Κάνεις μας δεν μπορεί να εκφράσει την χαρά, τα συναισθήματα μας για την νίκη σου, κάνεις μας δεν μπορεί να εκφράσει την αγωνία που αισθανθήκαμε στα τελευταία μέτρα του αγώνα. Ο ένας ρωτούσε τον άλλον που βρίσκεται το άσπρο σκουφάκι και να λίγο πριν το τέλος το άσπρο σκουφάκι βγήκε μπροστά και η αγωνία χτύπησε κόκκινο και ξαφνικά το άσπρο σκουφάκι βγήκε πρώτο, αν και...Αλλά εδώ δεν είμαστε για να πούμε το «αν και», αυτό ας το σκεφτούν οι αρμόδιοι διοργανωτές που με τους κανόνες επιτρέπουν να δημιουργούνται τέτοια προβλήματα.
Ο αγώνας σου τεράστιος, η πορεία σου κακοτράχαλη και αυτό γιατί μοιραία ήταν αλλά και είναι συνδεδεμένη με την μοίρα της Ελλάδας. Από την άνοδο και την ευημερία του 2000, στην σπαρακτική δόξα του 2004. Θυμάσαι την φλόγα που έσβηνε με το ένα και μόνον φύσημα του κοριτσιού στην τελετή λήξης; Ποιός να βρισκόταν τότε να μας πει ότι αυτή η στιγμή ήταν ο καλύτερος επίλογος για μία Ελλάδα που ίσως να μην υπήρξε ποτέ και ταυτόχρονα ήταν ο χειρότερος πρόλογος για μία πραγματικότητα που μας λύγησε. Υστέρα ήρθε το 2008 , στο κατώφλι της κρίσης και μετά μέσα στην μεγάλη δύνη του 2012 το Λονδίνο, η αίσθηση της αδικίας μεγάλη, το πείσμα όμως μεγαλύτερο. Και ήταν μεγαλύτερο γιατί ο άνθρωπος στην ανοικτή θάλασσα, όταν είναι ολομόναχος με την φύση ξέρει να βλέπει τον ορίζοντα ποιό καθαρό μπροστά του.
Αγώνας, αγώνας, αγώνας. Στην ανοικτή θάλασσα δεν έχεις να κάνεις τόσο με τον αντίπαλο αλλά είσαι εσύ και η θάλασσα, εσύ και τα κύματα, εσύ και ο αέρας και αυτός είναι ο ποιό σκληρός αλλά και ωραίος αγώνας. Και όπως αποδείχτηκε η φύση είναι αύτη που διδάσκει το ήθος. Όταν λέμε ήθος εννοούμε την στάση που κράτησες αμέσως μετά τον τερματισμό.
Δήλωσες ότι αυτή η Ολυμπιάδα θα ήταν το κλείσιμο της καριέρας σου, ας είναι λοιπόν. Πρέπει να ξέρεις ότι όλα αυτά τα χρόνια αποτέλεσες πρότυπο για όσους αγαπήσαμε την κολύμβηση και την θάλασσα. Δεν είναι ακόμα η στιγμή να ειπωθεί το τελευταίο μεγάλο ευχαριστώ γιατί αυτό το λέμε όταν αποσύρεται εντελώς κάποιος που προσέφερε και εσύ αν και σταματάς να ασχολείσαι με τον πρωταθλητισμό δεν πιστεύω ότι θα σταματήσεις να προσφέρεις έστω και από άλλο μετερίζι.
Υπερήφανια για τις νίκες σου, χαρά για την επιτυχία σου, αγάπη για τον άνθρωπο και ευγνωμοσύνη για την ελπίδα που μας έφερες. Δεν θα ήθελα να κλείσω λέγοντας ότι για εμάς είναι χρυσό το μετάλλιο σου αλλά θα ήθελα να κλείσω με τους στοίχους του Καβάφη που ταιριάζουν σε πραγματικούς αγωνιστές:
«Εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι•
τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα.
Κι αυτό ακόμη το σκαλί το πρώτο
πολύ από τον κοινό τον κόσμο απέχει.
Εις το σκαλί για να πατήσεις τούτο
πρέπει με το δικαίωμά σου νά 'σαι
πολίτης εις των ιδεών την πόλι.
Και δύσκολο στην πόλι εκείνην είναι
και σπάνιο να σε πολιτογραφήσουν».