Η νέα αμερικανική εκλογική αναμέτρηση δεν αποδεικνύει μόνο την ήττα της Χίλαρι Κλίντον αλλά και των φορέων διεξαγωγής των δημοσκοπήσεων που έδιναν το προβάδισμα στην υποψήφια των δημοκρατικών. Το ερώτημα που προκύπτει είναι κατά πόσο επηρεάζονται ή συνδέονται οι διαδικασίες ή τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων με το πολιτικό χρήμα παγκοσμίως;
Σήμερα η πλειοψηφία των Αμερικάνων αποφάνθηκαν ότι έχουν κουραστεί από τις κλασικές ηγεσίες, την χειραγώγηση και θέλουν τον ηγέτη των πράξεων και όχι των προεκλογικών υποσχέσεων. Αν και η λαϊκή γλώσσα και ο τρόπος που χρησιμοποίησε ο Τραμπ συντέλεσαν και αυτά στην επιτυχία του, οι Αμερικάνοι ωστόσο, για μια άλλη φορά, μας έδειξαν ότι «η καπιταλιστική Δημοκρατία» είναι η Δημοκρατία των μεγαλοεπιχειρηματιών και η πολιτική ασκείται ως μια εμπορική δραστηριότητα, όπως σε κάθε εμπορική επιχειρηματικότητα. Το ήθος, οι διακρίσεις, τα ακαδημαϊκά και επιστημονικά προσόντα και βραβεία δεν φαίνεται να είναι αναγκαία για να γίνει κάποιος πρόεδρος των ΗΠΑ.
Η ετυμηγορία του αμερικανικού λαού επιβεβαιώνει ότι ο Ντόναλντ Τραμπ, αν και είναι απρόβλεπτος και νευρικός, παραμένει πιο αξιόπιστος από τη Χίλαρι Κλίντον. Το αίσθημα της αξιοπιστίας αυτό ξεπερνάει τα εθνικά σύνορα των ΗΠΑ και φτάνει σε ορισμένες περιοχές του πλανήτη, όπως την ανατολική Μεσόγειο.
Ασφαλώς, εξαιτίας των πολλών και πολύπλοκών συμφερόντων που υπάρχουν εντός και εκτός χώρας, η νίκη του Τραμπ δε σημαίνει ότι όλο το προεκλογικό του πρόγραμμα θα πραγματοποιηθεί κατά γράμμα. Σημαντικοί παράγοντες όπως λόμπι, πετρέλαιο, φυσικό αέριο, οικονομικά συμφέροντα, πολυεθνικές εταιρίες και γεωστρατηγικές συμμαχίες θα συνεχίζουν να επηρεάζουν, τόσο την εσωτερική όσο και την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ.
Αναφορικά με το συριακό ζήτημα, που θεωρείται ένα από τα πιο καυτά θέματα της Μέσης Ανατολής, πολλοί καταλογίζουν, για την κατάντια της συριακής κρίσης, μεγάλες ευθύνες στην ηγεσία του προέδρου Ομπάμα και πιστεύουν ότι ο Τραμπ δεν θα είναι χειρότερος από τον προκάτοχό του, αντιθέτως εκτιμούν ότι θα αποδειχθεί ως πιο αποτελεσματικός. Η μόνιμη υποστήριξη των ΗΠΑ προς το Ισραήλ δεν αναμένεται να αλλάξει επί της νέας ηγεσίας. Ενώ, οι σχέσεις της Ουάσιγκτον με την Τεχεράνη υπάρχει μεγάλη πιθανότατα να περάσουν ξανά από το μικροσκόπιο του επιτελείου του νέου αμερικανού προέδρου, κυρίως για την πυρηνική συμφωνία που δεν φαίνεται το Τελ Αβίβ να έχει εγκρίνει μέχρι στιγμής.
Τέλος, υπάρχει μεγάλη αισιοδοξία ότι ο Τραμπ θα σπάσει το κατεστημένο εντός και εκτός των ΗΠΑ και οι μεταρρυθμίσεις και αλλαγές στην διεθνή πολιτική θα είναι έντονες. Προφανώς, οι περισσότερες μελλοντικές προτεινόμενες λύσεις από τη νέα αμερικανική ηγεσία για τις περισσότερες εστίες έντασης του κόσμου ιδίως στη Μέση Ανατολή δε θα μπορούσαν να ικανοποιήσουν όλους.