Η κατάληψη του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης από την αναρχική αθλιότητα που τη φορά αυτή ονομάσθηκε no border camp και οι παθητικές ανακοινώσεις της Πρυτανείας, των Κοσμητόρων, της Συγκλήτου και μία μέρα πριν την επίσημη ολοκλήρωση των αναρχικών εκδηλώσεων η ανακοίνωση του Συμβουλίου του ΑΠΘ, μας προκαλεί για πολλοστή φορά να δούμε μία απλή πραγματικότητα που αρνούμαστε συστηματικά να την αντικρίσουμε.
Τα ελληνικά Πανεπιστήμια άρχισαν να κυβερνώνται από τους αναρχικούς, στα μέσα της δεκαετίας του '70 και όλα αυτά τα χρόνια, γαλούχησαν στο σύστημα αυτό, χιλιάδες φοιτητές που στη συνέχεια βγήκαν στην κοινωνία και είτε ενεργητικά είτε παθητικά το καθιέρωσαν σαν καθημερινότητα. Και το γαλούχημα αυτό έφερε σήμερα τους καταληψίες στην κυβέρνηση με τον αρχικαταληψία πρωθυπουργό.
Το γεγονός είναι ότι έχουν παραδώσει το Πανεπιστήμιο στους αναρχικούς. Με τι αντάλλαγμα όμως;
Είναι γνωστό ότι η Ελλάδα περνάει σήμερα μία κοινωνική κρίση αξιών και το πολιτικό μέρος είναι ένα μεγάλο κομμάτι του κορμού της κρίσης αυτής. Τα ελληνικά Πανεπιστήμια που «μόρφωσαν» έναν αριθμό -ρεκόρ- νέων τα τελευταία 40 χρόνια, κατάφεραν να πρωταγωνιστούν στην εξαθλίωση της κοινωνίας ενώ θα έπρεπε να ήταν αυτά που θα έκαναν το παν για να αποφευχθεί. Στο διάστημα αυτό, στα ελληνικά Πανεπιστήμια προωθήθηκε και επιβλήθηκε η νοοτροπία της αναρχικής αθλιότητας, και εκεί επεξεργάστηκε, καθιερώθηκε και στη συνέχεια εξήχθη στην ελληνική κοινωνία το εξαθλιωμένο μοντέλο διακυβέρνησής τους. Αντί λοιπόν σήμερα οι πανεπιστημιακοί και τα προεδρεία τους να καταλάβουν απλά και βασικά πράγματα που μας οδήγησαν εδώ, εξακολουθούν να προκαλούν. «Νίπτουν τας χείρας» και ζητούν από το κράτος, την κυβέρνηση των καταληψιών, να προστατεύσει το πανεπιστήμιο, δηλαδή πρακτικά να το προστατεύσει από τους ίδιους τους πανεπιστημιακούς!
Αυτά που συμβαίνουν στα ελληνικά Πανεπιστήμια, βασικά Αθηνών και Θεσσαλονίκης, είναι μοναδικά στον κόσμο. Ποιος από τους πανεπιστημιακούς που περήφανα γράφουν στο βιογραφικό τους «μετεκπαιδεύθηκα στο εξωτερικό» ακόμα και στη Βουλγαρία ή Ρουμανία μπορεί να βγει και να πει ότι αυτά τα είδαμε και σε άλλα πανεπιστήμια; Η δικαιολογία ότι η λύση του προβλήματος δεν είναι στις δικές μας αρμοδιότητες, είναι δικαιολογία τρίτης δημοτικού. Το γεγονός είναι ότι έχουν παραδώσει το Πανεπιστήμιο στους αναρχικούς. Με τι αντάλλαγμα όμως; Η απάντηση είναι στην ερώτηση: Αν οι αναρχικοί πήγαιναν να καταλάβουν τα ιδιωτικά τους γραφεία θα αντιδρούσαν οι κύριοι αυτοί με τον ίδιο τρόπο που αντιδρούν όταν γίνονται καταλήψεις των πανεπιστημιακών χώρων; Όχι. Τι συμβαίνει λοιπόν; Η μόνη εξήγηση, και ας μας πουν αν υπάρχει και κάποια άλλη εκτός από αυτήν, είναι ότι υπάρχει μία άγραφη συμφωνία με τους καταληψίες, κάτι που είναι βασικό στη συμπεριφορά των συμμοριών: εσείς στα πανεπιστήμια και εμείς στα ιδιωτικά μας γραφεία. Και για όσους δεν έχουν ιδιωτικά γραφεία, κατάληψη σημαίνει επίσημη άδεια, με αποδοχές, από την υπηρεσία.
Δυστυχώς αυτή είναι η προσφορά των ελληνικών Πανεπιστημίων στην ελληνική Κοινωνία τα τελευταία 40 χρόνια: η εξαγωγή του εξαθλιωμένου μοντέλου διακυβέρνησής τους. Αυτό όμως πρέπει να αλλάξει το συντομότερο δυνατόν. Σίγουρα υπάρχουν, αν και ελάχιστοι σαν ποσοστό, αρκετοί σαν αριθμός, πανεπιστημιακοί που είναι έτοιμοι να αντικρίσουν κατάματα την πραγματικότητα και να δράσουν. Αυτούς πρέπει να βρούμε και να τους βοηθήσουμε να ακουσθεί η φωνή τους για να ξαναβρεί το πανεπιστήμιο το δρόμο του και να βγει από την εντατική η ελληνική κοινωνία.