Όταν είναι μικρά, εκεί στα 1,5-2 που κινούνται ανεξάρτητα πια, η πολύ ησυχία είναι συνήθως ύποπτη. Είσαι στην κουζίνα και κάτι κάνεις όπως πάντα και το μικρό παίζει στο χαλί, παίρνοντας τ' αυτιά σου με την γλυκιά παιδική του λαλιά. Ξαφνικά, με τρόμο συνειδητοποιείς πως έχει ησυχία κι αυτό δεν είναι ποτέ καλό σημάδι. Οι τρόποι με τους οποίους θα καταλήξει η παραπάνω ιστορία είναι ποικίλοι και συνήθως καθόλου ευχάριστοι έως επικίνδυνοι.
Γι' αυτό κι έχεις μάθει να φοβάσαι την πολλή ησυχία όταν έχεις παιδιά στο σπίτι.
Αργότερα, αφού αυξηθεί ο αριθμός τους και μεγαλώσουν κάπως καταφέρνεις πια, κάποιες φορές, να κάνεις καμιά δουλειά στην κουζίνα, να δεις λίγο τηλεόραση, να διαβάσεις ή να πιεις ένα καφέ με την ησυχία σου. Τα μικρά μαθαίνουν πια ν' απασχολούνται παρέα στο δωμάτιό τους. Αυτό βέβαια δε σημαίνει πως έχει ησυχία. Είπαμε, κάτι τέτοιο θα ήταν ύποπτο. Είσαι στο σαλόνι, στην κουζίνα ή οπουδήποτε αλλού και τους ακούς δυνατά κι ολοκάθαρα, ακόμα κι όταν προσπαθούν να ψυθιρίσουν. Ιδανικά θα τους ακούς να φτιάχνουν ιστορίες και σενάρια παίζοντας με τα παιχνίδια τους, να κουβεντιάζουν τις απορίες ή ανησυχίες που έχουν, να μιλάνε για φίλους τους ή για κάποια παιδική σειρά ή ταινία. Στην χειρότερη περίπτωση θ' ακούσεις γκρίνιες, φωνές και ουρλιαχτά που θ' ακολουθήσουν ήχοι από ποδαράκια που τρέχουν προς τα 'σένα, να 'ρθουν να σου πουν τα παράπονά τους.
Τελευταία όμως - δεν ξέρω σε τι φάση είσαι εσύ, για μένα λέω - συνέβη κάτι περίεργο. Μια μέρα, ίσως Σαββατοκύριακο ή κάποια αργία, αραχτή στον καναπέ καθότι αυξάνω σταθερά τα ποσοστά ανεργίας τα τελευταία χρόνια, παρατήρησα κάτι ανησυχητικό. Το σπίτι ήταν ήσυχο, ενώ τα παιδιά ήταν εκεί. Κάτι τέτοιο όμως δεν είναι δυνατό να συμβαίνει για τους λόγους που εκτέθηκαν παραπάνω. Ήταν λοιπόν άμεση η ανάγκη διερεύνησης.
Πλησιάζοντας το παιδικό δωμάτιο έγινε σιγά σιγά εμφανές πως υπήρχε όντως παιδική παρουσία. Η κουβέντα όμως είναι ήρεμη και σε χαμηλούς τόνους. Στρίβοντας τη γωνία έχω πια κι οπτική επαφή και βλέπω δυο κεφαλάκια σκυμμένα πάνω από το τελευταίο απόκτημα της συλλογής παιχνιδιών που σε λίγο θα μας αφήσει άστεγους. Η κουβέντα αφορά το στήσιμο του νέου επιτραπέζιου παιχνιδιού - δώρου της νονάς - και η μικρή κάτοχος του επιτραπέζιου εξηγεί τους κανόνες στον μεγαλύτερο. Δε μπορώ να γνωρίζω έαν είναι οι σωστοί κανόνες και δεν τολμώ να διακόψω τη στιγμή για να το επιβεβαιώσω.
Γιατί βλέπεις, η στιγμή είναι ιερή. Είναι μια ακόμη «πρώτη», μια απ' τις πολλές που σίγουρα έχεις στη ζωή σου και θα 'χουν και τα παιδιά στη ζωή τους, αλλά αυτό δεν την κάνει λιγότερη σημαντική. Είναι η πρώτη φορά που τα παιδιά μου καθίσανε να παίξουνε ένα πολύπλοκο επιτραπέζιο παιχνίδι μόνα τους, χωρίς να τραβολογούν τη μαμά και να τη βάζουνε να κάτσει στο πάτωμα - που δεν τη βολεύει ρε παιδιά - για δυο τρεις ώρες και να εξηγήσει, να παίξει και να κάνει τον διαιτητή στην αναπόφευκτη διαμάχη πριν το τέλος του παιχνιδιού. Είναι μι' ακόμη πρώτη φορά και γι' αυτό το λόγο θα καταγραφεί.
Το παιχνίδι διήρκησε αρκετή ώρα και φυσικά τελείωσε με διαμάχη. Δεν πήγα να κάνω τον διαιτητή, τους άφησα να τα βγάλουν πέρα μόνοι τους.