Επικοινωνιακά και στρατηγικά ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας τα πήγε καλά στο μήνυμά του. Απευθύνθηκε στο ακροατήριο του «μάλλον ΟΧΙ» που είχε επηρεαστεί από τις τελευταίες εξελίξεις και το πήγαινε για «ΝΑΙ», για να του πει να μην φοβάται και απλώς είναι διαπραγματευτικό χαρτί, για να πει ένα καλύτερο «ΝΑΙ» ο ίδιος, και ότι μένουμε Ευρώπη σε κάθε περίπτωση.
Σε αυτούς που είναι σίγουρα στο «ΟΧΙ» (έξω από ευρώ, έξω από Ευρώπη, ...εξαποδώ κι ότι άλλο) δεν απευθύνθηκε και δεν πρόκειται να τους στεναχωρήσει, ή να τους προβληματίσει, αφού είναι αρκούντως θυμωμένοι και αποφασισμένοι. Φυσικά το να μη γίνει δημοψήφισμα όπως έλεγα σε φίλους, θα αποτελούσε όπλο σε αντιπάλους εσωκομματικούς και μη, οπότε δεν αποτελούσε επιλογή, πλην εξαιρετικού απροόπτου και ας αφήνανε αυτό το ενδεχόμενο κάποια στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ τις τελευταίες ώρες.
Θα ήταν προσωπική ήττα για τον πρωθυπουργό, εκτός αν βρισκόταν/βρεθεί άλλη φόρμουλα για την οποία όμως δεν υπάρχει διαθέσιμος χρόνος, και σε αυτή την περίπτωση ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού που στηρίζει το ΣΥΡΙΖΑ, θα απογοητευόταν. Επί της ουσίας όμως ο πρωθυπουργός εμμέσως ομολογεί ότι δεν πρόκειται πραγματικά περί της βούλησης του ελληνικού λαού (ασχέτως αν - και καλά κάνει - το αναφέρει) αλλά ζητά να του πούνε «ΟΧΙ» γιατί υπόσχεται ότι έτσι πιστεύει ότι θα διαπραγματευτεί καλύτερα. Και αυτό έχει δικαίωμα να το λέει, ασχέτως αν κάποιους - και δικαίως σε κάποιο βαθμό - τους ενοχλεί.
Μένει να αποδειχθεί αν έχει, ή δεν έχει δίκιο. Το ότι το ερώτημα αυτό καθεαυτό όπως διατυπώνεται στο ψηφοδέλτιο, δεν έχει ουδεμία σχέση με την πραγματικότητα (ανίσχυρη πρόταση, έωλο δίλημμα κλπ) - είναι πλέον ακόμα πιο ξεκάθαρο, έχει αναλυθεί αρκετά και είναι πλέον δευτερεύον.