Όταν αντίκρυσα τη δαιδαλώδη ουρά αναμονής απογοητεύτηκα προς στιγμήν. Ύστερα όμως, αποδείχθηκε ότι ήταν ωφέλιμη.
Επέστρεψα στην Ελλάδα το 2009, λίγους μήνες πριν την εκδήλωση της οικονομικής κρίσης και απολύθηκα από τον στρατό λίγες ημέρες μετά την υπογραφή του πρώτου μνημονίου. Ουσιαστικά, βγήκα στην αγορά εργασίας την χειρότερη περίοδο, αλλά ακόμα θυμάμαι τον εαυτό μου να έχω μία θετική άγνοια και ελπίδα για μία καλή ζωή στην Αθήνα. Διαψεύστηκα σύντομα και αποφάσισα να ξεκινήσω διδακτορικό προκειμένου να επενδύσω στον εαυτό μου μέχρι να τελειώσει η κρίση και μετά να ξαναβγώ στην αγορά εργασίας. Διαψεύστηκα ξανά και ξανά. Σχεδόν σε καθημερινή βάση... Αυτό το περίφημο φως στο τούνελ δεν το έβλεπα ούτε εγώ, αλλά όπως φαίνεται ούτε και οι συναδελφοί μου, οι οποίοι κατά χιλιάδες έφευγαν και φεύγουν στο εξωτερικό.
Μετά από 7 χρόνια διαμονής στη σημερινή Ελλάδα, νομίζω ότι οι εικόνες που σε απομακρύνουν από αυτήν είναι περισσότερες από αυτές που μπορούν να σε κρατήσουν κοντά της. Οι εικόνες που συλλέγει κανείς σε μία βόλτα σε ένα δημόσιο νοσοκομείο, σε ένα δημόσιο πανεπιστήμιο, σε μία δημοσία υπηρεσία συνήθως είναι πιο ισχυρές από τον καλό καιρό, την ψυχαγωγία και την μεσογειακή καθημερινότητα. Και κάπου εκεί πρέπει να αποφασίσεις... Όταν όμως δεν υπάρχει καν η ευκαιρία για μία μόνιμη εργασία ή δεν σε ελκύει το περιβάλλον εργασίας, η απόφαση να φύγεις γίνεται πιο εύκολη διαδικαστικά.
Παρ᾽ όλα αυτά, για σένα που έφυγες, υπάρχει κάτι που δεν έκανε ποτέ μία τέτοια απόφαση εύκολη. Είναι τα συναισθήματα για την πατρίδα σου και τους ανθρώπους σου. Η αγάπη για τον τόπο που μεγάλωσες, οι παιδικές αναμνήσεις που έχεις, οι άνθρωποι που δεν θέλεις να χάσεις. Αυτοί είναι οι λόγοι που κάνουν το συγκεκριμένο συναίσθημα σε σένα τόσο μοναδικό και συνάμα τόσο δύσκολα κατανοητό από κάποιον άλλον που δεν το ένιωσε ποτέ. Αυτό αποτελεί το σύγχρονο τίμημα για την καλύτερη ζωή που διάλεξες και το οποίο σκέφτεσαι ξεφυσώντας κάθε φορά που ανοίγεις την μεγάλη βαλίτσα στην Ελλάδα. Το ξέρω, είναι δύσκολο να γίνεσαι επισκέπτης στο ίδιο σου το σπίτι. Ακόμα πιο δύσκολο να σου λέει «φύγε» κάποιος που σε αγαπάει αληθινά και το ξέρεις... Σκληρό συναίσθημα, μεγάλη απόφαση. Ελπίζοντας κάποτε σε μία επιστροφή, μοιραία οι εικόνες που κουβαλάς είναι μόνο οι θετικές. Και τέτοιες εικόνες είμαι αποφασισμένος να πάρω σήμερα μαζί μου για άλλη μία φορά, για άλλη μία ανάλογη στιγμή.
Η σκέψη μου τελικά ήταν το ίδιο δαιδαλώδης με την ουρά αναμονής στις αναχωρήσεις. Ένα βήμα πριν το check in. Ένα βήμα πριν ένα γνωστό τέλος. Ένα βήμα πριν μία άγνωστη αρχή.