Ο σεβασμός προς τους ηλικιωμένους αποτελούσε υπέρτατη αξία για τους αρχαίους Έλληνες και εξακολουθεί να είναι ένδειξη παιδείας και πολιτισμού ενός λαού. Η πάροδος των χρόνων έχει «ξεθωριάσει» την αξία αυτής της αξίας και τα νέα για τους δείκτες της παιδείας και του πολιτισμού μας μάλλον δεν έχουν θετικό πρόσημο.
Οι ηλικιωμένοι άνθρωποι στην Ελλάδα του σήμερα αντί ν' απολαμβάνουν το σεβασμό και την αναγνώριση για την προσφορά τους και τη «σοφία» που διαθέτουν, η οποία ισχύει ανεξάρτητα κοινωνικής τάξης, ή εκπαίδευσης, έρχονται καθημερινά αντιμέτωποι με την απαξίωση και την αδιαφορία που εισπράττουν από το κράτος και τη πολιτεία.
Οι συντάξεις τους περικόπτονται με τον ίδιο γρήγορο ρυθμό που κυλάει η άμμος στην κλεψύδρα της ζωής τους και αυτοί είναι τα πρώτα αλλά και πιο εύκολα «θύματα» κάθε προϋπολογισμού και κάθε μεταρρύθμισης.
Είναι πολύ λυπηρό το θέαμα, ηλικιωμένοι άνθρωποι, παρ' όλα τα προβλήματα - υπαρξιακά ή σωματικά - της ηλικίας ν'αναγκάζονται να κατεβαίνουν στους δρόμους για τη διεκδίκηση ενός αξιοπρεπούς τρόπου ζωής και είναι επίσης ντροπή ν' αντιμετωπίζονται με αδιαφορία αλλά και με την ίδια μέθοδο που θα εφαρμοζότανε, αν επρόκειτο για επικίνδυνα ταραχοποιά στοιχεία.
Κάτι παρεμφερές μ'αυτή την κοινωνική αναλγησία, συνέβη πριν μερικές μέρες με την άτεγκτη εφαρμογή του νόμου η οποία οδήγησε στο κλείσιμο μίας μονάδας φροντίδας ηλικιωμένων στη Γλυφάδα. Ο λόγος ήταν τρία ίσως και παραπάνω οφειλόμενα μισθώματα. Οι εικόνες των 150 ηλικιωμένων, που έμεναν εκεί και υποχρεώθηκαν σε άμεση έξωση, λυπηρές και ντροπιαστικές.
Αν και κανείς δε μπορεί να γνωρίζει τα οικονομικά της επιχείρησης ή του ιδιοκτήτη του ακινήτου, δεν παύει να είναι εντυπωσιακή η παντελής έλλειψη ευαισθησίας στους χειρισμούς αυτού του θέματος τόσο προς τους ηλικιωμένους όσο και προς τους οικείους τους, οι οποίοι έπρεπε μέσα σε λίγες μόνο ώρες από τη στιγμή που ειδοποιήθηκαν, να πάνε και να παραλάβουν τους ανθρώπους τους και να ψάχνουν εναγωνίως εναλλακτικές λύσεις γι' αυτούς. Σημειωτέον δε ότι σύμφωνα με τις ειδήσεις «το εξώδικο στον ιδιοκτήτη είχε επιδοθεί από τις 4 Ιουλίου, ενώ η σχετική απόφαση για την έξωση είχε παρθεί εδώ και 20 μέρες, χωρίς όμως να ενημερώσει κανείς τους ασθενείς και τους οικείους τους».
Το ανάλγητο πρόσωπο μίας κοινωνίας που παραπαίει έκανε για ακόμη μία φορά την εμφάνισή του, αδιαφορώντας για το «παν υμών αιδείσθω τον εαυτού πρεσβύτερον, έργω τε και έπει (πρέπει να τιμούμε τους γεροντότερους μας, όχι μόνο με λόγια αλλά και εμπράκτως) αλλά μόνο για την επιλεκτική, όπως στη συγκεκριμένη περίπτωση, εφαρμογή του νόμου και διασφάλιση οικονομικών συμφερόντων.
Πριν μερικούς μήνες με αφορμή τον θάνατο του πατέρα ενός φίλου μου, ο οποίος έμενε σ'αυτή τη μονάδα, είχα κάνει στο facebook την παρακάτω ανάρτηση. Τελικά, μάλλον τίποτα δεν είναι τυχαίο...
«Όταν οι άνθρωποι γίνονται απλά νούμερα»
Έξι μήνες πριν πέθανε η μητέρα ενός καλού μου φίλου. Ο επί 50 περίπου χρόνια σύζυγός της δεν συνήλθε ποτέ από το θάνατό της και πριν λίγες μέρες ξεκίνησε το... ταξίδι για να την συναντήσει ξανά.
Το ζευγάρι αυτό, εδώ και 18 μήνες περίπου ζούσε σ'ένα ιδιωτικό οίκο ευγηρίας των νοτίων προαστίων. Παρόλο που δεν είχαν ιδιαίτερα προβλήματα υγείας, το προχωρημένο της ηλικίας τους και η ανάγκη για συνεχή φροντίδα και παρακολούθηση ανάγκασε τον γιο τους να καταφύγει σ' αυτή τη λύση, μετά από μεγάλη έρευνα στο χώρο.
Ο ίδιος, επισκεπτόταν τους γονείς του τουλάχιστον τρεις φορές τη βδομάδα και μάλιστα από τότε που πέθανε η μητέρα του, πήγαινε στον πατέρα του ακόμη πιο συχνά. Ως εκ τούτου, όλο αυτό το διάστημα είχε αποκτήσει μία σχέση με το προσωπικό που δούλευε εκεί, οι οποίοι έκαναν ό,τι το καλύτερο δυνατόν για τη φροντίδα των ηλικιωμένων.
Στη διάρκεια αυτού του χρόνου, ποτέ δεν είχε την ευκαιρία να γνωρίσει τους ιδιοκτήτες. Ίσως αυτό να ήταν τυχαίο γεγονός. Τυχαίο όμως δεν είναι το ότι ποτέ δεν έλαβε από τη διεύθυνση ένα τηλεφώνημα ή έστω ένα τυπικό συλλυπητήριο μήνυμα για τον θάνατο των γονιών του. Οπότε, το να έβλεπε, εκ μέρους της διεύθυνσης, ένα στεφάνι στην κηδεία... φαντάζει σκέψη εξωπραγματική..
Στην απόδειξη πληρωμής του όχι και τόσο ευκαταφρόνητου ποσού των 1000 + ευρώ αναγράφεται ότι χρήματα δεν επιστρέφονται και αυτό ισχύει ακόμη και αν κάποιος αναχωρήσει για τον άλλο κόσμο.. μέσα στις πρώτες μέρες του μήνα, όπως έγινε με την περίπτωση του πατέρα του φίλου μου.
Τυπικά, η πολιτική αυτή είναι σωστή και έχει λογική γιατί διαφορετικά θα γινόταν ένα μπάχαλο αν κάποιος έμπαινε εκεί για λίγες μέρες, δεν του άρεσε και άρχιζε να ζητάει τα χρήματά του πίσω.
Ανθρωπιστικά όμως, όταν πρόκειται για θάνατο και μάλιστα ενός ανθρώπου του οποίου η οικογένεια ήταν παραπάνω από εντάξει στις υποχρεώσεις της, όταν πρόκειται για μία περίοδο οικονομικής κρίσης και όταν είναι δεδομένο ότι η θέση του εκλιπόντος θα καλυφθεί αμέσως μια υπάρχει σειρά αναμονής, πιστεύω ότι η διεύθυνση θα έπρεπε να ήταν λίγο πιο ευέλικτη και διαλλακτική.
Αλλά και αν ακόμη αυτό δεν μπορεί να γίνει όλα μεταφράζονται σε... ευρώ ένα απλό «συλλυπητήρια..., λυπούμαστε πολύ...», θα μετρούσε πολύ και δεν θα κόστιζε τίποτα.
Τελικά, είναι σίγουρο ότι πολλές φορές δεν φταίει μόνο η άτιμη η οικονομική κρίση για την άσχημη πορεία εταιριών/καταστημάτων/επιχειρήσεων. Φταίει η έλλειψη ενδιαφέροντος, ανθρωπιάς, ηθικής, αξιών...
Αλλωστε από την έκπτωση όλων αυτών δεν ξεκίνησαν αυτά που βιώνει ο άνθρωπος σήμερα, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά παγκοσμίως;
Το link για την σχετική είδηση είναι το ακόλουθο.