Χειρότεροι φανατικοί
είναι οι αθόρυβοι φανατικοί.
Αγκάθα Κρίστι, Ηρακλής Πουαρώ
Προφανώς μας ενοχλούν περισσότερο αυτοί που βγαίνουν στις τηλεοράσεις και κραυγάζουν υπέρ του Κόμματος και της πίστης στον Αρχηγό. Επιθετικοί, άξεστοι, προσβλητικοί, συχνά αστοιχείωτοι, μιλάνε επί παντός του επιστητού με μιά τέτοια βεβαιότητα που μόνον ένας μικρόνους μπορεί να έχει [καθώς, κατά τεκμήριο, δεν πρόκειται για πανεπιστήμονες και παντογνώστες]. «Μαχητές» του ψεύδους και της συκοφαντίας, εθισμένοι στην ατάκα και την κωλοτούμπα, αυτοβαυκαλίζονται ότι εκπροσωπούν το Νέο[sic].
Πίσω από αυτούς, στο παρασκήνιο και στο σκοτάδι, κρύβονται οι «εγκέφαλοι» της πολιτικής ανθρωποφαγίας. Η έννοια του «φαγώσιμου εχθρού» έρχεται από μακρυά, από τις φυλές της Νέας Γουινέας, αλλά ελπίζαμε ότι δε θα περνούσε στη χριστιανική Ευρώπη [και μάλιστα επί πανανθρώπινης «αριστεράς»].
Χωρίς όμως Φως πώς μπορεί να πείσει η Αριστερά ότι της αξίζει το ιστορικό momentum;
Κι όμως δειλοί, μικρόψυχοι, ύπουλοι, δίκοποι, υβριστές, ανήθικοι, λάτρεις των μηχανισμών και της παραεξουσίας, οι κινούντες τις μαριονέτες [θεσμικές και άλλες] φοβούνται να δείξουν το πραγματικό τους πρόσωπο και γι'αυτό προτιμούν το έρεβος ώστε να μη γνωρίζει κανείς «ποιος μαγειρεύει το παρόν και καταβροχθίζει το μέλλον». Άνθρωποι της νύχτας, σκιές των υπόγειων διαδρομών.
Χωρίς όμως Φως πώς μπορεί να πείσει η Αριστερά ότι της αξίζει το ιστορικό momentum; Πιστεύει κάποιος από την Ηγεσία ότι υπάρχουν πεφωτισμένοι αρουραίοι; Αν όχι, σε τί ακριβώς χρησιμεύουν;
ΥΓ. «Οι δειλοί και οι εγκληματίες δρουν πάντα νύχτα. Φορούν πάντα μάσκες. Κρατούν σιδηρολοστούς», [Κυρ.Αθανασίου, Υιός συμμορίτου].