Πολλές οι περίεργες συμπτώσεις το τελευταίο διάστημα, προκαλούν εύλογη ανησυχία για τη λειτουργία των δημοκρατικών θεσμών στη χώρα. Αυτά που συμβαίνουν στο χώρο της Δικαιοσύνης, θίγουν τον σκληρό πυρήνα του κράτους δικαίου και τραυματίζουν το κύρος της Δημοκρατίας μας.
Δεν είναι μόνο οι προσκηνιακές και παρασκηνιακές απόπειρες της κυβέρνησης να επηρεάσουν τις δικαστικές αποφάσεις για τα ζητήματα που έχουν συγκεκριμένη βαρύτητα στην πολιτική πλατφόρμα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Ούτε καν η αίσθηση ότι η Πρόεδρος του Αρείου Πάγου δρα περισσότερο σαν Υπουργός της κυβέρνησης, παρά σαν Πρόεδρος του Ανώτατου Δικαστηρίου της χώρας, ελέγχοντας πειθαρχικά τους δικαστές, που δε συμμορφώνονται στην πολιτικές υποδείξεις της κυβέρνησης.
Μια τόσο σοβαρή απόφαση, όσο η συμβατότητα ή μη του νόμου Παππά για τις τηλεοπτικές άδειες, θα έπρεπε να έχει εκδοθεί από το Συμβούλιο της Επικρατείας εδώ και καιρό, ανεξαρτήτως «κλίματος». Αντ' αυτού, ζούμε καθημερινά μια οργανωμένη επιχείρηση απαξίωσης του Συμβουλίου της Επικρατείας. Υπό το καθεστώς διώξεων, τρομοκρατίας (περίπτωση Τσατάνη) και στοχοποίησης δικαστικών λειτουργών, πώς οι δικαστές θα αποδώσουν δικαιοσύνη; Αρκούν οι μισθολογικές τους τακτοποιήσεις, ως «τυράκι» κατόπιν εορτής, για να τους «πείσει» η κυβέρνηση;
«Ο δικαστής καλόπιστα ή κακόπιστα δε μπορεί να αισθάνεται ότι δε μπορεί να πάει κόντρα στην κοινή γνώμη. Να αισθάνεται με άλλα λόγια, ότι ακόμη και σε κάποια ακραία πολιτικά μέτρα οφείλει να υποταχθεί. Άλλο αναγνώριση του προβαδίσματος της πολιτικής εξουσίας και άλλο κραυγαλέες αντισυνταγματικότητες να μην ελέγχονται εν ονόματι - η λέξη της μόδας και κατά τη γνώμη είναι καταστροφική - εν ονόματι του κλίματος», σημειώνει ο καθηγητής Ν. Αλιβιζάτος.
Υπό το καθεστώς διώξεων, τρομοκρατίας (περίπτωση Τσατάνη) και στοχοποίησης δικαστικών λειτουργών, πώς οι δικαστές θα αποδώσουν δικαιοσύνη;
Η ιστορία των τηλεοπτικών αδειών έχει εξελιχθεί ήδη σε πολιτικό μπούμερανγκ για την κυβέρνηση. Αυτό, όμως, είναι το λιγότερο.
Το ζήτημα είναι πολύ ευρύτερο. Αφορά τον αντίκτυπο που έχουν οι διώξεις σε δικαστές στους νεότερους δικαστές, στους κρατικούς λειτουργούς και στην κοινωνία των πολιτών εν γένει. Η ανεξαρτησία της δικαιοσύνης προϋποθέτει ο δικαστής να έχει την τόλμη να υπερβαίνει την «αόρατη» γραμμή της αυτολογοκρισίας και να ορθώνει το επιστημονικό και προσωπικό του ανάστημα.
«Οι Θεσμοί δεν είναι αυτομάτως ισχυροί από μόνοι τους, αλλά παίρνουν το ύψος των ανθρώπων που τους κουβαλούν στις πλάτες τους», είχε δηλώσει, αποχωρώντας η πρώην εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, κυρία Κουτζαμάνη.
Ο ευτελισμός της Δικαιοσύνης αποτελεί πρακτική αναχρονιστικού ολοκληρωτισμού. Χτίζονται καθεστώτα σε ευρωπαϊκό έδαφος εν έτει 2016;