανε στοίχημα με τον εαυτό τους πως τις 100 πρώτες ημέρες διακυβέρνησης θα δείξουν την διαφορετικότητά τους. Από το παλιό. Να δώσουν ξεκάθαρο στίγμα. Δε χαίρομαι καθόλου με τις κυβερνήσεις που τις πρώτες 100 μέρες θέλουν να δείξουν πόσο μοιάζουν με το παλιό. Με το ρουσφέτι. Την παγαποντιά. Και όλα αυτά που θα θέλαμε να ανήκουν στο παρελθόν.
Από την 26η Ιανουαρίου δεν ακούω κανένα να μιλά και να ανησυχεί για την πορεία της ανάπτυξης. Δεν ακούω κανένα προοδευτικό αριστερό, να ξεκαθαρίζει το γεγονός ότι μιλάμε για νέα μέτρα πολύ απλά επειδή δεν παράγουμε όσα πρέπει ή όσο αποδοτικά τούς πρέπει. Δεν ακούω κανένα να δεσμεύεται για τη στήριξη του μικρομεσαίου επιχειρηματία, για το νέο αγρότη, την οικοτεχνία και τον ονειροπόλο νέο που παρά το ότι τελείωσε το Πολυτεχνείο επέλεξε την ενασχόληση με τα μελίσσια. Ανυπομονώ να δω τη Χάρτα Αναβίωσης του Συνεταιρισμού ως βασικό άξονα στήριξης του ανεξάρτητου παραγωγού. Ενός Συνεταιρισμού που θα ανοίγει δρόμους, εκεί που μόνος του ο παραγωγός δε μπορεί. Να μορφώνει, να εκπαιδεύει, να προτείνει αλλά πάνω από όλα να ακούει και να υλοποιεί.
Ποιος είναι ο ρόλος λοιπόν του Κράτους και ποια είναι η βοήθεια που μπορεί να προσφέρει σ'αυτή την υπερπροσπάθεια; Κουράστηκα να γίνομαι αποδέκτης κριτικής. Φτάνει πια η γκρίνια.
Θέλω να ακούσω, να δω αλλά και να βιώσω την αξιοποίηση της Τοπικής και της Περιφερειακής Διοίκησης στην καταγραφή των προβλημάτων των κοινωνιών, μια και αυτές οι δύο μορφές εξουσίας έχουν πιο άμεση και ξεκάθαρη εικόνα για την ανάγκη των παραγωγών, των εξαγωγέων και των πολιτών γενικότερα. Θέλω να δω από την πρώτη αριστερή κυβέρνηση να μειώνει το ΦΠΑ στα βασικά προϊόντα του νοικοκυριού. Να απαλείφει το ΦΠΑ σε προϊόντα που παράγονται στην Ελλάδα με ελληνικές πρώτες ύλες. Τι πιο αριστερό άλλωστε! Τι πιο ουσιαστικό! Όχι άλλα μέτρα, φτάνει πια. Όχι μέτρα στο μικρομεσαίο ελεύθερο επαγγελματία ώστε να διασωθούν οι υψηλές συντάξεις. Δεν αντέχει άλλο το σύστημα.
Περιμένω από μια αριστερή κυβέρνηση να μη συμπονά μόνο τον υπάλληλο αλλά και το νεαρό ιδιοκτήτη του ψιλικατζίδικου. Προς Θεού δεν είναι καπιταλιστής! Στο Λονδίνο έμαθα, λοιπόν, τι σημαίνει πληρωμή ή επιστροφή του ΦΠΑ σε 9 μέρες, τι σημαίνει άτοκο δάνειο για επιχειρήσεις με εξαγωγική δραστηριότητα, επιδότηση της απασχόλησης, όχι της ανεργίας, σεβασμός στον επιχειρηματία, ελεύθερη επιλογή ασφαλιστικού φορέα -και άλλωστε μεταξύ σοβαρού και αστείου σε μια κοινωνία που προωθεί το σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης δε μπορεί να κρατά όμηρο τον επαγγελματία με τον ασφαλιστικό φορέα του. Όπως επίσης περιμένω η ελληνική επιχείρηση να αρχίσει να δανείζεται με 2- 4% όπως και οι γερμανικές. Αυτό περίμενα να αναδείξει ο πρωθυπουργός, στην προσπάθειά του να πείσει τους Ευρωπαίους για τις αδικίες της ΕΕ. Και όχι να κουνάει απλά το δάχτυλο και να διατυμπανίζει πόσο πολύ προσπαθεί, αλλά δεν μας βοηθούν οι «κακοί» ξένοι.
Καταλαβαίνω και συμπονώ τον Πρωθυπουργό. Είναι δύσκολο να πείσεις μια κυβέρνηση, που δεν έχει μάθει να παράγει, -διότι οι περισσότεροι Βουλευτές της είναι είτε συνδικαλιστές είτε εκπαιδευτικοί, ακαδημαϊκοί ή δημόσιοι υπάλληλοι- ότι η ανάπτυξη δεν έρχεται με τους Δημόσιους Υπαλλήλους. Είναι μεν χρήσιμοι γιατί είναι ο μοχλός εξυπηρέτησης και διευκόλυνσης πολιτών και επιχειρηματιών αλλά μέχρι εκεί. Είναι αναγκαίο να αντιληφθούν τα κυβερνητικά στελέχη πως δεν είναι βιώσιμη άλλη έκτακτη εισφορά, ούτε άλλη αύξηση του συντελεστή φορολόγησης των επιχειρήσεων. Πρέπει να γίνουμε ρεαλιστές. Να κάνουμε την κοινωνία να παράξει, αλλά χωρίς να το αναγάγουμε σε μείζον θεωρητικό ζήτημα. Απλά να κάνουμε τη δουλειά.
Σε μια συζήτηση με τον Paul Mason, είχε αναφέρει πως το πρόβλημα της νέας γενιάς των Ελλήνων, όπως το εισπράττει ο ίδιος, είναι ότι πιστεύουν ότι δεν μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα. "Don't do the job" όπως είπε. Οπότε, προφανώς, αυτός είναι ο μόνος δρόμος. Να κάνουμε τη δουλειά. Αλλά αυτή τη φορά σωστά.