*Είναι μία μη πολιτικά ορθή δοκιμή.
Φόροι & Κάπνισμα - Το ατελεύτητο του παραλόγου, η λογική της παράνοιας.
Το συλλογικό επιδειξιομανές υποκείμενο του ελληνικού «χώρου» αγαπά την ελευθερία του, ως γνωστόν. Οι δύο τάσεις, αντικρουόμενες, συγχίζονται στην ουσία των, επίδειξιομανία κι ελευθερία, όταν ένας τρίτος παρεμβαίνει ως ρυθμιστής τάχα καλός κι αγαθός των συσχετισμών. Το κάπνισμα είναι χαρακτηριστικό του συλλογισμού μας. Ας το πάρουμε ως δείγμα εργασίας, επιδιώκοντας επαγωγικώς την συναγωγή καθολικότερων, μεγαλύτερων, γενικευμένων συμπερασμάτων.
Η ελεύθερη επιλογή του «καταστρέφω τον εαυτό μου» καπνίζοντας, άπαξ και ο φορολάγνος ( «καλός» τρίτος) εισέλθει στο παιχνίδι, αποκτά άλλη υφή. Αποποιείται την πρότερη αξία ενός σατέν ας πούμε, εισέρχεται σε ερεβώδη μονοπάτια, ως μάλλον ακατέργαστο μαλλί σε αργαλειό. Η διμερής σχέση καπνιστή και τσιγάρου μετατρέπεται σε τριμερή : καπνιστής - φοροεισπράκτωρ - τσιγάρο. Αυξάνοντας την τιμή όμως σε χώρο «Νάρκισσων» (μία ένδειξη είναι το σύνηθες πέταμα χωρίς αιτία τόνων λουλουδιών για φιγούρα στα μπουζούκια) μεταποιείται η κακή συνήθεια, με γιγαντιαιες χρηματοδοτήσεις πίσω της, προαγωγής δήθεν στυλ, σε είδος πολυτελείας (την ώρα που η οικονομική κρίση βυσσοδομεί το βιοτικό επίπεδο). Ο φορολάγνος τότε... που ζει από τη ζωή των άλλων, κάνει κήρυγμα για τις καταστροφικές συνέπειες και προβάλλει την πατερναλιστική νουθεσία ως δικαιολογία της εμμονής του να φορολογεί με υπερβάλλοντα ζήλο τα τσιγάρα. Η ουσία κρύβεται στο χάρισμα της ηθοποιίας του φορολάγνου. Θα εξηγηθεί εν συνεχεία πώς η κυκλική σχέση των παραγόντων (τσιγάρα - καπνιστής - φορολάγνος) δημιουργεί έναν φαύλο κύκλο.
Δεν επιθυμεί κανείς την προστασία του καπνιστή, επιθυμεί το φόρο, με περιτύλιγμα ανθρωπισμού, μετατρέποντας την κακή συνήθεια σε είδος οιονεί πολυτελείας, γνωρίζοντας ότι στο «χώρο» αυτό τα μπουζούκια δεν θα κλείσουν ποτέ, και χάριν επίδειξης θα τον πληρώσουν, αν μετέχουν στο κλίμα.
Αν ο φορολάγνος ήθελε το καλό τους, δεν θα έβαζε καθόλου φόρο, θα κοιτούσε να μειώσει απόλυτα την τιμή τους, και να μην αναπαράγει το ζήτημα, διότι η ποταπότητα της συνήθειας, προστιθεμένων των βλαβών στην υγεία του καπνιστή αλλά και της δυσοσμίας ενίοτε, θα απαξίωνε συν τω χρόνω την τάση για το εν λόγω πάθος. Κι όμως εκμεταλλεύται «γιανναρικά» τον ελληνικό τρόπο για να βγάλει χαρτί (βλ. Φράγκα) από τα χαρακτηριστικά του λαού.
Οι κακές συνήθειες είναι ζήτημα ιδωτικότητας, ζήτημα ελεύθερης επιλογής και αυτεξούσιας κρίσης. Το μόνο που χρειάζεται να γνωρίζει ο πολίτης είναι πως αν καπνίζει είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα πεθάνει.Όλα τα άλλα είναι τακτικισμοί, όπως διαφαίνεται, του φορολάγνου για να χτίσει καμία βίλα σε κάνα νησί... Γιατί η αγενής επιβολή συνηθειών που δεν αποδέχομαι αυτοβούλως, η παρέμβαση στην καθημερινότητα του μέσου ανθρώπου, η τόση ευαισθησία για τις ζωές που εξουσιάζει ως νομοθέτης δεν δεικνύουν ανθρωπιστή αλλά τύραννο με μπόλικη απαξία για την ανθρωπίνως αξιοπρεπή αυτοβουλία. Ο ανθρωπιστής υποτιμά την ικανότητα του πολίτη να λογίζεται λελογισμένους λόγους (αιτίες) πράξεων, την ίδια στιγμή που λέει τον αγαπά και βλέπει μόνο το καλό του ως κίνητρο της νομοθεσίας του. Μα αγαπητέ, αν ως ανθρωπιστής αναγνωρίζεις στην ανθρώπινη διάνοια την απόλυτη αξία πως δύνασαι να στηλιτεύεις ανάλγητα την επιλογή της διανοίας του, κλέβοντας τα χρήματα του μέσω της φορολογίας;
Ας αδιαφορήσουμε για τον χαιρέκακο φορολάγνο. Ας φάμε ένα μαρούλι, λίγο μπέικον, χωρίς φρίκες οικολογίας και φιλοζωίας. Ζωή είναι η επιλογή και ο φορολάγνος θέλει είτε λεφτά είτε δουλοπρεπή ρομπότ. Γνωρίζουμε όμως ότι η εμμονή στο χρήμα καθιστά κάποιον άπληστο, και η εμμονή στην υποδούλωση των άλλων τύραννο. Τα διδάγματα της Ιστορίας τεκμηριώνουν την κατηγοριοποίηση τέτοιων συμπεριφορών ως παθών, και τις εξοβελίζουν από την υγιή κοινωνία.
*η λέξη «χώρος» αντί χώρας εγγράφη για να το καταλάβει ο χωρίς εθνική συνείδηση (μάλλον) φορολάγνος.
*η πολιτική ορθότητα πάσχει.
*ο,τι ισχύει με τα τσιγάρα είναι ως φαίνεται ίδιο και με τα άλλα είδη που χτυπά ο φορολάγνος.
*μόλις τελείωσα ένα τσιγάρο συμβάλλοντας στην ευμάρεια του φορολάγνου. Φορολάγνε κιπ τάξινγκ!