Με την ψήφιση του τελευταίου νομοσχεδίου για την παιδεία με τον νόμο 4386/2016 ένα μεγάλο λάθος συντελέστηκε. Ο νόμος αυτός, μεταξύ άλλων, καταργεί το ηλεκτρονικό σύστημα υποβολής υποψηφιοτήτων για τα μέλη ΔΕΠ των πανεπιστημίων, το «Απέλλα». Για να γίνει αντιληπτή η διαφορά θα αναφερθώ στην κατάσταση που υπήρχε πριν το Απέλλα και η οποία δυστυχώς θα επανέλθει.
Xωρίς το «Απέλλα» δεν υπάρχει τρόπος ώστε οι ενδιαφερόμενοι να ενημερωθούν για ενδεχόμενες νέες προκηρύξεις θέσεων παρά μόνο, πρώτον από τον έντυπο τύπο τον οποίο ως γνωστόν ελάχιστοι αγοράζουν. Βεβαίως, ακόμα και αν το κάνουν, δε σημαίνει ότι θα αγοράσουν το συγκεκριμένο φύλλο στο οποίο θα είναι δημοσιευμένη η σχετική για τον κάθε ενδιαφερόμενο προκήρυξη. Δεύτερον, από την ενημέρωση που ίσως έχουν από τους εν ενεργεία καθηγητές, να το πω απλά από στόμα σε στόμα. Αυτό προϋποθέτει ότι κάποιος έχει ένα ανεπτυγμένο δίκτυο δημόσιων σχέσεων με το ακαδημαϊκό καταστημένο και αν όχι θα αναγκαστεί να καλλιεργήσει με ό,τι συνεπάγεται αυτό για την ανάπτυξη κλίματος νεποτισμού. Τρίτον, μπορεί να ενημερωθεί από ιδιωτικές ιστοσελίδες ανακοίνωσης θέσεων εργασίας των οποίων η τακτική επίσκεψη συνεπάγεται κατανάλωση πολύτιμου χρόνου που υπό άλλες συνθήκες θα αφιερώνονταν στην έρευνα. Ακόμα και το σχετικό λινκ που υπάρχει στην ιστοσελίδα του υπουργείου είναι δύσχρηστο, αφού δε λέει το αντικείμενο της προκηρυσσόμενης θέσης παρά μόνο μετά από κατέβασμα του κάθε αρχείου.
Το «Απέλλα» καταργούσε την παραπάνω προαναφερόμενη απελπιστικά οπισθοδρομική κατάσταση, αφού ο ενδιαφερόμενος μπορούσε να επιλέξει να ενημερώνεται αυτόματα με e-mail κάθε φορά που ένα τμήμα προκήρυσσε μια θέση.
Επίσης, στην εποχή προ «Απέλλα» η υποβολή των υποψηφιοτήτων γινόταν εγγράφως στην γραμματεία του κάθε τμήματος. Ο υποψήφιος θα έπρεπε να βγάλει φωτοτυπίες ολόκληρο το συγγραφικό του έργο σε τόσα αντίτυπα όσα ήταν τα μέλη του εκλεκτορικού. Φτάναμε στο εντελώς απαράδεκτο για τα διεθνή δεδομένα σημείο να αναγκάζεται να βγάλει, για παράδειγμα αν το εκλεκτορικό είχε 15 μέλη, όπως ορίζει ο νέος νόμος, 15 φορές φωτοτυπία το βιβλίο του και όλα του τα άρθρα και να τα καταθέσει στη γραμματεία ξοδεύοντας από 300 με 500 ευρώ, αν συνυπολογίσουμε και τα ταχυδρομικά έξοδα, για μία μόνο αίτηση. Ακόμα και να μην είναι αναγκαία η έγγραφη μορφή των δημοσιεύσεων, οι οποίες ίσως μπορούν να κατατίθενται σε CD, πουθενά στον κόσμο δε λαμβάνει χώρα ταχυδρομική υποβολή υποψηφιότητας ακόμα και με CD! Προσωπικά έχω μεγάλη εμπειρία σε αιτήσεις ανά τον κόσμο έχοντας υποβάλει υποψηφιότητα για πάνω από 180 θέσεις μεταδιδακτορικής υποτροφίας ή λέκτορα σε πάνω από 10 χώρες, (μεταξύ άλλων σε Αγγλία, Αμερική, Γερμανία, Ισπανία, Λίβανο, Αίγυπτο, Νότια Αφρική, Αυστραλία, Ιταλία, Αυστρία, Ρουμανία, Φιλανδία, Σουηδία, Δανία) από τη στιγμή που δέχονταν αιτήσεις σε αγγλόφωνα προγράμματα που είχαν.
Σε καμία από αυτές η υποβολή δεν έγινε μέσω ταχυδρομείου! Κάτι τέτοιο αντί να εκσυγχρονίσει την ελληνική εκπαίδευση, την πηγαίνει πάμπολλα χρόνια πίσω. Με το «Απέλλα» όλες οι δημοσιεύσεις του υποψηφίου ανεβαίνουν στην πλατφόρμα ηλεκτρονικά όπως είναι το εντελώς αυτονόητο για όλα τα πανεπιστήμια του εξωτερικού!
Περιττό να αναφέρω ότι για τις θέσεις των συμβασιούχων 407 δυστυχώς ποτέ δεν υπήρξε σύστημα ηλεκτρονικής υποβολής υποψηφιοτήτων, όπως εννοείται ότι συμβαίνει στα πανεπιστήμια του εξωτερικού εδώ και χρόνια. Αντί να επεκταθεί λοιπόν το «Απέλλα» ώστε να συμπεριλαμβάνει και τις θέσεις των συμβασιούχων, καταργείται.
Τα πανεπιστήμια του εξωτερικού, ακόμα και αυτά των θεωρητικά τριτοκοσμικών χωρών, βρίσκονται στην κηροζίνη και εμείς στο ελλαδιστάν γυρνάμε πίσω στο κάρβουνο. Πρώτη φορά αριστερά γαρ!