Το μισό άρθρο του Guardian για το Εθνικό Σύστημα Υγείας θα μπορούσε να έχει γραφτεί και πριν την κρίση. Τα προβλήματα και η σταδιακή απαξίωση είναι δεκαετιών. Εδώ και δεκαετίες προσλαμβάνουμε γιατρούς αντί για νοσηλευτές με αποτέλεσμα να έχουμε σχεδόν έναν γιατρό ανά νοσοκομειακή κλίνη όταν ο μέσος όρος των ευρωπαϊκών χωρών ήταν ένας γιατρός ανά 4 κλίνες. Θυμόμαστε βεβαίως από το 2004 και μετά, έναν-έναν, όλους τους Υπουργούς Υγείας να ανακαλύπτουν σοκαρισμένοι την αναλογία «ένας νοσηλευτής ανά 40 ασθενείς» και κάνουν νοερώς προσλήψεις νοσηλευτών κατά χιλιάδες! Αν τους είχαμε προσλάβει όλους αυτούς τους νοσηλευτές, σήμερα θα τους εξάγαμε.
Σήμερα, απλώς εκπλησσόμαστε που οι γιατροί φεύγουν για το εξωτερικό, οι νεότεροι για να μην μείνουν άνεργοι και οι παλαιότεροι γιατί δεν μπορούν να δουλέψουν υπό αυτές τις συνθήκες.
Για το θέμα των ενδονοσοκομειακών λοιμώξεων τα στοιχεία του Guardian για τη θνησιμότητα είναι από το 2011-12. Εκείνη τη εποχή, είχα μάθει από υπηρεσιακούς παράγοντες του Υπουργείου Υγείας ότι η χώρα μας ήταν ήδη από καιρό στη μαύρη λίστα της Ευρώπης και μόνο με διπλωματία συγκρατούσε άλλα εθνικά συστήματα υγείας για να μην διώχνουν προληπτικά (!) ασθενείς που προέρχονταν από νοσοκομεία της Ελλάδας. Κάναμε και κάνουμε κατάχρηση αντιβιοτικών. Είναι γνωστά τα συστήματα του... Συστήματος: ένας από τους ιθύνοντες που πέρασαν και δεν τα ακούμπησαν τα βάπτισε «πιράνχας».
Δε θα αναλύσω τα περίφημα 150 κρεβάτια εντατικής που το άρθρο αναφέρει ως κλειστά. Δεκάδες ήταν κλειστά και πριν την κρίση. Τα οποία, θυμάμαι, κάποιοι fast-trackers υπουργοί τα αναπλήρωναν με πανάκριβες ενοικιάσεις κλινών σε ιδιωτικά νοσοκομεία, αντί να προσλάβουν προσωπικό.
Ο τίτλος του άρθρου «πεθαίνουν ασθενείς που θα μπορούσαν να έχουν ζήσει» είναι αληθινός αλλά δεν καλύπτεται από τη «μια γυναίκα από τη Ζάκυνθο» που άνευρα αναφέρει για να συνδέσει το θέμα με τον ΣΥΡΙΖΑ. Αφορά όλους τους προαναφερθέντες.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ήδη πολύ βαρύτερο «φάκελο» από αυτόν που παρουσιάζει η έρευνα του άρθρου: ακόμα δεν μπορεί να εξηγήσει το «ρεκόρ» των 197 θανάτων από απλή επιδημία γρίπης στον πιο ήπιο χειμώνα των τελευταίων ετών (2015-16), απώλειες -στην πλειονότητα- νέων ανθρώπων, τη στιγμή που στην παγωμένη Σουηδία οι θάνατοι από τον ίδιο ακριβώς ιό ήταν 30. Οι μισοί σχεδόν πέθαναν αναμένοντας κρεβάτι σε μονάδα εντατικής θεραπείας. Πίσω από τη γραφικότητα των προσώπων κρύβει μια πολύ επικίνδυνη πολιτική.
Αν και το άρθρο βρίθει προσπαθειών δημιουργίας αντικυβερνητικού κλίματος και αγιογραφίας του κεντρικού του πληροφοριοδότη, αναπτύσσει κάτι σωστό. Η δημοσιονομική λιτότητα των μνημονίων που συνεχίζει η σημερινή κυβέρνηση αποδεκατίζει ό,τι είχε απομείνει από το ΕΣΥ. Αυτό, το άρθρο του Guardian το έχει «πιάσει». Είναι ένα ξεκάθαρα αντιμνημονιακό άρθρο ως προς αυτό το θέμα.
Και να πώς από ένα μάλλον αδιάφορο άρθρο προκύπτει κάτι μάλλον ενδιαφέρον: η αντίδραση της mainstream αντιπολίτευσης. Η οποία ή ανακαλύπτει σήμερα την κατάρρευση του ΕΣΥ ή «θλίβεται» για τη γραφικότητα των σημερινών Υπουργών ή χτυπάει ανελέητα την απουσία προσλήψεων τη στιγμή που όταν ήταν εκείνη κυβέρνηση τη θεσμοθέτησε (λεπτομέρεια: μαζί με 2 μνημόνια). Άλλο κόμμα, πάλι, αναλώνεται σε ιδεατές, διαχειριστικές κατευθυντήριες συμβουλές, σαν να έχει χρόνια να μπει σε δημόσιο νοσοκομείο.
Το μνημονιακό παρελθόν δημιουργεί αμηχανία. Και η αμηχανία κοστίζει σε πολιτική εμπιστοσύνη, ίσως πιο πολύ και από τα ίδια τα μνημόνια. Επιπλέον, ακόμα και αν ο πολίτης πιστέψει ότι τα έκανες όλα «για να σωθεί η χώρα», τα λάθη πριν και μετά την κρίση είναι πολλά και νωπά ακόμα. Πρέπει να τα διαχειριστείς. Οι πραγματικά μετανιωμένοι για τα λάθη ξέρουν τι να κάνουν και, προσωπικά, δεν έχω συνταγή για αμετανόητους. Για αρχή, είμαι υπέρ της ειλικρίνειας. Η οποία, όμως, δεν συμβαδίζει με οράματα εξουσίας όπως την ξέρουμε.