Δε μ' αρέσουν οι σημειολογίες, αλλά καμιά φορά η ζωή έχει ένα παράξενο τρόπο να αναδεικνύει συμπτώσεις.
17 Νοεμβρίου 1968.Ο Αλέξανδρος Παναγούλης καταδικάζεται δύο φορές σε θάνατο από το Στρατοδικείο για την απόπειρα δολοφονίας του δικτάτορα Παπαδόπουλου και μεταφέρεται
στις φυλακές της Αίγινας.
17 Νοεμβρίου 1973. Η εξέγερση των φοιτητών στο Πολυτεχνείο καταστέλλεται από τη Χούντα με την είσοδο τανκ στον προαύλιο χώρο του ιδρύματος.
17 Νοεμβρίου 1974. Λαμβάνουν χώρα οι πρώτες εκλογές της Μεταπολίτευσης. Πρώτο κόμμα η Νέα Δημοκρατία με αρχηγό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή.
Τρεις πράξεις πολιτικές στο ίδιο σκοτεινό φόντο της περιόδου 67'-74' με κοινό όμως άξονα το δημοκρατικό αίσθημα, που αποδεικνύουν πως οι τολμηρές πράξεις που μετουσιώνονται σε συλλογικούς αγώνες οδηγούν στη νίκη του κυρίαρχου λαού.
Θα σταθώ λίγο περισσότερο στην εξέγερση του Πολυτεχνείου και αναρωτιέμαι ευθέως: γιατί δεν είναι εθνική εορτή όπως η 25η Μαρτίου και η 28η Οκτωβρίου; Μπορεί η Χούντα να μην έπεσε τότε (ωστόσο κανείς δε θα τολμούσε να σκεφτεί να γιορτάσει την ημέρα της πτώσης της, καθώς το τέλος αυτό συμπίπτει με την εισβολή στην Κύπρο), αλλά η 17η Νοεμβρίου 1973 είναι μια ημερομηνία σταθμός, από αυτές που πλάθουν τόσο εθνική όσο και πολιτειακή συνείδηση.
Και αν « ο σεβασμός στο Σύνταγμα και τους νόμους που συμφωνούν με αυτό και η αφοσίωση στην Πατρίδα και τη Δημοκρατία αποτελούν θεμελιώδη υποχρέωση όλων των Eλλήνων» και αν «H τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Eλλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία» , αυτοί, φοιτητές και απλοί πολίτες εκείνες τις μέρες του 73', το έκαναν πρώτοι για να μπορούμε οι επόμενες γενιές να διαβάζουμε την ακροτελεύτια διάταξη του Συντάγματος.
Η επέτειος του Πολυτεχνείου, είναι επέτειος δημοκρατίας. Επέτειος των πολιτών, χωρίς πολιτικά πρόσημα. Επέτειος, αχρωμάτιστη με μόνο χρώμα το κόκκινο του αίματος των νεκρών εκείνης της νύχτας να μας θυμίζει ότι πρέπει να πέφτουμε και στη φωτιά αν χρειαστεί για τα ιδανικά μας και για την προστασία της πατρίδας μας και του πολιτεύματος. Όπως άλλωστε έκαναν τόσο το 1821 όσο και το 1940. Γι' αυτό, η επέτειος του Πολυτεχνείου, είναι εθνική.
Και ρωτάω ευθαρσώς, εμείς θα μέναμε πάνω στην πόρτα αγκαλιασμένοι, τυλιγμένοι με την ελληνική σημαία, με τον προβολέα του τανκ να μας τυφλώνει και τις ερπύστριες να σπάνε την άσφαλτο; Ελπίζω ναι, αν οι περιστάσεις ήταν παρόμοιες.
Σήμερα, αυτό που μαθαίνουμε από αυτή την επέτειο της δημοκρατίας, είναι ότι ο λαός ενωμένος μπορεί να σημειώσει αλλαγές, να διεκδικήσει και να κερδίσει. Σε μία χώρα όμως, με ποσοστά αποχής σε εκλογές που αγγίζουν το 50%, που καταδεικνύουν την κούραση και την αγανάκτηση των πολιτών και οι οποίοι με τη σειρά τους, νοιάζονται και δικαίως πώς θα επιβιώσουν, το να μιλάς για ενότητα και συλλογικούς αγώνες είναι σα να ζητάς μπουκάλι νερό στην έρημο, όταν ψάχνεις για σταγόνες. Κι όμως όχι, αν αυτή η εικόνα του χρεοκοπημένου συστήματος μας αποθαρρύνει, τουναντίον θα έπρεπε να μας πεισμώνει. Κι αν μας φαίνεται κατεστημένο, ποιος αρνείται ότι και η Χούντα φαινόταν έτσι στα τότε μάτια. Κι, όμως εκείνοι το τόλμησαν. Εμείς;
Κι αν κάποια στιγμή έχω την τύχη να κάνω παιδιά και με ρωτήσουν αν ήμουν στο Πολυτεχνείο, ελπίζω να τους απαντήσω ότι ήμουν στης γενιάς μου το Πολυτεχνείο.