Κάθε χρόνο την περίοδο των γιορτών η ίδια γλυκιά και ταυτόχρονα μελαγχολική διάθεση. Κάθε χρόνο στολίζουμε το γιορτινό τραπέζι, γράφουμε την καθιερωμένη επιστολή στον Άγιο Βασίλη και αναμένουμε τα δώρα μας στις «κρεμασμένες του κάλτσες».
Συνήθως τα γράμματα προς τον Άγιο Βασίλη είναι κείμενα μεταμέλειας ή πιστοποίησης της καλής μας συμπεριφοράς και κατά συνέπεια της «παραγγελίας των δώρων μας» (επιβράβευση). Πολλές φορές, επιστολές στέλνουν και ολόκληροι λαοί. Αυτή τη φορά ένας ολόκληρος λαός μέσω της κυβέρνησής του έστειλε επιστολή μεταμέλειας στον δικό μας Άγιο Βασίλη δηλαδή τους θεσμούς, το Eurogroup, αναμένοντας τη δική μας συγχώρηση και τα δικά μας δώρα (;).
Μόλις ανοίξουμε τα μάτια μας και προσγειωθούμε στην πραγματικότητα, θυμόμαστε ότι ο Άγιος Βασίλης είναι μια ωραία παιδική ιστορία!
Και όμως εξακολουθούμε να αναζητούμε τους Αγίους και τα δώρα τους και όχι τη δική μας συμβολή στην κατάκτηση του δικού μας δώρου. Ποια είναι τα πολιτισμικά, θρησκευτικά, κοινωνικά στοιχεία τα οποία μας οδηγούν σε αυτή την παθητική στάση να ζητάμε ευθύνες πάντα από άλλους, ή να περιμένουμε ότι οι άλλοι πρέπει να λύσουν τα δικά μας προβλήματα και να μας «γεμίσουν» δώρα;
Ειδικά στις μέρες μας όπου η κοινωνία αλλάζει, με αυξανόμενες ανισότητες, αφημένη σε μια αλόγιστη παγκοσμιοποίηση, ένα σκληρό καπιταλισμό που παρέδωσε την οικονομική, και όχι μόνο, ισχύ σε οικονομικά funds και σε ομάδες συμφερόντων, ποιος είναι ο δικός μας ρόλος;
Περιτριγυρισμένοι από τρομοκρατικές επιθέσεις, πολέμους, προσφυγικές και μεταναστευτικές ροές, ξενιτιά, φτώχεια και εξαθλίωση σε κάθε γωνιά του πλανήτη, δίπλα μας, ορατή ή λιγότερο ορατή, γιορτάζουμε πεισματικά τα «παραμυθένια μας Χριστούγεννα» και τον δικό μας φανταστικό Άγιο Βασίλη.
Ταυτόχρονα, όλοι εμείς αναμένουμε τη «θεία παρουσία» στη ζωή μας, ενώ είμαστε αυτοί οι οποίοι θα αποστρέψουμε το βλέμμα μας από ένα «βρωμιάρη άστεγο», από έναν περιφερόμενο πρόσφυγα, από έναν πολύ σκουρόχρωμο για τα δεδομένα μας συνεπιβάτη, ή από μια «παλιόγρια» που αργεί να προχωρήσει, από έναν «όχι και πολύ άνδρα» του διπλανού διαμερίσματος, από έναν ζητιάνο που απλώνει το χέρι του στο σκαλοπάτι μας.
Τελικά, ευτυχώς που ο Άγιος Βασίλης δεν υπάρχει για να μην παρακολουθήσει όλα όσα λαμβάνουν χώρα γύρω μας, με εμάς υποκριτικούς πρωταγωνιστές ή αμέτοχους κομπάρσους.