«Ως εργατικό ατύχημα από βίαιο συμβάν, το οποίο επήλθε κατά την εκτέλεση της εργασίας, ή εξ αφορμής αυτής, σε εργάτη, ή υπάλληλο των εργασιών νοείται κάθε απότομο γεγονός, βίαιο γεγονός, εφόσον αυτό προκάλεσε στον εργαζόμενο ανικανότητα να εργασθεί πάνω από 4 ημέρες. Βίαιο γεγονός σημαίνει να υπάρχει έκτακτη και αιφνίδια επίδραση εξωτερικού παράγοντα, που δεν έχει σχέση με την οργανική κατάσταση του εργαζομένου».
Εδώ και 18 μήνες περίπου δεν εργάζομαι. Δεν εργάζομαι ως ελεύθερος επαγγελματίας, δεν εργάζομαι στον δημόσιο τομέα, αλλά ούτε και στον ιδιωτικό. Εργάζομαι όμως πολύ σκληρά στον αυστηρά ιδιωτικό τομέα, δηλαδή στο σπίτι μου.
Θα μου πεις πως ως μαμά, σύζυγος και νοικοκυρά, στον τομέα αυτό εργαζόσουν πάντα. Ακόμα και όταν εργαζόσουν και κάπου αλλού. Δεν έχεις άδικο. Αλλά σκέψου όμως λίγο. Όσο λιγότερο βρίσκεσαι σε ένα χώρο, τόσο λιγότερο χρόνο διαθέτεις σε ανούσιες και ασήμαντες λεπτομέρειες. Παράλληλα, όσο εσύ εργάζεσαι εκεί, στο «κάπου αλλού», όλο και κάποιον άλλον έχεις αφήσει στο πόδι σου να προσέχει τα παιδιά και αυτός ο άλλος όλο και κάτι θα προσφέρει και στο σπίτι. Άρα εσένα σου μένει να απασχολείσαι μόνο με τα σημαντικά και τα ουσιώδη, όταν επιστρέφεις σ' αυτό.
Μια λοιπόν καθημερινή δουλειά είναι και το μαγείρεμα. Κάθε, μα κάθε μέρα, πρέπει να τρώμε. Και κάθε, μα κάθε μέρα, μαγειρεύουμε (χρησιμοποιώ πληθυντικό για να νιώθω πως έχω βοήθεια). Και προσπαθούμε να μαγειρεύουμε υγιεινά και θρεπτικά. Για να μεγαλώνουμε καλά.
Να δοξάζουμε τον Θεό (τον όποιο Θεό έχει ή δεν έχει ο καθένας) και να χαμογελάμε, που έχουμε μαμάδες, θείες, αδελφές ή την οικονομική δυνατότητα της όποιας βοήθειας. Γιατί σε ένα» κράτος σαν αυτό, μόνο αυτά μας σώζουν.
Μια υγιεινή και θρεπτική τροφή λοιπόν είναι και η κόκκινη γλυκοπατάτα. Σκληρή σαν πέτρα ωμή, νόστιμη και αφράτη μαγειρεμένη. Μια τέτοια καθάριζα ένα πρωί, προ ολίγων μηνών, με τη Μαργκώ γαντζωμένη στο πόδι μου να ζητάει «αγκαλίθα μανούλα», τον Μιλού να περιμένει την βόλτα του και τον αναμμένο φούρνο να περιμένει τις γλυκοπατάτες του.
Κάτι το σκηνικό, κάτι η τάση για οικονομία στα άπλυτα πιάτα (λιγότερα για πλύσιμο μετά), κάτι η αυτοπεποίθηση που μου έδινε το γεγονός ότι καθαρίζω γλυκοπατάτες τουλάχιστον 3 φορές την εβδομάδα, δε χρησιμοποίησα ξύλο κοπής και τσακ, να τη η μαχαιριά. Το έφαγα το χέρι. Ευτυχώς το αριστερό.
Το θεωρητικά λιγότερο χρήσιμο σε μένα. Το λες και «έκτακτη και αιφνίδια επίδραση εξωτερικού παράγοντα» -όπου εξωτερικός παράγοντας, βάλε μαχαίρι κοπής-.
Τέσσερα |4| τα ραμματάκια. Είκοσι |20| οι μέρες αχρηστίας του. Το λες και «βίαιο γεγονός, που προκάλεσε στον εργαζόμενο ανικανότητα να εργασθεί πάνω από 4 ημέρες». Το λες; Δεν το λες; Το λες!
Μόνο που εδώ δεν μπορείς να βάλεις όπου εργαζόμενος Εμμανουέλα ή μητέρα ή σύζυγος ή νοικοκυρά. Γιατί ο νόμος ή το ΙΚΑ ή το ΤΕΒΕ ή όποιο άλλο ταμείο τελοσπάντων, δεν αναφέρει πουθενά ως εργασία την εργασία που προσφέρει κάποια στο σπίτι της, στην οικογένεια της και κατ' επέκταση στο κράτος της.
Όπως αναφέρουν οι μελέτες, ο πληθυσμός της χώρας μειώνεται και γηράσκει και το 2025 θα υπολείπεται πιθανότατα κατά 300-400 χιλιάδες περίπου αυτού του 2015, ενώ η δημογραφική γήρανση -μη αναστρέψιμη τάση- θα συνεχισθεί, καθώς το ποσοστό των άνω των 65 ετών το 2025 θα υπερβεί πιθανότατα το 22% του συνολικού πληθυσμού και οι άνω των 85 ετών θα αποτελούν σχεδόν το 15% της ομάδας των 65+ (υπενθυμίζεται ότι στις αρχές της δεκαετίας του 1950 οι 65+ αποτελούσαν μόλις το 6,7% του συνολικού πληθυσμού, οι δε 85+ μόλις το 0,4% αντίστοιχα).
Άρα εκείνη που επιλέγει να μεγαλώνει και να φροντίζει παιδιά, δεν προσφέρει στο κράτος της; Στο κράτος που αντίστοιχα δεν της προσφέρει τίποτα.
Το κάνεις λίγο εικόνα; Μαγείρεμα, ξεσκόνισμα, σκούπισμα, σφουγγάρισμα, πλυντήριο, τακτοποίηση, σίδερο, οδήγηση, μεταφορές σε ωδεία | κολυμβητήρια κτλ., διάβασμα, τάισμα, άλλαγμα (πάνας & ρούχων), μπάνιο, παιχνίδι, μπάνιο (εγώ πια), λούσιμο | στέγνωμα (θυμήσου ένα λεπτό πόσο μακριά είναι τα μαλλιά μου), μεταμεσονύκτιο διάβασμα με γράψιμο και τα λοιπά και τα λοιπά και τα λοιπά. Όλα με ένα χέρι.Όλα, 8:00 πμ με 8:00 μμ, μόνη. Χωρίς βοήθεια. Χωρίς άδεια. Το έχεις;
Να δοξάζουμε τον Θεό (τον όποιο Θεό έχει ή δεν έχει ο καθένας) και να χαμογελάμε, που έχουμε μαμάδες, θείες, αδελφές ή την οικονομική δυνατότητα της όποιας βοήθειας. Γιατί σε ένα» κράτος σαν αυτό, μόνο αυτά μας σώζουν.
Κυρίως όμως να χαμογελάμε που έχουμε την υγειά μας. Γιατί 20 μέρες ήταν και πέρασαν. Σε άλλους δεν περνάνε...