Το καλοκαίρι σήκωσε το μελαμψό του χέρι και μας κουνάει το ψάθινο καπέλο του. Μια θλίψη μας συντροφεύει για τις χαρές που αφήνει πίσω του, μια αγωνία για αυτά που μας περιμένουν πίσω από την τελευταία στροφή. Ένας κύκλος που αρχίζει και τελειώνει κάθε χρόνο με νικητές και ηττημένους.
Για εμάς τους ενήλικες τα πράγματα μάλλον είναι πιο εύκολα λόγω εμπειρίας. Υπάρχουν όμως και τα παιδάκια μας που πλησιάζει η ώρα να συναντήσουν το σχολείο τους. Ιδιαίτερα τα «πρωτάκια». Αυτά που από τη μια χαίρονται γιατί έφτασε επιτέλους η ώρα που θα καταλάβουν μια θέση στην κοινωνία με τον αξιότιμο τίτλο του μαθητή κι από την άλλη... αποχαιρετάνε για πάντα την ξενοιασιά και ετοιμάζονται να διαβούν μονοπάτια άγνωστα. Είναι η ώρα που πρέπει να δουλέψουν, να κουραστούν, να μάθουν, να στριμώξουν τη ζωή τους σε προγράμματα και ωράρια, να κάνουν νέους φίλους, να δοκιμαστούν σε νέες καταστάσεις... Είναι πολλοί οι δρόμοι που ανοίγονται μπροστά τους. Και τα ψιχουλάκια που άφησαν στο δρόμο τους... ίσως να τα έχουν φάει τα πουλιά.
Τα «πρωτάκια» μας έχουν ανάγκη από ένα γερό, αλλά τρυφερό χέρι για να τα στηρίξει σ' αυτή τη νέα διαδρομή. Χρειάζονται ένα χαμόγελο σιγουριάς ζωγραφισμένο στα πρόσωπα που εμπιστεύονται. Χωρίς άγχη για την ακαδημαϊκή τους καριέρα. Χωρίς συγκρίσεις με άλλα παιδιά και σχόλια του τύπου «στρώσου γρήγορα γιατί ο Γιωργάκης ξέρει από το νηπιαγωγείο να διαβάζει». Αλήθεια, γιατί πρέπει να μας αγχώνει η πορεία του Γιωργάκη; Ποιος γονιός δικαιούται να κατακρημνίζει το αυτοσυναίσθημα του παιδιού του τη στιγμή που κάνει τα πρώτα του δειλά πεταρίσματα; Με ποια λογική γίνονται συγκρίσεις ανάμεσα σε παιδιά αυτής της τόσο τρυφερής ηλικίας; Και πώς περιμένει κανείς να κοινωνικοποιηθεί το παιδί του ομαλά και να αποτελέσει ισότιμο μέλος μιας ομάδας όταν διδάσκεται από τον ίδιο του το γονιό ότι ο κάθε Γιωργάκης αποτελεί κινούμενη απειλή; Είναι δίκαιο μετά από μια κοπιαστική μέρα η προσοχή μας να επικεντρώνεται στο αν το παιδί έκανε λάθη στην ορθογραφία και να αδιαφορούμε για το αν πέρασε καλά στο σχολείο του; Είναι πολλά τα ερωτήματα. Οι απαντήσεις, όμως, κινούνται στον ίδιο άξονα.
Τα «πρωτάκια» είναι πάνω απ' όλα παιδιά. Έχουν δικαίωμα στη μάθηση, στη χαρά, στο παιχνίδι. Έχουν δικαίωμα να προσπαθήσουν, να μάθουν, να κάνουν λάθη, να κάνουν φίλους με βάση το δικό τους κριτήριο, να ενοχλήσουν, να ενοχληθούν, να πετύχουν, να τσαλακωθούν.
Ας τους δώσουμε το δικαίωμα να μάθουν πώς να βαδίζουν όλο και πιο σταθερά στο νέο τους δρόμο, χωρίς να σκιάζουμε το φως που τους ανήκει με τις φτερούγες μας!