Τα τελευταία χρόνια, μετά την εκλογική κρίση που γνώρισε το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα γίνεται λόγος για το μέλλον του χώρου που εκφράζει το μεγαλύτερο ποσοστό του ελληνικού λαού και οριοθετείται μεταξύ Κέντρου και Αριστεράς. Πρόσφατα, δημιουργήθηκε ακόμα ένα πολιτικό κόμμα, αναδεικνύοντας τις τάσεις πολυδιάσπασης που εμφανίζει ο συγκεκριμένος χώρος σε μία εποχή που ο ΣΥΡΙΖΑ κυβερνά ως Αριστερά, εφαρμόζοντας μία νεοφιλελεύθερη πολιτική που θα ζήλευε και ο μεγαλύτερος οπαδός της Δεξιάς.
Αν κάποιος χώρος πρέπει να ανασυνταχθεί και να εκφράσει την κοινωνία στην Ελλάδα της Κρίσης είναι η Κεντροαριστερά, η οποία εμφανίζει πλήθος επίδοξων «στρατηγών», έτοιμων να ηγηθούν, αλλά στερείται «στρατιωτών» που θα κληθούν να νικήσουν στη μάχη και να την επανασυνδέσουν με την κοινωνία. Δυστυχώς, η μεγαλύτερη συζήτηση για το μέλλον της Σοσιαλδημοκρατίας στην Ελλάδα αναλώνεται ανάμεσα στη συζήτηση για την ηγεσία και στη σύγκριση παλαιότερων ηγετών.
Δεν πρόκειται να πείσει η Κεντροαριστερά ότι κράτησε τα θετικά του ιστορικού της παρελθόντος και πως κατέφυγε στις απαραίτητες αλλαγές, έτσι ώστε να εκφράσει τη νέα κοινωνική πλειοψηφία που επιθυμεί να χτίσει, αν μας ενδιαφέρει πρωτίστως ποιος θα καταφέρει να επικρατήσει των υπολοίπων επίδοξων ηγετών για να επικρατήσουμε έναντι των εσωκομματικών αντιπάλων. Αν τα κόμματα του χώρου θέλουν να βάλουν ξανά την Κεντροαριστερά στο προσκήνιο πρέπει να συζητήσουν τις μικρές διαφορές που έχουν και να συγκροτήσουν ιδεολογικά και πολιτικά μία μεγάλη παράταξη που θα εκφράζει τον χώρο ανάμεσα στη συντηρητική Δεξιά και όσους εξαπάτησαν τον ελληνικό λαό με τις αυταπάτες τους, επιδεινώνοντας μία κατάσταση που παρέλαβαν.
Το ζήτημα, λοιπόν, δεν είναι ποιος θα ηγηθεί. Αυτό θα το δείξουν τα μέλη της παράταξης ή η ίδια η κοινωνία αν κατέβει η Κεντροαριστερά διασπασμένη στις επόμενες εκλογές, όποτε γίνουν αυτές. Σημασία έχει να μη φοβηθούμε τη συζήτηση για το παρελθόν. Να μιλήσουμε για όσα κατάφερε ο χώρος και να ασκήσουμε κριτική σε όσα δεν μπόρεσε να πετύχει. Οφείλουμε να ασχοληθούμε με τα προβλήματα της κοινωνίας και σε συνεργασία με τους Ευρωπαίους σοσιαλιστές να δημιουργήσουμε νέους ορίζοντες απέναντι στην κυριαρχία των συντηρητικών της Ευρώπης και των αγορών που δεν υπολογίζουν τον απλό πολίτη, ο οποίος πλήττεται από την Κρίση.
Συνεπώς, η σημασία πρέπει να επικεντρωθεί στους ανθρώπους που θέλουν να δώσουν τον αγώνα για την αλλαγή του πολιτικού χώρου, για μία νέα κοινωνία, για την ενίσχυση των δημοκρατικών θεσμών, για την επανάκτηση της αξιοπρέπειας της χώρας. Όλη η συζήτηση για τον αρχηγό βασίζεται σε πρόσωπα και αποθαρρύνει όποιους θέλουν να ασχοληθούν σοβαρά με την ανασυγκρότηση του χώρου. Πρέπει να ασχοληθούμε, πρώτα, με την κοινωνία και με τους «στρατιώτες» της Κεντροαριστεράς και μετά με τους επίδοξους «στρατηγούς».