Αν ψάχνετε την ασφάλεια στη ζωή, θα σας απογοητεύσω. Δεν υπάρχει. Και όμως έχουμε την ψευδαίσθηση ότι τη βρίσκουμε σε διάφορες μορφές, εστιάζουμε σε αυτήν και τότε είναι που γινόμαστε παθητικοί δέκτες της ζωής. Ευρισκόμενοι μέσα στον προσωπικό ορισμό της ασφάλειάς μας, νιώθουμε οικειότητα και παραδινόμαστε στον φοβικό σκεπτικισμό, αντί να κάνουμε πλάνα για την εξέλιξή μας, βλέποντας ταυτόχρονα και τα ρίσκα που ενέχουν αυτά. Προσπαθούμε να επιβεβαιώσουμε τον εαυτό μας κάνοντας διάφορες ασφάλειες: ζωής, πυρκαγιάς, αυτοκινήτου, νοσηλείας, πιστεύοντας ότι έτσι είμαστε ασφαλείς. Είμαστε όμως;
Όταν εσφαλμένα πιστεύουμε ότι η συναισθηματική μας ασφάλεια είναι κάπου εκεί έξω και ότι θα την κατακτήσουμε κάπως, στρέφουμε όλη την προσοχή μας σε αυτή την επιφανειακή ασφάλεια και αφήνουμε στην άκρη τους πραγματικούς στόχους και τα όνειρά μας. Αντί να σκεφτόμαστε τις επιθυμίες μας και να οργανώνουμε τα βήματα για το πώς θα τις πετύχουμε, μένουμε κοντόφθαλμα στάσιμοι. Παραμένουμε στην ίδια δουλειά στην οποία γνωρίζουμε ότι είναι πολύ λίγη για εμάς και δε μας ικανοποιεί καθόλου. Παραμένουμε στην ίδια σχέση, ακόμη και αν νιώθουμε υποτιμημένοι, απομονωμένοι και μόνοι.
Στέλνουμε στον εαυτό μας το ίδιο ψευδό μήνυμα ασφάλειας και προστασίας: να αποδεχθούμε αυτή τη ζωή και όπου μας βγάλει. Να ακολουθήσουμε τους άλλους και να μην ταρακουνήσουμε τίποτα, να μη φέρουμε κανέναν σε δύσκολη θέση. Η μόνη μας σκέψη είναι να υπάρχει κάπου εκεί έξω κάποιος για εμάς που θα μας επιλέξει τη ζωή που θέλει να ζήσουμε και ας ελπίσουμε ότι θα είναι καλή.
Όταν αναλογίζομαι για το φόβο, κάνω τη σύνδεση με το προπατορικό αμάρτημα. Ο Αδάμ και η Εύα, αψηφούν τις εντολές του Θεού και δοκιμάζουν το μήλο. Με μία άλλη οπτική, αψηφούν τη δοσμένη άνεση, την ευκολία ,την ασφάλεια της ζωής, βρισκόμενοι σε ένα περιβάλλον που τίποτα δεν τους απειλεί, τίποτα δεν τους αγχώνει, τίποτα δεν τους φοβίζει. Μου ακούγεται βαρετό και θα τολμήσω να πω τρομακτικό: να ζεις μία ζωή χωρίς επιλογή, χωρίς ελπίδα, χωρίς νόημα... Που είναι η χαρά σε αυτή τη ζωή; Που είναι η εξέλιξη; Που είναι η αυθεντικότητα; Που είναι το προχώρημα; Που είναι η ωρίμανση; Μία παραδεισένια φυλακή, που προσφέρει ουσιαστικά στασιμότητα, παθητικότητα, κούραση και μαράζωμα, δεν μπορεί να γίνει ανεκτή από τον άνθρωπο που θέλει να πετύχει την αυτοπραγμάτωση στη ζωή του. Ο Αδάμ και η Εύα επέλεξαν να επενδύσουν αλλού: στην εμπιστοσύνη της σχέσης τους και στην ομορφιά της πρόκλησης που φέρνει η ζωή. Επέλεξαν να γίνουν αυτό που ήθελαν οι ίδιοι και όχι αυτό που κάποιος άλλος έπελεξε για εκείνους.
Σίγουρα η ζωή είναι ένα μυστήριο, κρύβει κινδύνους και υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ του να είναι κανείς πολύ προσεκτικός και πολύ απερίσκεπτος στις επιλογές του. Εδώ είναι που πρέπει να προσέξουμε τη διαφορά και να πάμε πέρα από τα διλήμματα και τις ανισορροπίες: πώς μας κρατά εγκλωβισμένους ο φόβος; Τί έχουμε παραχωρήσει σε αυτόν; Γιατί να τον αφήνουμε να ορίζει τη ζωή μας;
Όλοι φοβόμαστε να αποτύχουμε, να απορριφθούμε, να χάσουμε και να μην μας αγαπήσουν όπως αγαπήσαμε εμείς. Όμως εκείνοι που μπορούν να διαχειρισθούν το φόβο και να τον υπερβούν, είναι εκείνοι που ζουν μία πλήρη ζωή. Είμαι σίγουρος ότι τώρα σκέφτεστε έναν από τους φόβους σας και αναρωτιέστε ότι είναι πολύ εύκολο θεωρητικά ή να το γράφει κανείς, παρά να γίνει στην πραγματικότητα.
Αφού μπήκατε σε προβληματισμούς, αναρωτηθείτε και τι διαφορά θα έκανε στη ζωή σας, αν ο φόβος δεν είχε τόσο μεγάλη δύναμη στις αποφάσεις σας; Τι θα κάνατε αν γνωρίζατε ότι δεν μπορείτε να αποτύχετε; Σίγουρα θα ήσασταν περισσότερο επιτυχημένος σε αυτό που κάνετε, όμως ο φόβος σας σταματά κάθε προσπάθεια. Κλείστε τα αυτιά σας σε αυτές τις φωνές.
H ζωή έχει δυσκολίες, είναι όμως και απολαυστική. Ένας από τους τρόπους για να την απολαύσετε είναι να εφοδιάσετε τον εαυτό σας με κουράγιο, αυτοπεποίθηση, εμπιστοσύνη και αποφασιστικότητα. Ίσως αυτά τα εφόδια να μην σας παρέχουν ακριβώς την ασφάλεια που ίσως είχατε φανταστεί, όμως είναι μία πολύ καλή αφετηρία και βοήθεια όταν τη χρειαστείτε. Οι φόβοι λειτουργούν αντίθετα από ό,τι περιμένετε: όσο τους απωθείτε, δεν φεύγουν αλλά μεγαλώνουν και γίνονται πιο ισχυροί. Εδώ χρειάζεται να πάτε πέρα από τους φόβους σας και να δώσετε στον εαυτό σας τη θέση που σας αξίζει: του αρχηγού της ζωής σας.
Όταν αντιμετωπίζουμε μεταβάσεις, όταν ανεβαίνουμε σκαλοπάτια, όταν περνάμε τα δύσκολα μονοπάτια που φόβιζαν πριν, τότε καταλαβαίνουμε, πλημμυρισμένοι από χαρά ή αγωνία, πιο έντονα το συναίσθημα να είμαστε ζωντανοί. Όσο η ζωή ρέει σε φοβική κατεύθυνση, η ζωντάνια της ζωής κινδυνεύει να φύγει από την εμπειρία μας.
Και αν αυτά φαίνονται πολύ σοβαρά, θέλω να σας πω ότι έχετε δίκιο: είναι σοβαρά. Μέσα στη σοβαρότητα της ζωής όμως δεν μπορεί να λείπει η χαρά. Η ζωή είναι μικρή για να είναι μίζερη. Η ζωή είναι ένα δώρο που χρειάζεται να το εκτιμήσετε μέχρι τέλους και κάθε ημέρα. Κάθε ημέρα που περνάει και δεν φροντίζετε να κάνετε κάτι καλό για εσάς, είναι μία ημέρα χαμένη που δε γυρίζει πίσω ποτέ.
Δείτε τους φόβους σας κατάματα, αν χρειαστεί γράψτε τους σε ένα χαρτί. Το γράψιμο βοηθάει τον εγκέφαλο να επεξεργαστεί όλη την πληρότητα κάθε λέξης, σύνδεσης και φυσικά κάθε έννοιας και να δώσει εναλλακτικά μονοπάτια την ώρα της γραφής. Μπορεί στην αρχή οι φόβοι να φαίνονται σαν πελώρια, απόρθητα κάστρα όμως όσο τους επεξεργάζεστε, τόσο βρίσκετε τρόπους να τα αλώσετε. Υπάρχουν πάντα λύσεις.
Η προσωπική ασφάλεια έρχεται μέσα από την αναγνώριση των ορίων σας και στην υπέρβαση αυτών. Όταν γνωρίζετε τις δυνάμεις σας και τις αδυναμίες σας, τότε μπορείτε να ευθυγραμμιστείτε με τις προσδοκίες σας και να δείτε σε ποιες μπορείτε να ανταποκριθείτε.
Συνοψίζοντας, μη φοβάστε το φόβο σας: είναι μία πυξίδα που δείχνει το δρόμο προς την εξέλιξη και την απόλαυση της ζωής.
Αναδημοσίευση από sinaisthisi.gr