«Το δίκαιο το φτιάχνουν οι λαοί. Δεν το φτιάχνουν οι τεχνοκράτες της Τρόικα. Αυτό μόνο και τίποτα άλλο!» δήλωνε μέσα από ένα καταγγελτικό ραπ η Έφη Αχτσιόγλου σε βίντεο που αναρσύθηκε στο youtube. Η νέα υπουργός Εργασίας, όμως, έχει ήδη υπερβεί την εποχή που ο ΣΥΡΙΖΑ έσπερνε αντιμνημονιακά protest politics, καθώς άνηκε στο επιτελείο του απερχόμενου υπουργού κ. Κατρούγκαλου και διαπραγματευόταν με την Τρόικα για το συνταξιοδοτικό ως στέλεχος του δημόσιου τομέα, εκ μέρος της ελληνικής κυβέρνησης.
Είναι σωστό, άραγε, να ασκούμε κριτική στην υπουργό (προφανώς όχι επειδή είναι νέα, αριστούχος και γυναίκα καριέρας) για την αναντιστοιχία λόγων και έργων, όταν ολόκληρη η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ έκανε συνειδητή στροφή, υπογράφοντας το τρίτο Μνημόνιο; Πολύ φοβάμαι ότι πρέπει, γιατί εδώ εδράζεται η κυρίαρχη ιδιότητα της πολιτικής κουλτούρας που εξακολουθεί να ορίζει την κακοδαιμονία μας.Τα διπλά στάνταρτς. Και για να είμαστε πιο ακριβείς, ούτε καν τα διπλά στάνταρτς, αλλά τα διπλά ημί-στάνταρτς.
Είναι ένδειξη σωφροσύνης και σεμνότητας να παραδέχεσαι ότι έχεις το δικαίωμα να αναγνωρίζεις λάθη και να αλλάζεις γνώμη και κοσμοθεωρία. Το αντίθετο, συνήθως, αποτελεί τεκμήριο αλαζονείας, ανοησίας και δογματικής αντίληψης της καθημερινότητας. Είναι μάλλον φασίζουσα και ύποπτη η στάση εκείνων που σπεύδουν να κατηγορήσουν κάποιον επειδή άλλαξε στάση ή πορεία. Όμως, το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε εν γένει δεν είναι η αλλαγή κοσμοθεωρίας, αλλά η συμφεροντολογική και κουτοπόνηρη ακροβασία σε αντιφατικές, ασυνάρτητες και αυτοαναιρούμενες θέσεις και απόψεις ως τακτική (πολιτικής) επιβίωσης.
«Οι συνταξιούχοι έχουν δίκιο να διαμαρτύρονται!» έφη ο κ. Κατρούγκαλος, έπειτα από τις αντιδράσεις των συνταξιούχων για το πετσόκομα των επικουρικών συντάξεων. Δεν γίνεται, όμως, όλοι να έχουν σχεδόν δίκιο ταυτόχρονα. Κάπου κάποιος έχει άδικο. Ή κάποιος θέλει να διαστρεβλώνει την πραγματικότητα. Οι πολίτες της χώρας είναι σαν να παίζουν κομπάρσοι σε κάποιο μεταμοντέρνο αβάν-γκαρντ δρώμενο με τους υπουργούς της κυβέρνησης να εναλλάσουν τη ρητορική του Αλέν Μπαντιού με την επιχειρηματολογία του ΔΝΤ, τα θεία και ιερά ευαγγέλια της ορθόδοξης εκκλησίας και του Μαρξ και τον εθνικισμό των απανταχού ελλαδεμπόρων.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κατορθώσει να καταργήσει όλες τις ταυτότητες. Η πεμπτουσία της ταυτότητας του είναι η μη ταυτότητα. Από «την κατάληψη του κράτους» από τα άλλοτε παιδιά των κινημάτων μέχρι τον αγώνα κατά της «κατάληψης των τηλεοπτικών συχνοτήτων» (όπως διακήρυξε εκ νέου ο κ. Τσίπρας), η κυβέρνηση βρίσκεται πέρα από τον λαϊκισμό, πέρα από την αριστερά και την δεξιά, πέρα από την πραγματικότητα. Αν όλα αυτά συνέβαιναν σε κάποιο παράλληλο σύμπαν στο οποίο η χώρα δεν βίωνε την οικονομική και κοινωνική απόγνωση, ίσως να γελούσαμε. Πρέπει, όμως, να τα αντιμετωπίσουμε ως είναι: επικίνδυνα.
Ο κ. Ζουράρις, υφυπουργός Παιδείας, δήλωσε ότι αισθάνεται υπουργός σε κυβέρνηση υπό κατοχή και σκοπεύει να αντισταθεί. Ο νέος υπουργός Παιδείας κ. Γαβρόγλου δήλωσε ότι έχει μάθει να ακούει αλλά να μήν υπακούει. Το σήμα για «τεχνοκρατική» και μεταρρυθμιστική στροφή και κλείσιμο της αξιολόγησης που -θεωρητικά πάντα- έδωσε ο πρωθυπουργός με τον ανασχηματισμό, μένει να αποδειχθεί. Προς το παρόν, η νέα κυβέρνηση συνεχίζει στον ίδιο δρόμο της ταχυδακτυλουργικής ασάφειας και της βολικής «μισό-εξέγερσης»...