Διάβασα το πόνημα του κυρίου Ελευθέριου Διαμαντή όπου λίγο πολύ βγάζει τον καθηγητή Ιωάννη Ιωαννίδη να χρήζει ψυχιατρικής προσεγγίσεως! Επειδή φαντάζομαι πως ο άτυχος κύριος Ιωαννίδης δεν θα μπορούσε να απαντήσει αποτελεσματικά στον λίβελο αυτό (τι να πει δηλαδή ο άνθρωπος, ότι δεν είναι ψυχικά ασθενής;), αισθάνθηκα την υποχρέωση να τον υπερασπιστώ.
Δεν γνωρίζω τον κύριο Διαμαντή που έγραψε το κακόηθες «πόνημα» που πιθανώς άρεσε σε διάφορα ακαδημαϊκά μηδενικά, αν κρίνω από τα άθλια σχόλια που έχουν κάνει κατά καιρούς. Έχω γνωρίσει τον κύριο Ιωαννίδη, συναντώντας τον όχι παραπάνω από 2-3 φορές. Θαυμάζω τον θαρραλέο λόγο του, την επιστημοσύνη του, την ευγένειά του και την ευαίσθητη φωνή του, όπως βγαίνει στα ποιήματα και στα βιβλία του. Συμφωνώ απόλυτα με τη σκληρή κριτική που κάνει. Έχοντας φύγει από την Ελλάδα μετά την Ιατρική Σχολή πριν 26 χρόνια, έχω δυστυχώς καταλήξει στα ίδια συμπεράσματα. Η Ελλάδα κατάντησε Ελλαδιστάν, με απαξιωμένη πολιτική ελίτ. Αυτά που λέει ο κύριος Διαμαντής για να υπερασπιστεί τους Έλληνες πολιτικούς και το πολιτικό σύστημα είναι επιεικώς φαιδρά.
Από 11 χρονών που παρακολουθώ τα πολιτικά της Ελλάδας της μεταπολίτευσης βαρέθηκα να βλέπω τα τρένα της ελπίδας και των ευκαιριών να φεύγουν και η χώρα αυτή να φαίνεται όλο και όλο πιο τριτοκοσμική.
Η φωνή του Ιωάννη Ιωαννίδη δεν είναι φωνή απαξίωσης αλλά φωνή δικαιολογημένης οργής με αυστηρή επιστημονική τεκμηρίωση, η φωνή κάποιου που αγαπά βαθειά την Ελλάδα και βλέπει μια χώρα με τεράστιες δυνατότητες να μαραζώνει στην παρακμή.
Από 11 χρονών που παρακολουθώ τα πολιτικά της Ελλάδας της μεταπολίτευσης βαρέθηκα να βλέπω τα τρένα της ελπίδας και των ευκαιριών να φεύγουν και η χώρα αυτή να φαίνεται όλο και όλο πιο τριτοκοσμική.
Όμως αυτό δεν είναι το κύριο θέμα μου. Μπορεί να διαφωνεί κάποιος με αυτή την προσέγγιση. Δημοκρατία έχουμε (όση λίγη μας έχει μείνει), αν και το βάθος και η ποιότητα των αντεπιχειρημάτων των επικριτών του Ιωάννη Ιωαννίδη είναι φτωχότατα.
Το πρόβλημά μου είναι η φασιστικής έμπνευσης στοχοποίηση ενός αξιολογότατου ανθρώπου με χαμηλού επιπέδου σκαριφισμούς για δήθεν ψυχιατρική νόσο, το ανύπαρκτο «Σύνδρομο του Επιτυχημένου Μετανάστη» που εφηύρε ο κύριος Διαμαντής. Όταν διάβασα το τραμπουκικό άρθρο του κυρίου Διαμαντή, θυμήθηκα την βιβλιογραφία για τις συστηματικές παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην πάλαι ποτέ Σοβιετική Ένωση όπου όσοι είχαν διαφορετική γνώμη από το καθεστώς και το επίσημο δόγμα τους βάζανε την ταμπέλα των ψυχιατρικά αρρώστων λόγω «φιλοσοφικής τοξίκωσης» ("philosophical intoxication"). Οι καλοί αυτοί κύριοι, χρησιμοποιώντας ειδεχθή σωφρονιστική ψυχιατρική και αναφορά σε δήθεν «ψυχοπαθολογικούς μηχανισμούς που ευθύνονται για την έκφραση διαφωνιών» («psychopathological mechanisms of dissent") έκαναν αναφορά στις γραφές των πατερούληδων της κοσμοθεωρίας τους (Marx, Engels, Lenin) για να βγάλουν τους αντιφρονούντες «τρελούς».
Ο κύριος Διαμαντής σε ποιους γίγαντες της όμορφης ελληνικής πραγματικότητας θα αναφερθεί για να μας πείσει ότι η Ελλάδα δεν είναι failed state, ότι η αριστεία δεν καταδιώκεται σαν αντιφρονούσα και ότι η ελληνική πολιτική ελίτ δεν μοιάζει με λατινοαμερικανική οπερέτα;
Λίγη ντροπή δε βλάπτει για το φθηνό αυτό άρθρο.