Κάθε μέλλουσα νύφη που προσδοκούσε για έναν καλό γάμο συνοδεύονταν από μια σημαντική προίκα. Αυτή αποτελείτο από έναν καταλογο χρηστικών εργαλείων που θα υποστήριζαν την μέλλουσα κοινή ζωή. Αναλόγως της προίκας κι ο γαμπρός. Το προικοσύμφωνο που παρέλαβε με την επαναφορά της Δημοκρατίας η Μεταπολίτευση το 1974 συμπεριελάμβανε στον κατάλογό του τα κάτωθι:
Πειραϊκή Πατραϊκή, Πεταλούδα, Αιγαίον, Εμπορική και Ιονική Τράπεζα, Χρωπεί, Ναυπηγεία Νεωρίου, Ναυπηγεία Σκαραμαγκά, εργοστασια της Σιτροέν στη Θεσσαλονίκη και μια Ολυμπιακή Αεροπορία λουσμένη στην παγκόσμια ακτινοβολία που εξέπεμπε ένας Αριστοτέλης Ωνάσσης.Αυτά το 1974.
Το 1980 δεν είχε μείνει τίποτε όρθιο. Κάθε μια απ' αυτές τις επιχειρήσεις πέρασαν ανεπιτυχώς στον έλεγχο του κράτους. Ενός Κράτους που στο όνομα του μεθόδευσε την απαξίωση των εταιρειών απο υγιείς σε πτωχευμένες και που παρότρυνε κομματικούς παρατρεχάμενους να επιδίδονται σε μεγάλο γιουρούσι, ένα γιουρούσι που συνεχίζεται με τους ίδιους ρυθμούς μέχρι και σήμερα τον Ιούλιο 2015 και στο οποίο οι κυβερνήσεις απλόχερα μοιράζουν θέσεις δίχως το απαιτούμενο παραγωγικό αντίκρισμα. Παράλληλα μεθοδεύεται η απαξίωση τους από υγιείς σε πτωχευμένες στο όνομα του Εληνικού κράτους. Στ' αλήθεια τι πειράζει, εφόσον το αντίτιμο της μη υπάρχουσας παραγωγικότητας πληρωνουμε εσείς κι εγώ. Η μάλλον για να ολοκληρώσουμε την εξίσωση εσείς, εγώ και εδώ και μερικά χρόνια...οι Εταίροι.!
Από τα 408 δις. που κόστισε η μέχρι σήμερα αναδιάρθρωση του χρέους, πόσα από αυτά κατασπαταλήθηκαν στο υδροκέφαλο Δημόσιο; Πόσες πτωχευσεις του ιδιωτικού τομέα επεβλήθησαν για να συνεχίζουν να πληρωνονται οι μισθοφορικοί κομματικοί στρατοί που εξασφαλίζουν πάνω απο 1.800.000 ψηφοφόρους και τις θέσεις των 300 στη Βουλή΄;
Και βεβαίως, επειδή ο πολιτικός κόσμος επικαλείται συνεχώς τη Δημοκρατικότητα, κάθε παράγων που εκφράζει την αγωνία για την επιβίωση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας , μιας επιβίωσης που όχι μονο δεν είναι εγγυημένη αλλά που βίαια εξαναγκάζεται σε μια ολέθρια καταστροφή, χαρακτηρίζεται ως φασίστας, προδότης, βρυκόλακας και τελευταία ως γερμανοτσολιάς.
Η πεμτουσία του κειμένου αυτού δεν αποτελεί λίβελλο κατά της κυβέρνησης αλλά μίας πολιτικής πρακτικής, παλαιάς κοπής, που δεν φαίνεται να εγκαταλείπεται. Έγγειται στην τελική ταφόπλακα που τοποθετεί η κυβέρνηση στον Ιδιωτικό Τομέα ο οποίος για άλλη μια φορά καλείται να κουβαλήσει στους ώμους του ολόκληρο το βάρος του χρέους και της προκλητικής κατασπατάλησης πόρων του Δημοσίου Τομέα. Μοναδικό εξαγγελθέν μέτρο για τον περιορισμό δαπανων του Δημοσίου είναι η μια αύξηση εξόδων που εντέχνως υποκρύπτεται υπό την μορφή "μελετών αξιολόγησης" από τις γνωστές άγνωστες εταιρείες μελετών.
Ποιός θα φανταζόταν ότι μετά από σαράντα χρόνια στην Ευρωβουλή ο κόσμος θα ταυτιζόταν ακόμα με το τραγούδι που έκανε σήμα κατατεθέν του το Πουλί : " Πως καταντήσαμε λοχία, ποιός είμαι εγώ ποιός είσαι εσύ...".