Το «αγκάθι» της Μεγάλης Συνόδου της Κρήτης είναι μεγάλη ανάγκη να ξεριζωθεί!
Το πνεύμα των ημερών της μεγάλης εορτής των Χριστουγέννων για όλη την Χριστιανοσύνη που θρηνεί, για ακόμα μια φορά -και δυστυχώς θα συνεχίσει να θρηνεί - θύματα / νέους μάρτυρες, ενός βάρβαρου ιερού πολέμου, μας υποχεώνει να δούμε λίγο περισσότερο σε βάθος όλη αυτή την κατάσταση. Ενός αδίστακτου πολέμου τυφλής βίας που έχει κηρυχθεί από ακραία στοιχεία του ακραιφνούς Σιητικού Ισλαμικού ριζοσπαστικού φονταμεταλισμού, ίσως για αρκετούς περισσότερους λόγους επιβάλλει σε όλο τον Χριστανικό κόσμο, και τη δύση γενικότερα, πνεύμα περισσυλογής. Αφύπνισης. Εγρήγορσης. Γενικότερου προβληματισμού και εμβάνθυση στα γενεσιουργά, πολλαπλά αίτια αυτής της λυσώδους μανίας και κτηνώδους βίας ανθρώπων κατά ανθρώπων. Οι πνευματικοί άνθρωποι, οι θεολόγοι ένθεν κακείθεν, οι ιστορικοι και οι αναλυτές να ενσκύψουν πάνω στο πρόβλημα που μετατρέπεται σε εφιάλτη για την δύση, αλλά και τις υποσαχάριες αφρικανικές χώρες -εκεί σε αυτές τις χώρες και τα μικρά κρατίδια η Μπόκο Χαράμ διαπράττει φρικαλεότητες καθημερινά - οφείλουν όχι απλά να προβληματιστούν αλλά και να εμβαθύνουν έτι περαιτέρω. Αναλόγως το ίδιο οφείλει να πράξει ο Ρωμαιοκαθολικισμός, οι Προτεστάντες και οι σκληροί ηθικιστές (Ευαγγελικοί και άλλες χριστιανικές ομολογίες) για όσα στο όνομα του Χριστού έχουν διαπραχθεί παλαιότερα αλλά και προσφάτως εις βάρος αυτών των λαών που οργησμένα απαντούν και αποτελούν εύκολη «λεία» για τα σκοτεινά σχέδια ύποπτων παγκόσμιων υπόγειων κέντρων εξουσίας που τους χρησιμοποιούν...
Το ίδιο οφείλει να προβληματιστεί η ηγεσία της παγκόσμιας Ορθοδοξίας, από την Πρωτόθρονη Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως εως την ηγεμονική Εκκλησία της Μόσχας και από την μικρή Εκκλησία της Αλβανίας ως τις υπόλοιπες Αυτοκέφαλες και Αυτόνομες Ορθόδοξες Εκκλησίες της Ανατολής, και για ένα επί πλέον λόγο σύμπασα η παγκόσμια Ορθοδοξία, η οποία για αιώνες πολλούς συμβίωνε αρμονικά και ειρηνικά με το Μουσουλμανικό κόσμο, στην Αγία Γη, των Ιεροσολύμων. Αλλά και διότι ενωμένη η Ορθοδξία μπορεί να συμβάλει τα μάλλα στην εξομάλυνση και την επικράτηση της σύνεσης. Της νηφαλιότητας. Του κατασιγασμού και τη διάδοση της ηρεμίας και γαλήνης μέσω των ειλικρινών διαλόγων με το Ισλάμ. Για να το πράξει όμως αυτό, όπως και άλλες πρωτοβουλίες που οφείλει να αναλάβει αφού αφού αυτοί οι χριστιανικοί πληθυσμοί που πλήττονται θανάσιμα από ατή την κτηνωδία και την επαγγελματική οργή, είναι δικοί της απλοί πστοί που ζουν σε αυτά τα μέρη, οφείλει και υποχεούται να εξέλθει της εσωτερικής περιδίνησης και εσωστρέφειας που έχει περιέλθει με αφορμή την σύγκληση της Μεγάλης Συνόδου στην Κρήτη. Μια μεγάλη πρωτοβουλία, που προετοιμάζονταν επί έναν αιώνα και πλέον, που όμως εν τέλει έβαλε σε περιπέτειες Αυτή την ίδια την Ορθοδοξία απειλώντας την ενότητά της.
Συνεχίζοντας λοιπόν από το σημείο που έμεινα από το προηγούμενό μου άρθρο τονίζω πως, αυτή την φορά, σε περίπτωση σύγκλησης νέας Μεγάλης και ενδεχομένως Πανορθοδόξου Συνόδου, θα είναι πολύ δύσκολο από τη μια να μη μετέχουν Εκκλησίες που και (οικονομική) εξάρτηση έχουν από την Μόσχα, πχ. η Εκκλησία της Σερβίας, Βουλγαρίας κτλ και άλλες πέραν του κοινού γλωσσικού σλαβικού ιδιώματος, και από την άλλη, με την στάση και τις αποφάσεις τους δείχνουν να συμμερίζονται επί της ουσίας πια όλες τις ενστάσεις και τις επί μέρους εντάσεις, όχι μόνο των Εκκλησιών που απείχαν της Συνόδου της Κρήτης αλλά και Εκκλησιών, όπως η Ελλαδική. Που ναι μεν μετείχε, αλλά με σαφώς άλλες θέσεις όταν προσήλθε στην Σύνοδο αλλά εν τέλει με άλλες άφυγε, αλλά και εμμέσως (πλην σαφώς ίσως και ορθώς) έρχεται με πλάγιο αλλά ολοφάνερο τρόπο να αμφισβητήσει! Μοιάζει δε η ομόφωνη απόφαση της Ελλαδικής Εκκλησίας με Σολωμόντειο Λύση, αλλά δεν είναι...
Η Εκκλησία (η Ελλαδική) και ο ηγέτης Της Μακαριότατος Αρχ. Αθηνών και Πρόεδρος της Ιεράς Συνόδου Ιερώνυμος Β', που εν προκειμένω με άλλες αποφάσεις (εκείνες της επίσης έκτακτης Συνόδου της Ιεραρχίας του Μαϊου του 2016) προσήλθε στην Σύνοδο της Κρήτης και με άλλες επέστρεψε, μοιάζει να επιλέγει ένα δρόμο μάλλον ολισθηρό και επικίνδυνο για την ενότητα της Ορθοδοξίας. Κοντολογίς, το πρόβλημα είναι έντονο και μεγάλο και σχετίζεται δυστυχώς και με όσα διαδραματίζονται στην ευαίσθητη περιοχή μας και την περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Και τούτο διότι η Ελλάδα γεωπολιτικά και γεωστρατηγικά, υπό τις παρούσες συνθήκες που διαμορφώνονται στην μείζονα περιοχή της Νέας Μέσης Ανατολής-με επίκεντρο τώρα την Συρία αλλά υπάρχει και συνέχεια- αλλά και των όσων δραματικά, ραγδαία και με επιταχυνόμενο ρυθμό επέρχονται εντός της Ε.Ε., δεν είναι δυνατόν αφενός να μην λαμβάνει σοβαρά υπόψη της τις απειλές του Ρ.Τ. Ερντογάν και τα όσα υποκρύπτουν εν προκειμένω, αφετέρου δε (και ορθώς) να μην εχει στο πίσω μέρος του κεφαλιού της η Ελλάδα, μια συνεχή και εντεινόμενη συνεργασία - συμμαχία, πολιτική διπλωματική, αλλά και στρατιωτική με τη Μόσχα. Επομένως θα ήταν αδιανόητο από τη μια η χώρα να ευελπιστεί σε μια τέτοια (πολύ πιθανή) και στρατιωτική συνεργασία και από την άλλη, η Ελλαδική Εκκλησία αν τεθεί θέμα από τη Ρωσική Εκκλησία για τη σύγκληση μιας τέτοιας επόμενης Μεγάλης -ίσως και αυτή την φορά Πανορθόδοξης- Συνόδου, να μη μετάσχει αν δεν μετάσχει ούτε το Φανάρι ή άλλες -πράγμα μάλλον απίθανο υπό τις παρούσες συνθήκες - Εκκλησίες.
Καθώς την ίδια στιγμή, και με το δεδομένο που λέγεται Ντ. Τραμπ, στο εσωτερικό του ΝΑΤΟ τα πάντα αφενός αλλάζουν και αφετέρου η ατλαντική συμαχία πλέον, με ή χωρίς τις ΗΠΑ, είναι δυνατόν να μετεξελιχθεί σε κάτι άλλο... Ένα αμυντικό και στρατιωτικό μηχανισμό π.χ. που θα βάλλει ίσως και ευθέως πια εναντίον της Μόσχας. Και να πώς συνδέονται άμεσα -και όχι έμμεσα- τα γεωπολιτικά δεδομένα με τα γεωστρατηγικά συμφέροντα της Ελλάδος αφενός, και αφετέρου πως είναι αλληλοεξαρτώμενη η πολιτική -και η διπλωματία- από τις εσωτερικές εξελίξεις είτε σε πανορθόδοξο είτε σε διορθόδοξο επίπεδο. Είναι αυτά που συνοπτικώς μεν αλλά ουσιαστικά δε, σημειώναμε στο πρώτο μέρος αυτής της ανάλυσής μας.
Τότε η Ελλάδα θα βρίσκεται αντιμέτωπη με πολλά ανοιχτά μέτωπα. Από την μια, με την επιθετική στάση της Τουρκίας να περνά πια από την ρητορική επιθετικότητας σε άλλες, ίσως πιο επικίνδυνες, μορφές έκφρασης και αμφισβήτησης των εθνικών και κυριαρχικών μας δικαιωμάτων, και από την άλλη, αντιμέτωπη με την άμεση και επιτακτική ανάγκη σύστασης ή επανασύστασης νέων ή αναθεώρησης παλαιοτέρων συμμαχιών (όπως αυτή που είχε κάμει ο Ανδρέας Παπανδρέου με την γειτονική Βουλγαρία ), όταν και πάλι η Ελλάδα βρισκόταν σε θέση άμυνας με το πήγαινε-έλα πότε του «χώρα» και πότε του «Πίρι Ρέις».
Μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον, που δεν είναι πλέον ούτε σενάρια, ούτε κινδυνολογία (ή συνωμοσιολογία, αλλά μέλλουσες επερχόμενες ταχέως εξελίξεις) ή «σενάρια άσκήσεων» σε σχολή πολέμου, ο ρόλος της Ελλαδικής Εκκλησίας καθίσταται από την φύση του, ιστορικός. Καθοριστικός. Αποφασιστικής και μείζoνος εθνικής σημασίας. Επομένως οι αποφάσεις βαρύνουν τον εκάστοτε (νυν Αρχ. Ιερώνυμο ή τον διάδοχο Αυτού) Πρώτο της Ελλαδικής Εκκλησίας. Άλλωστε η πρόσφατη επιστολή του Οικουμενικού Πατριάρχη προς την Ελλαδική με την επαπειλούμενη απειλή του επιτιμίου της Ακοινωνησίας στους Μητρ, Πειραιώς κ. Σεραφείμ και Καλαβρύτων κ. Αμβροσίου -και καθώς πληροφορούμαι έπονται και άλλες παρόμοιες επιστολές...- τι άλλο μπορεί πέρα από ένα σαφές και ξεκάθαρο μήνυμα Βαθολομαίου προς Ιερώνυμο; Ίδωμεν. Το Σωτήριον έτος 2017 μένει να αποβεί καθοριστικό για τα της Ορθοδοξίας ίσως δε και για την Ελλάδα...
Συνεχίζεται με το πέμπτο και τελευταίο μέρος.