Για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας έγινε φανερό ότι ένα «ΟΧΙ» στο δημοψήφισμα θα οδηγήσει την Ελλάδα εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης (Ε.Ε). Κι αυτό γιατί η διαπραγμάτευση, της οποίας ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί κομμάτι το δημοψήφισμα, θέλει δύο. Αν λοιπόν ο ένας (ή μάλλον οι 18) λέει ότι κόβεται το σχοινί, τότε θα αναγκαστεί ο κ. Τσίπρας να μιμηθεί τον Χαρίλαο Τρικούπη στο «δυστυχώς επτωχεύσαμεν». Εκτός προγράμματος λοιπόν και χρεωκοπημένοι θα αναγκαστούμε να βγούμε από το ευρώ και να κόψουμε δικό μας νόμισμα (καλώς όρισες δραχμούλα) για να επιβιώσουμε. Επίσης ένα μεγάλο κομμάτι των καταθέσεων θα «κουρευτεί» γιατί οι τράπεζες θα πρέπει να επιστρέψουν τον ELA. Αφού βγούμε από την Ευρωζώνη θα κινηθούμε σε αχαρτογράφητα νερά και η παραμονή μας στην Ε.Ε. θα εξαρτάται από την «καλοσύνη των ξένων». Ας δούμε τι σημαίνει λοιπόν μια έξοδος της Ελλάδας από την Ε.Ε. για τους νέους.
Κάθε χρόνο γράφω περίπου 20 συστατικές επιστολές για φοιτητές μου οι οποίοι πηγαίνουν σε Ευρωπαϊκά Πανεπιστήμια για μεταπτυχιακά. Εκεί τα δίδακτρα είναι αμελητέα (εκτός από την Μεγάλη Βρετανία) ακριβώς επειδή είμαστε πολίτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Ε.Ε.). Ανάλογα, στη Μεγάλη Βρετανία τα δίδακτρα για τους φοιτητές χωρών εκτός Ε.Ε. είναι πολλαπλάσια σε σύγκριση με τα δίδακτρα φοιτητών εντός Ε.Ε. Τα Ευρωπαϊκά προγράμματα κινητικότητας φοιτητών (Erasmus) είναι επίσης της ΕΕ, δίνοντας τη δυνατότητα στους φοιτητές μας να επισκέπτονται κατά τη διάρκεια των βασικών σπουδών τους σπουδαία Ευρωπαϊκά Πανεπιστήμια.
Επιπλέον, τα Ευρωπαϊκά ερευνητικά προγράμματα που χρηματοδοτούν τους νέους επιστήμονες και ερευνητές είναι απόρροια της συμμετοχής της Ελλάδας στην ΕΕ. Τα περισσότερα προγράμματα επιχειρηματικότητας για spin offs εταιρίες χρησιμοποιούν επίσης χρήματα της ΕΕ. Γενικά τα ευρωπαϊκά προγράμματα είναι σημαντικός αιμοδότης των Ελληνικών Πανεπιστημίων στηρίζοντας χιλιάδες νέους επιστήμονες που παραμένουν έτσι στην πατρίδα μας.
Αυτά τα ευεργετήματα της Ελλάδας ως χώρας μέλους θα χαθούν αν η Ελλάδα βρεθεί εκτός Ε.Ε. Όσο απογοητευμένοι κι αν είμαστε από την έως τώρα ανικανότητα του πολιτικού μας συστήματος και της συμπεριφοράς της Ευρώπης απέναντι σε αυτό, πρέπει να σκεφθούμε με γνώμονα το μέλλον κι όχι το παρελθόν. Στην αρχή νομίζαμε ότι το «ΟΧΙ» θα οδηγούσε σε αχαρτογράφητα νερά. Τώρα τα νερά έχουν χαρτογραφηθεί. Και είναι γεμάτα κοφτερά βράχια στα οποία με μαθηματική ακρίβεια πλέουμε. Αξίζει το ρίσκο;