Πώς στεκόταν ο Τσίπρας απέναντι στον Ομπάμα; Πώς καθόταν; Πώς μιλούσε; Και τα αγγλικά του πως ήταν, βελτιώθηκαν καθόλου; Και η προφορά του, προβληματική κι αυτή. Είχε τρακ ή ήταν άνετος; Και μήπως ήταν υπερβολικά (και ανεπίτρεπτα) άνετος; Και το ενδυματολογικό βρε παιδί μου, ούτε τώρα τη γραβάτα, με κοτζάμ πλανητάρχη; Αμ το μαντηλάκι στο πέτο, σαν στραβοβαλμένο μου φάνηκε. Και γιατί κοίταξε το ρολόι του; Και τι σόι μενού ήταν αυτό το Προεδρικό; Αμ η μουσική επιμέλεια του δείπνου, πολύ αναμενόμενη, καμιά πρωτοτυπία. Κι εκείνο το κόκκινο χαλί στο αεροδρόμιο, γιατί δεν προβλέψαμε πως το προεδρικό αεροσκάφος θα παρκάριζε δυο μέτρα παραπέρα; Και γιατί παρακαλώ ο ενικός, από πού κι ως που; Εντάξει ο αμερικάνος τον αποκαλούσε Αλέξη, όμως ο δικός μας όχι δεν έπρεπε, απαράδεκτος, έπρεπε να κρατήσει χαρακτήρα, στο κάτω-κάτω ίσα κι όμοια;
Αυτά που λέτε, και καλώς ήρθατε στην παραπολιτική μας πραγματικότητα...
Στην παραπολιτική μας πραγματικότητα, συμφώνως τω πνεύματι της οποίας αυτά είδαν, αυτά κατάλαβαν κάποιοι (πολλοί) αντιπολιτευόμενοι, από την επίσκεψη Ομπάμα στην Αθήνα. Πολιτικά και δημοσιογραφικά και διαδικτυακά αντιπολιτευόμενοι. Αυτά είδαν, αυτά κατάλαβαν, σ' αυτά έμειναν και επέμειναν. Και πέραν τούτων ουδέν.
-Το γεγονός ότι ο Αμερικανός Πρόεδρος επέλεξε την Ελλάδα για ν' αποκαθηλώσει ηχηρά τα «αγαθά» της λιτότητας, την Ελλάδα η οποία πλήττεται περισσότερο απ' οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή Χώρα από της συνέπειές της, δεν το αξιολόγησαν ως ενδιαφέρον οι περί ων ο λόγος.
-Το γεγονός ότι ο Αμερικανός Πρόεδρος επέλεξε να μιλήσει βροντερά εδώ στην Ελλάδα για την άμεση ανάγκη ουσιαστικής απομείωσης του χρέους της, ούτε κι αυτό το αξιολόγησαν ως ενδιαφέρον. Είναι, βλέπετε, ο Τσίπρας που κατάφερε να διεθνοποιήσει το ζήτημα. Τόσο ώστε να έρθει εδώ για να το πάρει στις πλάτες του ο ίδιος ο Ομπάμα. Σ' αντίθεση με τους προηγούμενους που το έβρισκαν μια χαρά «βιώσιμο». Όπερ έδει δείξαι. Ιδού η απάντηση, και η εξήγηση της υποβάθμισης ή και της αποσιώπησης.
-Το γεγονός ότι ο Αμερικανός Πρόεδρος επέλεξε την Ελλάδα για να εκφωνήσει την βαρυσήμαντη ομιλία «αποχαιρετισμού» του, την πολιτική του παρακαταθήκη. Αυτή την υμνητική για τη χώρα μας ομιλία, την πολιτική του κληρονομιά για τη Δημοκρατία, για τον πολιτικό πολιτισμό, για τις αξίες τις πανανθρώπινες, ούτε κι αυτό αξιολογήθηκε ως ιδιαιτέρως σημαντικό. Είναι, βλέπετε, η Ελλάδα της εποχής Τσίπρα που επελέγη από τον Ομπάμα. Του Τσίπρα του σφετεριστή, του αντάρτη, του «εν παρενθέσει», του διεθνώς απομονωμένου, του περιθωριακού, ξέρετε αυτόν του δεκαπενταμελούς...
Πώς στεκόταν ο Τσίπρας απέναντι στον Ομπάμα; Πώς καθόταν; Πώς μιλούσε; Και τα αγγλικά του πως ήταν, βελτιώθηκαν καθόλου; Και η προφορά του, προβληματική κι αυτή.
...Και επί τέλους τι είναι όλ' αυτά μπροστά στη γραβάτα, και στην προφορά, και στη γλώσσα του σώματος, και στο κόκκινο χαλί, και στο μενού, και στη μουσική επιμέλεια, και στον ενικό; Τίποτα απολύτως, μηδέν εις το πηλίκον. Και στο κάτω-κάτω εντάξει, ευχές μόνο εξέφρασε ο Ομπάμα, παραινέσεις και προτάσεις διετύπωσε, κάτι χειροπιαστό είδαμε; Δεν είδαμε.
Σωστά, πολύ σωστά, σε ευχές, σε παραινέσεις και σε προτάσεις περιορίστηκε ο Αμερικανός. Δε μας έσβησε από μόνος του το χρέος, έτσι με μια γομολάστιχα βρ' αδερφέ. Ούτε, με το που πάτησε το πόδι του στο Βερολίνο, πήγε να χαστουκίσει τον Σόιμπλε που επιμένει στη λιτότητα, και να φτύσει τη Μέρκελ που τον ανέχεται. Ούτε έστειλε δυο- τρία μαχητικά να βομβαρδίσουν τις Βρυξέλλες για πάρτη μας. Οπότε τι; Γι αυτό σου λέω, μηδέν εις το πηλίκον...