Αφέσου. Η πιο απελευθερωτική και συνάμα αποπνικτική προσταγή. Πώς; Από τι; Είμαι κάπου γραπωμένος; Και μετά;
Είμαι από τους ανθρώπους που προκειμένου να αντεπεξέλθουν σε κάποιον ρόλο, οπτικοποιούν το βέλτιστο δυνατό γέννημα των κόπων τους για να πάρουν κουράγιο. Παίρνω το άγνωστο και το τιθασεύω με χάρακες και μπογιές. Σχεδιάζω επάνω του γνώριμα περιγράμματα για να οριοθετήσω την προσγείωσή μου και να τολμήσω να πετάξω.
Δεν ξέρω σε ποιο στοιχείο θα πατήσω, αν θα είναι χώμα ή νερό, αν θα με αντέξει ή εάν θα βουλιάξω. Η άγνοια μοιάζει μεγάλο κακό, αν όμως την περιγράψεις και την διαμελίσεις, νομίζεις ότι την έχεις κάνει δική σου. Νομίζεις ότι την έχεις υποτάξει.
Δεν ξέρω σε ποιο στοιχείο θα πατήσω, εάν θα είναι χώμα ή νερό. Δεν ξέρω τι είναι η φύση. Ξέρω μόνο τι είναι τα περιγράμματα. Δεν ξέρω πάνω σε τι θα βρεθώ, οπότε σκιαγραφώ το οπτικό μου πεδίο και λέω πως το έπιασα. Πως εγώ το σχεδίασα, εγώ το επέλεξα.
Λέω δυό κουβέντες. Ακούω τη γλώσσα της αφετηρίας μου. Κοιτάζω γύρω μου. Βλέπω τους δικούς μου. Φαντάζομαι. Φτάνω μέχρι εδώ. Σκέφτομαι. Και οριοθετώ τη λογική μου.
Αφέσου. Ρήμα, τώρα, λίγο πιο τρομακτικό. Γιατί; Και μετά;
Γίνομαι το αντικείμενο του ρήματος. Αφέσου. Γίνομαι το Β΄πρόσωπο. Α' πρόσωπο σε Β' πρόσωπο.
Όσο πιο κοντά φτάνεις στην αναχώρηση, τόσο ξεθωριάζουν οι γραμμές που τράβηξες. Το νερό τις γδύνει και το χώμα τις απορροφά. Και μετά;
Η εικόνα χάνεται. Χάνεται το σχέδιο. Χάνεται ο έλεγχος.
Τόλμα. Λέξη σαν απειλή.
Και οι εικόνες;
Η όραση φθίνει καθώς τα πόδια προχωρούν. Οι βλεφαρίδες υποχωρούν πίσω από τα βήματα ώσπου κλείνουν, για να λυθείς. Και να σκορπίσεις.
Όλα μοιάζουν να χάνονται μα κάτι επιβιώνει. Ένας ρυθμός. Οι ανάσες σου που δένουν συμμετρικά, μια υπόσταση που περπατά. Και που ακούει. Και που κοιτά. Και που φαντάζεται. Και που σκέφτεται. Μια υπόσταση που συνεχίζει. Κάπου αλλού.
Για να επικοινωνήσετε μαζί μου, email: spyropoulosdaphne@gmail.com
Για να ακολουθήσετε το κίνημα Today I Failed At που έχω δημιουργήσει, πατήστε εδώ