Έχουμε κατά καιρούς παρουσιάσει στις σελίδες αυτές, πάνω από εβδομήντα ιδέες για πράγματα που πρέπει να γίνουν για να γίνει η χώρα μας κυριολεκτικά «τούρμπο»! Είναι κρίμα, μια χώρα με τόσα μυαλά να είναι ουραγός και να παρακαλάει να της χαρίσουν αυτά που χρωστάει! Και όμως, όλα όσα έχω προτείνει, και όσα έχουν προτείνει πολλοί άλλοι, δεν θα πιάσουν τόπο, αν στα τιμόνια δεν βρεθούν υπερκαταξιωμένοι Έλληνες!
Όπως μας είχε αναφέρει το 1979 ο περίφημος (και άλλης κλάσης τραπεζίτης) Walter Wriston, Διοικητής της Citigroup, σε ένα γεύμα που είχε παραθέσει για μας τους νεοπροσληφθέντες trainees στη Citibank στη Νέα Υόρκη, «πρώτο μου μέλημα είναι να προσελκύσω τα καλύτερα ταλέντα στη Citi! Μετά, εσείς θα βρείτε τι πρέπει να γίνει, και πως!»
Οι περισσότεροι καταξιωμένοι στον ιδιωτικό τομέα δεν επιζητούν μπλεξίματα με το Δημόσιο. Δεν τους ενδιαφέρει να προσφέρουν ex officio το δικαίωμα στον καθένα να τους κατακρίνει, να τους καταγγέλλει, να τους «τρολλάρει», για να βγάλει τα απωθημένα του! Ούτε να γίνονται με το παραμικρό αντικείμενο εισαγγελικής έρευνας και μάλιστα σε «βάθος εικοσαετίας»! Και όμως, αν ο νυν ή ο επόμενος Πρωθυπουργός τους το ζήταγε επιτακτικά, αρκετοί, όχι όλοι, θα έλεγαν «ναι», τουλάχιστον για ένα διάστημα!
Όμως, ένα τέτοιο μπόλιασμα, πρέπει να γίνει χωρίς να παραμελούνται τα παλιά και τα νεαρότερα κομματικά στελέχη (πολλά από τα οποία έχουν πολύ περισσότερο πάθος από προσόντα!). Όχι μόνο γιατί είναι σωστό να τους συμπεριφέρεται η εκάστοτε «εξουσία» με το σεβασμό που τους αξίζει και που τους αρμόζει, αλλά γιατί αν δεν το κάνει, αυτοί θα εκδηλώνουν σε κάθε αφορμή τη δυσαρέσκειά τους, και θα είναι παράγοντας αποσταθεροποίησης!
Ακριβώς όπως τα περιέγραψε ο Αριστοτέλης στα Πολιτικά του! Όταν δηλαδή κάποιοι «νομίζοντες έλαττον έχειν» από αυτό που τους αξίζει, τότε νοιώθουν πολύ άσχημα, όπως επίσης όταν βλέπουν κάποιους «αδίκως πλεονεκτούντας τούτων ... διά τιμήν» (δηλαδή γιά δημόσια αξιώματα και αναγνώριση)! [1302a 25-49, b 1-3] Μια τέτοια κατάσταση παραγκωνισμού (πολλές φορές από επιπολαιότητα και χωρίς ειδικό ή σπουδαίο λόγο), οδηγεί σε ανακατωσούρες και αστάθεια!
Αυτό δε σημαίνει πως ο εκάστοτε αρχηγός πρέπει να ανακυκλώνει συνεχώς αποδεδειγμένα αποτυχημένους Υπουργούς, έστω και αν αυτοί έχουν πολύ καλές διασυνδέσεις με τα κανάλια και τους μεγαλοδημοσιογράφους! Ας τους έχει στο πλάι ως συμβούλους, αλλά όχι σαν οραματιστές και εκτελεστικούς!
Παρουσιάζω λοιπόν (και εντελώς αντιδεοντολογικά), κάποια ονόματα -ενδεικτικά και μόνον- ανθρώπων που είναι και θεωρούνται πετυχημένοι, και που θα άξιζε να προσκληθούν να προσφέρουν! Άτομα τα οποία έχουν μια «ευπατρίδικη» αντίληψη των πραγμάτων!
Ενδεικτικά λοιπόν... Αθανασίου, Βαμβακίδης, Βαρελάς, Βεζανής, Βουράκης, Γιαβρόγλου, Δαμπάσινας, Ζαφειρίου, Ζομπανάκης, Θεοδωρίκα, Θεοδωρόπουλος, Καζάς, Κατούνας, Κοκκόλ, Κολακίδης, Κοντογούρης, Κούλης, Κούρτης, Κούτρας, Κυριακίδης, Μάκκας, Μανιός, Μαχαίρας, Ξαφά, Μανουηλίδης, Μονοκρούσος, Παληός, Παναγόπουλος, Παντελάκης, Παπαδάτος, Παπαλεξόπουλος, Ράμφος, Σαμαράς, Σαμπατακάκης, Σταματέλου, Στεφανόπουλος, Ταύλας, Τερζής, Τραβλός, Τσάκος, Τσόπελας, Τσουκαλάς, Φέσσας, Χατζηδημητρίου, Χήτος, και άλλοι! Πολλοί άλλοι!
Ας κάνουμε μια νέα προσπάθεια! Αξίζει και μπορούμε και αξίζουμε!