Ο Όλεθρος. Όταν χάθηκε το Ουισκόνσιν ένιωσα ένα σπασμό στην κοιλιά και ένα μούδιασμα στο κρανίο. Μια απόλυτη σιγή με περίζωσε, και άλλη σκέψη δεν υπήρχε: «Οι κόρες μου, η οικογένειά μου, πρέπει να τις προστατέψω!» Τριάντα-τόσα χρόνια ζω στην Καλιφόρνια, και το σεισμό τον σκέφτομαι που και που. Οι τοίχοι φουσκώνουν σα μπαλόνια, αντικείμενα που συμβόλιζαν τη σταθερότητα της ύπαρξης συντρίβονται, δε βλέπω κανένα γύρω μου, και μυρίζει γκάζι. «Πώς θα αντιδράσω;» Έτσι κάπως την έζησα τη στιγμή του Ουισκόνσιν.
Η Αλαζονεία. Το Δημοκρατικό κόμμα έριξε μια ματιά στη βάση του - ματιά όλο συμπάθεια και υποτίμηση - στραβοκοίταξε με ενόχληση τον Μπέρνυ - εκείνον τον αδιόρθωτο τον ταραξία - και του έβαλε δυο-τρεις τρικλοποδιές, και μετά χαμογέλασε με νόημα στην Εκλεκτή. Τι κι αν ο κόσμος δυσπιστεί στα κατεστημένα, νοιώθει αποξενωμένος και ανασφαλής, αποζητάει την αλλαγή, συχαίνεται τους πολιτικούς - την Εκλεκτή πιο πολύ από όλους; Ποιον δηλαδή θα ψηφίσουν; Τον Τραμπ;
Η Σκοτεινή Ύλη. Οι αστρονόμοι μας λένε ότι η πλειοψηφία της μάζας του Σύμπαντος είναι ύλη σκοτεινή και διάχυτη, που δεν την βλέπουν τα τηλεσκόπια. Εδώ κάτω στη γη, τα 42% των Αμερικανών πιστεύουν ότι ο άνθρώπος πλάστηκε από τον Πλάστη του κάπου 10.000 χρόνα πριν, ακριβώς όπως μας τα λέει η Αγία Γραφή. Ένα άλλο 30% πιστεύει ότι τα είδη βέβαια εξελίχτηκαν, αλλά έβαλε και ο Θεός το χέρι Του - που και που δηλαδή, στις απότομες στροφές. Σαράντα-τόσα χρόνια στην Αμερική συναλλάσσομαι καθημερινά με αυτούς τους ανθρώπους, και ούτε μια στιγμή δε με απασχόλησε η κοσμοθεωρία τους.
Λοιπόν, έκπληξη ο Τραμπ;
Οι Αμνοί. Να δούμε δυο-τρεις αριθμούς; Η αποχή την Τρίτη ήταν 59%, κατά 5% μεγαλύτερη από το 2012. Αλλά η συμμετοχή ανέβηκε στις περιοχές της Βίβλου, της οπλοφορίας και της μισαλλοδοξίας. Και εκείνοι οι πολίτες που τα ανθρώπινα δικαιώματά τους απειλούνται πιο άμεσα απο την προεδρία του Τράμπ, εσίγησαν.
Η Αναμπουμπούλα. Ένας δημαγωγός παλαβός και απρόβλεπτος εισβάλλει στη Γουάσινγκτον επικεφαλής ενός συρφετού ετερόκλιτου - μέχρι και σύντροφοι από τις συγκεντρώσεις του Μπέρνυ τον ακολούθησαν - με μοναδική ιδεολογική ραχοκοκαλιά μια απύθμενη δυσπιστία στην εξουσία και την ανυπόμονη προσμονή της ριζικής αλλαγής. Οι άλλοι μισοί - μαζί με την υπόλοιπη υδρόγειο - αρχίζουν να ξεπερνούν το σοκ και ετοιμάζονται για αντίσταση, οργάνωση, δουλειά, προτεραιότητες, για ανθρώπινα δικαιώματα και πλανήτη, στο κογκρέσο, στους δρόμους. Η Αμερική βράζει. Και εγώ ρωτάω: Ξέρει κανείς πως θα τελειώσει το εργάκι;