Τα Χριστούγεννα είναι η πλέον δημοφιλέστερη γιορτή του κόσμου όπου όλοι οι άνθρωποι περνούν αυτές τις ευλογημένες μέρες με τα οικεία τους πρόσωπα. Τα πολύχρωμα φωτάκια ανάβουν, τα δώρα μοιράζονται από χέρι σε χέρι, οι ευχές ανταποδίδονται, η πανδαισία φαγητών, γλυκών, ποτών κι άλλων επίγειων απολαύσεων πάνε κι έρχονται. Κανένας δε μπορεί να αρνηθεί ότι οι συγκεκριμένες ημέρες είναι οι πιο λαμπρές μέρες του χρόνου-και κυριολεκτικά και μεταφορικά- εκτός αν είναι άπληστος ή αχάριστος. Κι όμως μια βαθύτερη ανάγνωση τον ημερών αυτών μετατρέπει εμένα προσωπικά σε «αλλεργικό στα Χριστούγεννα».
Τα λαμπάκια φωτίζουν δρόμους, πλατείες, αυλές, σαλόνια. Κι όμως, πόσο σκοτεινοί νιώθουμε μέσα μας; Έχουμε τυλίξει με το πέπλο του εγωισμού τις αρετές της γενναιοδωρίας, της αλληλεγγύης, της συνεισφοράς. Έχουμε κυριευτεί από τη δυναστεία του άγχους και δε μπορούμε να ξεφύγουμε ούτε αυτές τις λίγες ημέρες ανάπαυλας. Είμαστε δέσμιοι μιας περιστρεφόμενης ρουτίνας που συνεχίζει αέναα, όσο εμείς έχουμε ως στόχο την προσωπική επιτυχία και το βωμό του κέρδους. Ο διπλανός μας δε συνυπολογίζεται στο τεράστιο εγώ μας και πατάμε επί πτωμάτων για να αναδειχθούμε.
Πανάκριβα δώρα προσφέρονται σε άτομα που αγαπάμε. Όμως, που είναι τα αληθινά δώρα που πρέπει να χαρίζουμε καθημερινά; Ειλικρίνεια, συμπόνια, στήριξη, προσφορά βοήθειας, θέληση. Αρκούμαστε να αποποιηθούμε ευθυνών με μια ψυχρή, «άδεια» συσκευασία που μέσα της δεν κρύβεται η ευτυχία. Είναι γνωστό άλλωστε ότι τα υλικά αγαθά δε σε κάνουν ευτυχισμένο.
Πλούσια τραπέζια με αμέτρητες λιχουδιές που σου ηδονίζουν τον ουρανίσκο. Διεγείρουν όλες σου τις αισθήσεις που ξέχασες ήδη τους δεκάδες συνανθρώπους σου που τρώνε από τους κάδους, τους άστεγους που αυτές τις μέρες έχουν συντροφιά μόνο την κούτα τους, την κουβέρτα τους και τα ψιλά των περαστικών, των ανήμπορων οικονομικά αυτής της εποχής να γιορτάσουν αυτές τις ημέρες όπως τους αρμόζει, όπως κάνουμε οι περισσότεροι. Ταΐζουμε τη ματαιοδοξία μας και βάζουμε παρωπίδες στα φλέγοντα κοινωνικά ζητήματα.
Περνάμε τις περισσότερες μέρες ξέγνοιαστα με τους προσφιλείς μας. Υπάρχουν όμως άτομα που έχουν ανάγκη τη ζεστή αγκαλιά σου. Ηλικιωμένοι, άρρωστοι, άτομα με ειδικές ανάγκες, πρόσφυγες και άλλες δεκάδες κατηγορίες συνανθρώπων μας. Αντί όμως να προσφέρουμε χείρα βοηθείας, σφίγγουμε μια γροθιά και προχωράμε. Μόνο που αυτή η γροθιά σφίγγει τις καρδιές των παραπάνω.
Αντί να ατενίζουμε το αστέρι της Βηθλεέμ, να πορευόμαστε με το άστρο της συνείδησης. Να χαράζουμε πορεία αλληλέγγυα και συμπονετική που θα καταπατήσει στυγνά τον εγωκεντρισμό των περισσότερων αυτές τις ημέρες. Να γεννηθεί η ελπίδα για τους περισσότερους από αυτούς που πιστεύουν ότι το Κουτί της Πανδώρας έκρυβε μόνο δεινά για τη ζωή τους.
Αντί να ατενίζουμε τις φάτνες σε κάθε πλατεία, να ανοίξουμε την καρδιά μας και να χωρέσουμε όλα τα προβλήματα εκείνων και να προσπαθήσουμε να τα αντιμετωπίζουμε. Δεν είναι εύκολο. Χρειάζεται επιμονή κι υπομονή. Αλλά μόνη με αυτές τις χάρες κερδίζεται ο αγώνας. Ένας αγώνας με νικητή τον άνθρωπο και όχι το άτομο.
Φέτος, η χάραξη της νέας χρονιάς να είναι χάραξη μιας υπόσχεσης με τον εαυτό σας. Όχι άλλοι άνθρωποι που υποφέρουν, όχι άλλη θλίψη στα μάτια των παιδιών, όχι άλλα προβλήματα. Ως σύγχρονοι μάγοι καλούμαστε να κατευθυνθούμε σε μια σωστή πορεία. Ίσως δύσβατη κι απαιτητική. Αλλά μόνο έτσι μπορούμε να λέμε ότι νιώθουμε το Πνεύμα των Χριστουγέννων. Διαφορετικά, αυτές οι μέρες προξενούν πλήξη, κενότητα, αδιαφορία. Και αλλεργία σε όσους έχουν συνείδηση.