Πριν από μερικές ημέρες βρέθηκα σε ένα οικονομικό συνέδριο, στο οποίο συμμετείχαν επιχειρηματίες, πολιτικοί και στελέχη επιχειρήσεων. Άκουσα, μεταξύ άλλων, για ορισμένα παρατράγουδα που συμβαίνουν στο Δημόσιο.
Εξοργίστηκα όταν έμαθα ότι το υπουργείο Οικονομικών πληρώνει 550 + 220 χιλιάδες ευρώ μηνιαίως ενοίκια για τα κτήρια που στεγάζουν την κεντρική υπηρεσία, άλλες διευθύνσεις, τμήματα και εποπτικοί μηχανισμοί του υπουργείου! Το πρώτο τη τάξει υπουργείο της πατρίδας μας, η ηγεσία του οποίου καλείται να εξυγιάνει την βαρύτατα ασθενούσα εθνική οικονομία, δεν είναι ικανό να συμμαζέψει τις δικές του (διαχρονικές) σπατάλες.
Προσπάθησα να μάθω περισσότερα κι έπεσα σε μια απίστευτη ιστορία. Εδώ και αρκετούς μήνες έχεις ξεσπάσει «υπόγειος πόλεμος» της πολιτικής ηγεσίας με τους συνδικαλιστές και με ομάδες εργαζομένων. Αιτία του καυγά είναι η πρόθεση της κυβέρνησης να περιστείλει τα έξοδα και να μεταφέρει το υπουργείο στα Άσπρα Χώματα του Πειραιά, στο εκσυγχρονισμένο κτήριο του παλαιού εργοστασίου «Κεράνη» επί της λεωφόρου Θηβών.
Ενώ η ανεργία καλπάζει με 31% επί του ενεργού πληθυσμού, κάποιοι μυημένοι στον καθεστωτικό συνδικαλισμό χρησιμοποιούν ανούσιες δικαιολογίες για να μη φύγουν από το Σύνταγμα ή το ευρύτερο αθηναϊκό κέντρο.
Οι πραγματικοί λόγοι
Τους πραγματικούς λόγους, όλοι τους φανταζόμαστε. Είναι οι χαμένες ώρες εργασίας. Πότε θα κλείσει το κέντρο από ένα συλλαλητήριο, πότε θα γίνουν επεισόδια, πότε θα δικαιολογηθεί μια κοπάνα για ψώνια στην Ερμού ή στην αγορά και σουλάτσο. Το πιο τραγικό είναι ότι όσοι αντιτίθενται στη μεταφορά του υπουργείου στη Θηβών λένε διαφόρων ειδών κωμικές δικαιολογίες.
Κάποιοι ισχυρίζονται ότι είναι παλιό το κτήριο. Η αλήθεια είναι πως το κέλυφος είναι κατασκευασμένο στη δεκαετία του ΄60 αλλά μέσα είναι υπερσύγχρονο, αντισεισμικό και θεωρείται ένα από τα καλύτερα βίοκλιματικά κτήρια στην Ευρώπη. Μερικά από τα κτήρια που χρησιμοποιεί σήμερα του υπουργείο Οικονομικών είναι σε πολύ χειρότερη κατάσταση.
Μερικοί αφελείς υποστηρίζουν ότι δεν υπάρχουν συγκοινωνιακές συνδέσεις. Η αλήθεια είναι ότι μέσω της Θηβών διέρχονται επτά λεωφορειακές γραμμές, οι οποίες μετεπιβιβάζουν σε σταθμούς υπογείου, ηλεκτρικού και προαστιακού σιδηροδρόμου ή και στο λιμάνι. Αυτό το ψεμματάκι έχει πιο κοντά πόδια κι απ' αυτά των χόμπιτ.
Οι πιο μυημένοι στη συνδικαλιστική ίντριγκα, κάτι ψελλίζουν για σκάνδαλο και «εκχώρηση δημόσιας περιουσίας». Το κτήριο ανήκε στην Κτηματική Εταιρεία του Δημοσίου και εκχωρήθηκε από το ΤΑΙΠΕΔ σε θυγατρική τράπεζα, διότι ήταν μνημονιακή απαίτηση κι επειδή οι παραπολιτικές καμαρίλες οδήγησαν τη χώρα σε αυτό το χάλι. Δεν ακούσαμε όμως από τα ίδια (έμπειρα στους ψιθύρους) χειλάκια απαντήσεις για τα 550 + 220 χιλιάδες ευρώ που καταβάλλονται μηνιαίως για ενοίκια ποιους μισθωτές εξυπηρετούν. Έχουν τα κότσια να μιλήσουν, οι «αδέκαστοι» του μικρο-συνδικαλισμού;
Επειδή οι υπάλληλοι των υπουργείων δεν ήθελαν να φύγουν από το κέντρο, στο κτήριο αυτό δεν μεταφέρθηκαν το ΥΠΕΧΩΔΕ, το Πολιτισμού, το Δικαιοσύνης και το Αγροτικής Ανάπτυξης. Υπήρξαν κυβερνήσεις και υπουργοί που ήταν πολύ κατώτεροι των περιστάσεων. Αποδείχθηκαν αδύναμοι και λίγοι απέναντι σε βαθιά συνδικαλιστικά διευθυντήρια του Δημοσίου που προκάλεσαν την κρίση. Φανταστείτε πώς θα είναι απέναντι στην κάθε τρόικα ή σε κάθε εκπρόσωπο των δανειστών.
Για να είμαστε εξηγημένοι, αυτό το απόστημα πρέπει να σπάσει άπαξ και οριστικώς. Όποιος έχει κότσια πρέπει να το πάει μέχρι το τέλος, αν θέλουμε υπέρβαση της κρίσης.
Ο «Λαλάκης», ο αρχισυνδικάλας
Ας μπει ή ας βάλουμε φρένο στην ανεπάρκεια και την αναποτελεσματικότητα των πολιτικών που ξέρουν να βολεύουν άχρηστους, τεμπέληδες και καταφερτζήδες αργόμισθους. Θυμάμαι όταν πρωτοξεκίνησα το ρεπορτάζ στις αρχές της δεκαετίας του '90 την ιστορία του γνωστού «Λαλάκη» του ΟΣΕ, του «αρχισυνδικάλα».
Προσλήφθηκε ως μηχανοδηγός στη δεκαετία του '80 με ραβασάκι κλαδικής. Σε μερικούς μήνες έφυγε από τα τραίνα επειδή τα έβλεπε «όλα πράσινα» και δεν μπορούσε να κατεβαίνει στο εργοστάσιο της Κοκκινιάς. Αχρωματοψία βάφτισαν την πάθησή του και μπήκε σε διεύθυνση της Καρόλου. Μέχρι να γίνει προϊστάμενος έκανε τροχιές από την πλατεία Καραϊσκάκη μέχρι τη Βεραντζέρου, πότε ν' αγοράσει κονιάκ για τη γυναίκα κάποιου διοικητή, πότε να πληρώσει τους λογαριασμούς κάποιου συνδικαλιστή, πότε να κόψει κουπόνια για το κόμμα, πότε να κάνει δικές του μπίζνες αφού τα λεφτά του Δημοσίου ήταν λίγα για να κάνει τη μεζονέτα του στα νότια προάστια, να ξεπληρώσει τη τζιπάρα του και να έχει κομπόδεμα για πούρα και περιστασιακές γκόμενες.
Ο «Λαλάκης» που πήρε τρλλό εφάπαξ και βγήκε στη σύνταξη με «βαρέα κι ανθυγιεινά» ύστερα από τόσους «αγώνες», ας μην αφήσει τους επιγόνους του να θάψουν τη δική μας γενιά στα τάρταρα...