Μερικές μέρες πριν από την επίσκεψη στην Αθήνα του 44ου Προέδρου των Η.Π.Α., Μπαράκ Ομπάμα αλλά και των αμερικανικών εκλογών για την ανάδειξη του 45ου Αμερικανού Προέδρου, στην χώρα του απόλυτου χάους, την Ελλάδα, η τεχνητή όξυνση που επικρατεί στο πολιτικό πεδίο καλά κρατεί. Κυβέρνηση και αντιπολίτευση έχουν εισέλθει σε ένα ατέρμονο παιχνίδι σκληρής αντιπαράθεσης, όταν η χώρα βρίσκεται σε ένα δυσμενές οικονομικό περιβάλλον με την ελληνική κοινωνία να βάλλεται από παντού.
Η αντιπολίτευση της ΝΔ, υπό το άγχος της αναμονής της κυβερνησιμότητας του Κυριάκου Μητσοτάκη, πετάει έξω από το κάδρο της συζήτησης την κάκιστη κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, με δεδομένη την αδυναμία παραδοχής των τραγικών λαθών που η Νέα Δημοκρατία διέπραξε, κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης του Κώστα Καραμανλή. Περίοδος, όπου το χρέος εκτροχιάστηκε σε δυσθεώρητα επίπεδα για την ελληνική οικονομία με αποτέλεσμα να φτάσει στα 320 δισ. ευρώ τον Σεπτέμβριο του 2009, όταν η «γαλάζια» παράταξη παρέδωσε την εξουσία.
Έχοντας μπει στον έβδομο χρόνο των μνημονιακών επιταγών, η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα αντιμετωπίζει σοβαρό έλλειμμα διαχείρισης της οικονομικής κρίσης, με αντίκτυπο την εξαθλίωση του Έλληνα, έχοντας αναγάγει ως μείζον πολιτικό θέμα την με κάθε τρόπο απομείωση του χρέους, έστω και σε συνθήκες πλήρους εθνικού διχασμού.
Παράλληλα, το πεδίο της πολιτικής αντιπαράθεσης αλλά και της εσωτερικής κατανάλωσης αρέσκεται στο περιβάλλον της καναλαρχίας, της συνταγματικότητας ή μη της τηλεοπτικής αδειοδότησης, στο μαύρο ή άσπρο των καναλιών, ξεχνώντας τις συνθήκες εξάντλησης κάτω από τις οποίες ζει ο ελληνικός λαός εξαιτίας της οικονομικής κρίσης.
Προφανώς στη χώρα που το γκρι υπερνικά το μαύρο και το άσπρο απλά βρίσκεται σε λήθαργο, η κάθε λογής προεδρολογία, ακόμα και με απευθείας ανάθεση, οδηγεί στο ξέχασμα της σκέψης του Έλληνα από τα σημαντικά καθημερινά προβλήματα που καλείται να αντιμετωπίσει. Μέσα σε αυτό το νοσηρό πεδίο πολιτικής αντιπαλότητας, διακρίνεται η έλλειψη παντελούς διάθεσης για συναίνεση και σοβαρότητα, λέξεις μαγικές, οι οποίες θα βοηθούσαν εάν υπήρχαν οι κατάλληλες συνθήκες στη φυγή προς τα εμπρός και κυρίως στην αντιμετώπιση και λύση των μεγάλων προβλημάτων που βιώνει η ελληνική κοινωνία.
Με κάθε τρόπο, έστω και αν οι συνθήκες δεν ευνοούν, η αξιωματική αντιπολίτευση υπό την αρχηγία του Κυριάκου Μητσοτάκη ζητάει εκλογές, πιέζει την κυβέρνηση προς την κατεύθυνση αυτή, όμως με λάθος τρόπο, πολωτικό, οδηγώντας τους Έλληνες με μαθηματική ακρίβεια στον εθνικό διχασμό. Η κυβέρνηση του κ. Τσίπρα, παρά την αποσυρμένη πρόταση υποψηφιότητας του κ. Βύρωνα Πολύδωρα για την προεδρία του ΕΣΡ, κερδίζει χρόνο και διασκεδάζει ακόμα και με την γκάφα η οποία έρχεται με την αντισυνταγματικότητα του νόμου 4395, γνωστού ως νόμου Παππά, γκάφα που οδηγεί στην ακύρωση του διαγωνισμού εκχώρησης τηλεοπτικών αδειών.
Μέσα στο δύσκολο διαμορφωμένο πολιτικό σκηνικό, η κυβέρνηση πετυχαίνει να βγάλει στη «φόρα» θέματα και διαμάχες που αιωρούνται στο εσωτερικό της δεξιάς πολυκατοικίας, -χρόνια τώρα- , αλλά και που η ίδια η ηγεσία της ΝΔ παραδέχεται με τον χαρακτηρισμό του «ιδιόρρυθμου», που απέδωσε σε έναν πολιτικό προερχόμενο 100 % από τα σπλάχνα της συντηρητικής παράταξης.
Στα ενδότερα της δεξιάς πολυκατοικίας, «μέγαρο» που ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έχτισε, οι μεν κατηγορούν τους δε ανοιχτά, είτε με τον πιο ήπιο τρόπο, αναφέροντας πως κάποιοι εκ των ενοίκων συνεργάζονται φανερά ή κρυφά με την κυβέρνηση της αριστεράς, είτε με πιο σκληρό τρόπο, όπου οι μεν αποκαλούν τους δε είτε ως προδότες, είτε ως αποστάτες.
Ο ελληνικός λαός ενδιαφέρεται αρχικά για την επιβίωση, έπειτα για τον τρόπο που θα εξέλθει η χώρα από τη συνεχιζόμενη κρίση, αδυνατώντας να εμπεδώσει τον πραγματικό λόγο άρνησης για συναίνεση των κομμάτων, την ώρα που η κρίση στους θεσμούς που διέπουν τη λειτουργία της δημοκρατίας είναι ορατή από τον οποιοδήποτε.
Η μη ενότητα, δε μπορεί να οδηγήσει στην ελάφρυνση του χρέους και την έξοδο από το μνημόνιο, επιθυμητό για τη χώρα γεγονός, αλλά ούτε και ο εθνικός διχασμός είναι καλός σύμμαχος, ώστε να καταστήσει μια κυβέρνηση ικανή να διαχειριστεί την κρίση.
Τυχοδιώκτες και τυχοδιωκτισμοί δεν χωρούν στον έβδομο μνημονιακό χρόνο και ώρα να καταλάβουν οι εμπλεκόμενοι, -κυρίως η αξιωματική αντιπολίτευση- , πως οι ώρες είναι κρίσιμες, με τον οποιονδήποτε νέο εκτροχιασμό της ελληνικής οικονομίας να οδηγεί στην απόλυτη καταστροφή.
Η διεθνής κοινότητα - ιδιαίτερα οι μηχανισμοί στήριξης (το IMF και ο ESM) - είναι πλέον επιφυλακτική για τη βιωσιμότητα της ελληνικής οικονομίας, με το IMF να ψάχνει τρόπους ώστε να απεμπλακεί από το πρόγραμμα που η κυβέρνηση, συμπεριλαμβανόμενης και της αντιπολίτευσης, έχει ψηφίσει και υπογράψει.
Στο προσεχές Eurogroup, θα τεθούν σε συζήτηση τόσο το εργασιακό όσο και το ασφαλιστικό, με τη θηλιά σε κυβέρνηση και εργαζόμενους ορατή, καθώς η κυβέρνηση θα αναγκαστεί να περάσει μέτρα που θα καθιστούν βιώσιμο το ασφαλιστικό και οι εργαζόμενοι με νέες μειώσεις μισθών θα αναγκαστούν να επιβιώσουν με τη συρρίκνωση του έτσι κι αλλιώς «τσεκουρεμένου» εισοδήματος. Φυσικά κανένας λόγος για ανάπτυξη και μείωση της ανεργίας.
H οικονομία σε συνθήκες στασιμοχρεοκοπίας, έχει εισέλθει σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι και ενδεχόμενο νέου εκτροχιασμού της δημοσιονομικής πολιτικής και χωρίς έξοδο στις αγορές το 2018, θα σημάνει όχι απαραίτητα μόνο Grexit, αλλά άτακτη χρεοκοπία με δυσοίωνα αποτελέσματα, τόσο στην ελληνική οικονομία, όσο και στη συνοχή της Ευρωζώνης και της βιωσιμότητας του ευρώ.
Ώρες κρίσιμες με τον λαό να περιμένει την ανάλογη σοβαρότητα που δεν βρίσκει μέσα από το παρόν πολιτικό προσωπικό, το οποίο αδυνατεί να διαχειριστεί, αλλά ξέρει να «τρολάρει» την κάθε κρίση.
Τρολάρισμα, το αγαπημένο καθημερινό σπορ όλων των έτοιμων, για κάθε διαδικτυακό φόνο, εκατομμυρίων Ελλήνων - ειδικευμένων προσεχώς και στις αποφάσεις του ΣτΕ- όταν την ίδια ώρα που ο Έλληνας σχολιάζει την συνταγματικότητά ή μη του νόμου Παππά, μπορεί συγχρόνως με επιτυχία να τραγουδάει και να λικνίζεται στους ρυθμούς του νέου τραγουδιού χωρίς στίχους, αλλά με τίτλο «Έλα, έλα στη Βενεζουέλα».