Όλο το καλοκαίρι βρίσκαμε δικαιολογία για το έγκλημα που συντελείται σε βάρος των παιδιών. Εξάλλου, για ένα μπάνιο μέχρι τη θάλασσα πηγαίναμε, εδώ πιο κάτω. Τι χρειάζονταν οι ζώνες ασφαλείας; Μπαίναμε οι γονείς μπροστά, λυτοί εννοείται. Είχε και πολλή ζέστη. Ανοίγαμε τις πίσω πόρτες, βάζαμε παππού και γιαγιά -σαφώς χωρίς ζώνες- και τους προστατεύαμε με τον καλύτερο τρόπο ώστε να παραμείνουν σώοι σε περίπτωση ατυχήματος. Τους δίναμε τα παιδιά στην αγκαλιά, ιδιαίτερα τα μωρά που είχαν ανάγκη μεγαλύτερης προσοχής.
Σύμφωνα με τους ειδικούς, σε περίπτωση σύγκρουσης η γιαγιά καθόλου δε θα κινδυνεύσει. Έχει το εγγόνι της για αερόσακο. Ασφαλέστατη λύση. Με το «μπαμ» θα θυσιαστεί αυτό και θα σωθεί εκείνη μαζί με ό, τι ενοχές θα κουβαλάει για το υπόλοιπο του βίου της. Η επιλογή του πίσω καθίσματος καμία ασφάλεια δεν παρέχει αν δεν τηρούνται όλες οι γνωστές προδιαγραφές που υπαγορεύουν το παιδί να είναι δεμένο στο ειδικό καθισματάκι και οι υπόλοιποι επιβάτες δεμένοι με τις ζώνες ασφαλείας. Είναι, όμως, θέμα της γιαγιάς η ασφάλεια των παιδιών; Μάλλον όχι. Οι ευθύνες βαρύνουν εμάς τους γονείς, οι οποίοι ενώ ζούμε στην εποχή της ενημέρωσης, επιλέγουμε να εφαρμόζουμε μόνο όσα μας βολεύουν. Η ασφάλεια στο αυτοκίνητο είναι μέρος της κουλτούρας μας.
Πόσο, όμως, μπορεί να επηρεάσει το σχολείο συμπεριφορές βαθιά ριζωμένες, οι οποίες παραπέμπουν σε έλλειμμα πολιτισμού;
Σε λίγες μέρες ανοίγουν τα σχολεία. Πολλοί γονείς θα συνοδεύσουν τα παιδιά τους και θα τα παραδώσουν στους δασκάλους τους με το αίσθημα της ανακούφισης. Η ολοήμερη φροντίδα του παιδιού από το γονιό εδώ τελειώνει. Τη σκυτάλη παίρνει το σχολείο και το βάρος μοιράζεται ξανά. Πόσο, όμως, μπορεί να επηρεάσει το σχολείο συμπεριφορές βαθιά ριζωμένες, οι οποίες παραπέμπουν σε έλλειμμα πολιτισμού;
Η κυκλοφοριακή αγωγή δεν τελειώνει στις ώρες της ευέλικτης ζώνης ή ενός προγράμματος. Αποτελεί μέρος της αγωγής για την οποία ευθύνεται η οικογένεια από τα πρώτα χρόνια της ζωής ενός παιδιού. Η αρχή του σχολικού έτους είναι ευκαιρία για προβληματισμό και επαναπροσδιορισμό των προτεραιοτήτων μας. Το ίδιο παιδί για το οποίο κατηγορούμε σφόδρα το σχολείο ως ανεπαρκές σχετικά με την ασφάλειά του, το μεταφέρουμε κάθε πρωί στο πίσω ή ακόμη χειρότερα στο μπροστινό κάθισμα με το μουτράκι του κολλημένο στο τζάμι. Για πόσο άραγε ακόμη ως γονείς μπορούμε να αποποιούμαστε τις ευθύνες μας και να τις επιρρίπτουμε οπουδήποτε αλλού; Θα καταφέρουμε να απαντήσουμε στο ερώτημα πριν να είναι πολύ αργά;