Αλλοδαπός φίλος και συνάδελφος, που παρακολουθεί εδώ και χρόνια τα Ελληνοτουρκικά, ένεκα Ελληνίδος συζύγου, και μοιράζεται τον θαυμασμό μου για την Μελάνια Τραμπ και εν γένει για τις καλλονές της πρώην Γιουγκοσλαβίας, γεγονός που εκνευρίζει αρκούντως τις Πόντιες συζύγους μας, με κάλεσε στο Skype, σχολιάζοντας τη νέα Τουρκική πρόκληση στα Ίμια :
«Συγχαρητήρια φίλε μου, χάσατε την ευκαιρία να βυθίσετε νόμιμα εντός χωρικών σας υδάτων ένα πλοίο του αντιπάλου αποκεφαλίζοντας την στρατιωτική του ηγεσία». Έσπευσα να απαντήσω ότι δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα αλλά μήπως τελικά για έναν τρίτο, παρατηρητή της κατάστασης, είναι τόσο, μα τόσο απλά;
Σε γενικές γραμμές το σκεπτικό του φίλου ήταν το εξής: Ότι σε μία σύγκρουση χαμηλής έντασης που διαρκεί από το 1974, με αρκετούς εκατέρωθεν νεκρούς στρατιωτικούς, μετά από μία σύγκρουση στην Κύπρο και δύο μεγάλες κρίσεις το 1987 και το 1996, η μία πλευρά έχασε μία μοναδική ευκαιρία, να βυθίσει ένα εχθρικό πλοίο που παραβίασε τα χωρικά της ύδατα «αποκεφαλίζοντας» την στρατιωτική ηγεσία του αντιπάλου και ενδεχομένως, αν είχε από πριν πληροφορίες περί αφίξεώς της, θα προετοίμαζε αιφνιδιαστικό στρατιωτικό κτύπημα κατά του αντιπάλου εκμεταλλευόμενη το χάος και επιλέγοντας η ίδια τον χρόνο της σύγκρουσης, χωρίς να αφήνει τον χρόνο να κυλάει, οπότε ο αντίπαλος σιγά σιγά θα συνέρχεται από τις συνέπειες του στρατιωτικού πραξικοπήματος.
Aσφαλώς ο φίλος μιλάει εκ του ασφαλούς, αλλά μου θύμισε αυτά που έγραφε το 1997 ο αείμνηστος Παναγιώτης Κονδύλης στο βιβλίο του «Θεωρία του πολέμου», περί πρώτου κτυπήματος της Ελληνικής πλευράς ως μόνης επιλογής που εγγυάται πιθανότητα νίκης. Του είχαν επιτεθεί τότε δια του Τύπου επειδή εξέφρασε μία διαφορετική άποψη σε καθαρά θεωρητικό επίπεδο τακτικών, όπως αυτές διδάσκονται σε κάθε στρατιωτική ακαδημία και έχουν εφαρμοστεί στο πεδίο από άλλες χώρες στο παρελθόν.
Αλλά η συζήτηση ήλθε και στα του Brexit. «Φίλε μου λέει, είδες ότι η Τερέζα Μέι μετά τις ΗΠΑ πήγε καρφί στον Ερντογάν;» To είδα, του λέω. Προβλημάτισε πολλούς εντός Ελλάδος. Έχουμε κακή ιστορική εμπειρία με την εμπλοκή των Βρετανών στα Ελληνοτουρκικά και ειδικά στο Κυπριακό, μην τα ισοπεδώνουμε όμως όλα, όπως φαίνεται η Ελλάς σύντομα θα απεμπλακεί από το Γερμανικό άρμα, και υπάρχουν φωνές που καλούν για σύμπραξη με τους παραδοσιακούς ιστορικούς συμμάχους Αμερικανούς και Βρετανούς.
-Έτσι είναι, αλλά το βλέπεις Ελληνοκεντρικά και χάνεις την ουσία.
-Δηλαδή;
-Θυμάσαι τότε με τις φωτιές στην Χαλκιδική;
(Το 2006 ο φίλος με την οικογένειά του παραθέριζε σε γνωστό θέρετρο της Χαλκιδικής, όταν άρχισαν οι πυρκαγιές και κατέφυγαν στην παραλία για να προστατευθούν. Eμφανίσθηκαν δύο Βρετανοί, μεσήλικες, και άρχισαν να καλούν τους συμπατριώτες τους, «Βritish citizens over here». Aκούστηκε ότι είχε κανονισθεί η έλευση σκαφών για να αναχωρήσουν δια της θαλάσσιας οδού, όταν η γενική εικόνα των υπολοίπων, ήταν τραγική. Βλέπουμε ένα σχεδιασμό ανάγκης εκτός συνόρων ενός σοβαρού κράτους που μπορεί να χρησιμοποιηθεί όχι μόνο για φυσικές καταστροφές, αλλά και για άλλες έκτακτες συνθήκες).
-Φίλε μου, είναι παντελώς άσχετοι όσοι υποστηρίζουν ότι το Βrexit είναι απόφαση του Βρετανικού λαού, είναι ξεκάθαρη απόφαση του σκληρού πυρήνος του βρετανικού κατεστημένου. Ανεξάρτητα από τις προσωπικές φιλίες με Βρετανούς και την εκτίμηση που έχει ο καθένας από μας σε πολιτιστικές ή άλλες εκφάνσεις της βρετανικότητος, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτός ο πυρήνας έχει τα δικά του κριτήρια πολιτικής δράσης . Τώρα λοιπόν που αναμένεται και πάλι λόγω Brexit μία νέα εποχή επεμβατικότητος των Βρετανών χωρίς τα όποια χαλινάρια της Ε.Ε. ,θα πρέπει όλοι να είναι ιδιαιτέρως προσεκτικοί. Και η επίσκεψη Μέι στον Ερντογάν δεν θα έχει καλό τέλος για τον «Σουλτάνο».
-Δηλαδή;
-Kράτα αυτό που θα σου πω. Το λένε οι διπλωμάτες της πρώην Γιουγκοσλαβίας, όπου οι Βρετανοί έπαιξαν τα γνωστά τους παιχνίδια, ιδίως ανάμεσα στις αντιστασιακές οργανώσεις κατά του Άξονος στον Β' παγκόσμιο πόλεμο. (Κάτι μου θυμίζει).
-Λοιπόν;
Λοιπόν, «To να είναι κανείς εχθρός των Βρετανών είναι σίγουρα επικίνδυνο, το να είναι όμως σύμμαχός τους είναι απολύτως θανάσιμο».
Mayday-Mayday, τον χάνουμε τον Σουλτάνο. Σιχτίρ-ντ, not stirred!