Η θάλασσα δε γνωρίζει από συμβιβασμούς, ή την αγαπάς, τόσο που γίνεσαι αίμα της και κείνη στο ανταποδίδει με κάθε ευκαιρία ή προσπερνάς και τρέμεις μοναχά στη σκέψη της.
Τι γίνεται όμως με το τρανό παρελθόν της; Πώς μεταφέρεται και διδάσκεται η ιστορία της; Χωρίς να γίνεται φλύαρος κι αδιάφορος αέρας στα αυτιά των ανίδεων και πολυάσχολων επόμενων γενιών;
Μόνο τα πλοία που τα κατάφεραν, όσα κατάφεραν να γεράσουν μέσα στην αγκαλιά της, αυτά έχουν το προνόμιο να εξιστορούν και να αφήνουν τους ανθρώπους άφωνους, να τους μεταφέρουν πολλά χρόνια πίσω, βαθιά μέσα στο παρελθόν, κυριολεκτικά να λυγίζουν το χρόνο! Εκείνοι που έχουν επισκεφθεί ένα πλωτό-μουσείο θα συμφωνήσουν, δεν υπάρχει πιο σπουδαίο μάθημα ιστορίας, από ένα οποιοδήποτε πλεούμενο, όταν αυτό μεταμορφώνεται σε επισκέψιμο χώρο μνήμης κι αυτό αποδεικνύεται από την ολοένα αυξανόμενη διάθεση να σκαλίζουμε τα βαπόρια που χάθηκαν και να λυπόμαστε που δεν καταφέραμε να τα σώσουμε ή έστω να κρατήσουμε μια ανάμνηση από αυτά.
Μια από της χώρες που από νωρίς είχε καταλάβει τη σπουδαιότητα των πλοίων και διάλεξε να μην τα διαλύσει, αλλά να αξιοποιήσει αρκετά από αυτά είναι η Ρωσία, μια χώρα που έχει δέσει κάθε βήμα της ιστορίας της με ένα σκαρί!
Στη Ρωσία σήμερα υπάρχουν 15 σκάφη που μεταμορφώθηκαν σε μουσεία! Έντεκα από αυτά είναι πλοία επιφανείας και τέσσερα υποβρύχια.
Δυο πλοία, το καταδρομικό AURORA και το παγοθραυστικό KRASIN, καθώς και το υποβρύχιο NARODOVOLETS D-2 βρίσκονται στην Αγία Πετρούπολη.
Το πυρηνοκίνητο πλοίο ΛΕΝΙΝ και το υποβρύχιο Κ-21, στο Μουρμάνσκ.
Το καταδρομικό MIKHAIL KUTUZOV, στο εμπορικό λιμάνι της πόλης Νοβοροσίσκ.
Η σκούνα ΔΥΣΗ, στο Αρχάγγελσκ. Στο Μουσείο του Παγκόσμιου Ωκεανού (World Ocean Museum), στο Καλίνινγκραντ, υπάρχουν 4 σκάφη-μουσεία: το αλιευτικό σκάφος SRT-129, το ερευνητικό-διαστημικό σκάφος KOSMONAVT VIKTOR PATSAYEV, το ερευνητικό-ωκεανογραφικό πλοίο VITYAZ και το υποβρύχιο Β-413.
Το παγοθραυστικό ANGARA στο Ιρκούτσκ, το ατμόπλοιο KRASNY VYMPEL και το υποβρύχιο C-56 στο Βλαδιβοστόκ, τέλος ακόμη ένα ατμόπλοιο, το ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ, στην πόλη Κρασνογιάρσκ.
Ένα από τα πρώτα πλοία-μουσεία ήταν το καταδρομικό AURORA, το πλοίο που σήμερα βρίσκεται στην Αγία Πετρούπολη, συμμετείχε στη ρωσική άμυνα σε δύο πολέμους, στον ρωσο-ιαπωνικό πόλεμο 1904-05 και τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο 1914-18.
Τον Φεβρουάριο του 1917 το πλοίο θα αποχωρούσε από την Πετρούπολη, όμως οι ναύτες εξεγέρθηκαν και ανέβασαν μια κόκκινη σημαία, έτσι έγινε το πλοίο της επανάστασης! Στις 25 Οκτώβρη 1917, με έναν κανονιοβολισμό του, έδωσε το μήνυμα για την κατάληψη των Χειμερινών ανακτόρων και σηματοδότησε το ξεκίνημα της Οκτωβριανής Επανάστασης και το πέρασμα στην πρώτη φάση της δικτατορίας του προλεταριάτου, δηλαδή στη γέννηση της Σοβιετικής Ένωσης.
Το πλοίο έγινε ζωντανός μύθος 10 χρόνια αργότερα, χάρις στην απόφαση της ηγεσίας του ΚΚΣΕ να δημιουργηθεί ένα φίλμ που θα αναπαριστούσε τα δραματικά γεγονότα του Οκτώβρη που θα άλλαζε τον κόσμο!
Η δημιουργία του φιλμ, που είχε χαρακτήρα και ύφος ντοκιμαντέρ, ανατέθηκε σε έναν κορυφαίο κινηματογραφιστή και μοντέρ όλων των εποχών, στο μοναδικό Σεργκέι Αιζενστάιν με βοηθό τον Γκριγκόρι Αλεξαντρώφ, στην αρχική της μορφή προβλήθηκε χωρίς ήχο, αλλά το 1966 τη μουσική σύνθεση δημιούργησε ο παγκοσμίου φήμης δημιουργός Ντιμίτρι Σοστακόβιτς!
Πέρα από τον αναγκαίο προπαγανδιστικό ρόλο της, η ταινία-μάθημα «Οκτώβρης» συγκαταλέγεται ανάμεσα στις κορυφαίες του παγκόσμιου κινηματογράφου.
Κατά τη διάρκεια του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου το AURORA ήταν αγκυροβολημένο στο Oranienbaum (μακρινό προάστιο της Αγίας Πετρούπολης). Το 1941 χτυπήθηκε από τις γερμανικές αεροπορικές επιδρομές, στο πλοίο προκλήθηκαν σοβαρές ζημιές και προσάραξε. Βρέθηκε παγιδευμένο σε αυτή τη θέση μέχρις ότου αρθεί η πολιορκία του Λένινγκραντ, όμως ακόμα και όταν το πλήρωμα και τα όπλα βγήκαν από το κορμί του, το AURORA δεν κατέβασε τη σημαία του, το γεγονός εξόργισε τους Ναζί και ταυτόχρονα έδωσε κουράγιο και δύναμη στους υπερασπιστές του Λένινγκραντ.
Το 1944, με την ίδρυση της περίφημης Ναυτικής σχολής Ναχίμοφ, που αρχικά είχε ως στόχο να εκπαιδεύσει τα παιδιά των ναυτικών που σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια του πολέμου, αποφασίστηκε το AURORA να δέσει στην προκυμαία, μπροστά από το κτίριο της Ναυτικής Σχολής, για να φιλοξενήσει τους δοκίμους της. Όταν βρέθηκε κατάλληλος χώρος και οι σπουδαστές από τη σχολή Ναχίμοφ μετακινήθηκαν στην ξηρά, το καταδρομικό είχε ήδη αποφασίσει τη μοίρα του, είχε μετατραπεί από μόνο του σε χώρο μνήμης και δεχόταν αμέτρητους επισκέπτες, έτσι η απόφαση για να γίνει μουσείο ήταν πολύ εύκολη!
Σήμερα μπορεί να δει κανείς το φημισμένο κανόνι, τα διαμερίσματα του πληρώματος, να θαυμάσει αντικείμενα και να περιδιαβεί μια έκθεση για την ιστορία του πλοίου.
Το AURORA εξακολουθεί να ταξιδεύει! Όπως και κάθε πλοίο-μουσείο, μετατατρέπεται σε μια μαγική χρονομηχανή, με ικανότητα να δημιουργεί ολοκαίνουριες μνήμες, που όμως έρχονται από ένα άγνωστο, μακρινό, καμιά φορά σκοτεινό, όμως σίγουρα ξεχασμένο παρελθόν!
Σήμερα το AURORA (που σημαίνει Θεά Αυγή, αλλά και Βόρειο Σέλας) δεν είναι απλά ένα μουσείο, αλλά ένα σύμβολο της Αγίας Πετρούπολης, μια επίσκεψη στο καταδρομικό θεωρείται κάτι αντίστοιχο με μια βόλτα στην Πλατεία των Ανακτόρων, στα Χειμερινά Ανάκτορα και στο παγκοσμίου φήμης Ρωσικό Μουσείο Ερμιτάζ.
Ένας αιώνας για το θρύλο των παγοθραυστικών
Το ΚΡΑΣΙΝ (Ρωσικά: Красин) ήταν ένα σύμβολο της εποχής του, που φέτος συμπληρώνει 100 χρόνια είναι ένα αξιόλογο μουσείο, εξαιρετικά δημοφιλή, τόσο στους επισκέπτες, όσο και για τους κατοίκους της Αγίας Πετρούπολης.
Χτίστηκε από τον Armstrong Whitworth στο Newcastle, υπό την εποπτεία του μηχανικού Γιεβγκένι Ζαμιάτιν, για λογαριασμό του αυτοκρατορικού ρωσικού Πολεμικού Ναυτικού.
Η κατασκευή του ολοκληρώθηκε τον Φεβρουάριο του 1917 και ονομάστηκε SVYATOGOR (Γίγαντας-πολεμιστής, ήρωας της ρωσικής μυθολογίας).
Το παγοθραυστικό χωρίστηκε από στεγανά διαφράγματα με 11 διαμερίσματα, έχει συνολικής χωρητικότητας ήταν άνω των 10.620 τόνων, μήκος 98.53 m, πλάτος 21.64 m, μηχανές ισχύος Shaft 10.000 λίτρων, ενώ η ταχύτητα του έφτανε τους 15 κόμβους.
Το πλοίο είχε μια μακριά και σπουδαία καριέρα σε επιχειρήσεις διάσωσης-εξερεύνησης στις παγωμένες Βόρειες θάλασσες. Αξίζει να σημειωθεί ότι από την αρχή της δεκαετίας του 1950 και για πολλά χρόνια παρέμεινε το ισχυρότερο παγοθραυστικό στον κόσμο!
Κατά τη διάρκεια της επανάστασης και για να μην περάσει στα χέρια των μπολσεβίκων της Βόρειας Ρωσίας (1918-1919) μετά από αρκετές περιπέτειες βρέθηκε στην Αγγλία, λίγα χρόνια αργότερα επέστρεψε στα χέρια της λαϊκής κυβέρνησης και θέλοντας να τιμήσουν έναν διπλωμάτη και ηγέτη των Μπολσεβίκων, τον ηλεκτρολόγο μηχανικό Leonid Krasin, τον άνθρωπο που έπαιξε ρόλο στην επιστροφή του πλοίου από την Αγγλία, το 1927 έδωσαν στο πλοίο το όνομα του.
Tο διασημότερο κατόρθωμα του παγοθραυστικού ήταν η συμμετοχή στην έρευνα και το κατόρθωμα της διάσωσης εννέα μελών του πληρώματος από το χαμένο αερόπλοιο Italia και του μηχανικού σχεδιαστή Umberto Nobile, όταν αυτό συνετρίβη στους πάγους, κατά την επιστροφή του από την εξερευνητική αποστολή στο Βόρειο Πόλο το 1928 (τα υπόλοιπα επτά μέλη του πληρώματος σκοτώθηκαν, ενώ κάποιοι δεν βρέθηκαν ποτέ). Για την έρευνα του Ιταλικού αερόπλοιου στους πάγους είχαν σταλεί 22 πλοία από τις έξι χώρες του κόσμου!
Λίγο αργότερα, 28 Ιουλίου 1928, το KRASIN διέσωσε το γερμανικό επιβατηγό πλοίο MONTE CERVANTES, με 1.835 επιβάτες, ενώ βρισκόταν κοντά στην Σπιτσβέργη, πρόκειται για το μεγαλύτερο και το μόνο με μόνιμο πληθυσμό νησί στο αρχιπέλαγος Σβάλμπαρντ, στον Αρκτικό ωκεανό.
Το πλοίο είχε χτυπήσει σε ένα μικρό παγόβουνο και το κύτους του υπέστη σοβαρές ζημιές. Το παγοθραυστικό KRASIN ήταν περίπου 80 μίλια (130 χιλιόμετρα) από το ατμόπλοιο, ανταποκρίθηκε στο SOS του πλοίου, και πρόσφερε τη βοήθειά του.
Το Γερμανικό ατμόπλοιο βυθίστηκε 24 ώρες αργότερα, κανείς από τους 1.500 επιβάτες και τα 318 μέλη του πληρώματος δεν χάθηκε, τότε το πλήρωμα του ΚΡΑΣΙΝ, υπό τη διεύθυνση του υποπλοιάρχου Ponomarev και τον επικεφαλής μηχανικός Μ Ershov δούλεψαν τα αναγκαία μπαλώματα και στραγγίξαν το νερό, στη συνέχεια συνόδεψαν το MONTE CERVANTES στο Χάμερφεστ της Νορβηγίας, εκεί υποδέχτηκαν το KRASIN και τους ναυτικούς του ως ήρωες.
Το γερμανικό ατμόπλοιο δεν είχε τύχη για να ζήσει!
Στις 22 Ιανουαρίου 1930, το MONTE CERVANTES αναχώρησε από την Ushuaia της Αργεντινής και μέσα σε 30 λεπτά χτύπησε σε βυθισμένα πετρώματα στο Pan de Indio, στην προσπάθεια του να ξεκολλήσει άρχισε να βυθίζεται. Το ατμόπλοιο βυθίστηκε 24 ώρες αργότερα, και ενώ όλοι, επιβάτες και πλήρωμα, περίπου 1.550 άνθρωποι, το είχαν εγκαταλείψει πριν βυθιστεί, ο καπετάνιος Theodor Dreyer ήταν ο μόνος που χάθηκε μαζί του.
Το 1933 το ΚΡΑΣΙΝ ήταν το πρώτο που έφτασε στις απρόσιτες βόρειες ακτές της Novaya Zemlya στην ιστορία της ναυσιπλοΐας. Ενώ το 1938 ήταν και πάλι στο προσκήνιο, έσωσε το παγοθραυστικό ΛΕΝΙΝ και όλους τους ανθρώπους, που ήταν παγιδευμένοι μέσα στους πάγους από το προηγούμενο καλοκαίρι!
Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, το ΚΡΑΣΙΝ συμμετείχε σε πολλές ρωσικές συνοδείες. Το 1941 η κυβέρνηση των ΗΠΑ ξεκίνησε διαπραγματεύσεις με τη Σοβιετική κυβέρνηση για την αγορά ή τη χρηματοδοτική μίσθωση ενός ή περισσοτέρων σύγχρονων παγοθραυστικών, με σκοπό τη χρήση τους από την Αμερικανική Ακτοφυλακή στην ανατολική ακτή της Γροιλανδίας. Το KRASIN διέσχισε τον Ειρηνικό και έφτασε στην Ουάσιγκτον και συνέχισε το ταξίδι, μέσω της διώρυγας του Παναμά, μέχρι τη Μεγάλη Βρετανία.
Κατά τη διάρκεια του πολέμου το πλοίο ήταν οπλισμένο με αντιαεροπορικά όπλα και έτσι έφτασε στο Ρέικιαβικ, της Ισλανδία, για να ενταχθεί στη νηοπομπή PQ-15. Συνόδευσε το κομβόι ανοίγοντας δρόμο στον Βορρά και στη Θάλασσα του Μπάρεντς, γύρω από τη χερσόνησο Κόλα, στο Μούρμανσκ.
Το 1942 τα παγοθραυστικά KRASIN και LENIN είχαν εντοπιστεί στα νησιά Mona στην θάλασσα Κάρα, από μια ομάδα πλοίων των ναζί. Το βαρύ γερμανικό καταδρομικό Admiral Scheer έσπευσε να τους ξετρυπώσει, αλλά οι κακές καιρικές συνθήκες, η ομίχλη και ο πάγος έσωσαν τα δυο παγοθραυστικά από την καταστροφή.
Μετά από μια μεγάλη ανακαίνιση-ανακατασκευή, το 1960, το παγοθραυστικό ΚΡΑΣΙΝ ξαναμπήκε σε υπηρεσία και αμέσως ξεκίνησε να ανοίγει θαλάσσιους δρόμους και να οδηγεί πλοία στην παγωμένη Βόρεια Θάλασσα, όπου εργάστηκε για περισσότερα από 10 χρόνια.
Τον Οκτώβριο του 1971, το παγοθραυστικό επέστρεψε από την τελευταία του αποστολή. Έχει εργαστεί στην Αρκτική, στη Βαλτική και στην Άπω Ανατολή από το 1954.
Το 1972 το πλοίο παραχωρήθηκε στο Υπουργείο Γεωλογίας της ΕΣΣΔ και συνέχισε να ταξιδεύει και να δουλεύει στη Θάλασσα του Μπάρεντς, στη θάλασσα της Γροιλανδίας και στο αρχιπέλαγος Σβάλμπαρντ, στον Αρκτικό ωκεανό.
Στα τέλη της δεκαετίας του 1980, μετά από 63 χρόνια υπηρεσίας, σταμάτησε την δουλειά. Το ΚΡΑΣΙΝ παρέμεινε στη Ρωσία και «πέθανε» αθόρυβα.
Στις 20 Φλεβάρη 1992 η ρωσική Κυβέρνηση έβαλε το πλοίο στον κατάλογο των ιστορικών μνημείων που έπρεπε να προστατευθούν, ως μνημεία εθνικής σημασίας. Αν και το 1995 έγινε η πρώτη έκθεση πάνω στο ΚΡΑΣΙΝ, χρειάστηκε να περάσουν ακόμη 10 χρόνια μέχρι να βρεθούν χρήματα και να αποκτήσει το σημερινό χαρακτήρα του.
Το 2004, μετά από πολλές συζητήσεις, αποφασίστηκε να παραχωρηθεί στο Μουσείο των Ωκεανών, που ανήκει στο Υπουργείο Πολιτισμού της Ρωσικής Ομοσπονδίας και βρίσκεται στο Καλίνινγκραντ.
Σήμερα το ΚΡΑΣΙΝ βρίσκεται σήμερα στην Αγία Πετρούπολη και αποτελεί μοναδικό τεκμήριο ιστορίας και τεχνολογίας όσον αφορά τα παγοθραυστικά.
Στο πλοίο φυλάσσονται τα πρωτότυπα χαρτών και τα σχέδια του παγοθραυστικού, επίσης υπάρχουν έγγραφα και φωτογραφίες σχετικά με τη δράση του πλοίου και την ιστορία των παγοθραυστικών του ρωσικού στόλου στις παγωμένες θάλασσες.
Είναι το μοναδικό πλοίο της Αρκτικής που συμμετείχε στον Β' Παγκοσμίο Πολέμο, που κατάφερε να επιβιώσει και να κρατηθεί για τόσα πολλά χρόνια ενεργό!
Η έκθεση μουσείο αποκαλύπτει την ιστορία του πλοίου, ενώ το ίδιο το πλοίο αποτελεί ένα μνημείο της ανθρώπινης ιστορίας και της τεχνολογικής εξέλιξης.
Κάθε χρόνο το επισκέπτονται περίπου 40.000 άνθρωποι και πάνω στο σκάφος πραγματοποιούνται πολλά επιστημονικά συνέδρια.
Υποβρύχια που έγιναν μουσεία
Τα πλοία επιφανείας έχουν χιλιάδες πιστούς φίλους που τα λατρεύουν, όμως δεν συμβαίνει το ίδιο με τα υποβρύχια.
Τα «αόρατα» σκάφη απαιτούν τσαγανό, μόνο για να ανοίξεις την καταπακτή τους και να ρίξεις μια ματιά στο τραχύ και σκοτεινό σώμα τους, πόσο μάλλον για να πιάσεις τη κουπαστή από το παγωμένο σίδερο και να κατέβεις τη στενή τους σκάλα, με σκοπό να ζήσεις, έστω για λίγο, ψήγματα εμπειρίας κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας.
Για τους περισσότερους ανθρώπους το ταξίδι και η διαβίωση μέσα σε ένα υποβρύχιο είναι μια άγνωστη υπόθεση, αν μάλιστα υπάρχει υποψία κλειστοφοβίας, τότε μόνο το όνομα του προκαλεί δυσφορία. Όμως αυτά τα σκάφη έπαιξαν σημαντικότατο ρόλο στον 2ο Παγκόσμιο πόλεμο και αποτελούσαν τον κρυφό άσσο του Πολεμικού Ναυτικού της Γερμανίας.
Οι ζημιές που προκλήθηκαν στους συμμάχους και οι απώλειες ήταν τεράστιες. Σύμφωνα με τις γερμανικές πηγές, στα χρόνια του πολέμου, τα υποβρύχια τους βύθισαν 2.882 πλοία, συνολικής χωρητικότητας 14,4 εκατομμυρίων τόνων και επίσης 175 πολεμικά πλοία όλων των τύπων.
Το Ναυτικό της Σοβιετικής Ένωσης κατά την έναρξη του πολέμου, δεν είχε πολλά σκάφη επιφανείας, όπως οι Βρετανοί και οι Αμερικανοί, αλλά ο στόλος των σοβιετικών υποβρυχίων ήταν μεγάλος, ίσως ο μεγαλύτερος στον κόσμο εκείνη την εποχή! Το Σοβιετικό Ναυτικό αποτελούνταν από 4 θωρηκτά, 10 ταχύπλοα σκάφη, 59 αντιτορπιλικά και 218 υποβρύχια. Το ναυτικό χωρίστηκε σε στόλους στην Βαλτική Θάλασσα, τον Αρκτικό Ωκεανό, της Μαύρης Θάλασσας και του Ειρηνικού Ωκεανού.
Συνολικά χάθηκαν σχεδόν τα μισά «κόκκινα» υποβρύχια, ενώ η Σοβιετική Ένωση έχασε περίπου 25 εκατομμύρια ανθρώπους δηλαδή το 14% του πληθυσμού της, έχοντας τις περισσότερες απώλειες από κάθε άλλη χώρα. Από αυτούς τα 15 εκατομμύρια ήταν άμαχοι!
Για τους Ρώσους τα υποβρύχια είναι κάτι περισσότερο από σύμβολα μνήμης, αφού δεν υπάρχει πόλη που να μην μνημονεύει δικούς της ήρωες, εκείνα τα μέλη του Κόκκινου Στρατού, που χάθηκαν μέσα σε παρόμοια σκάφη.
Το μουσείο «D-2» Narodovolets (Αγία Πετρούπολη)
Το υποβρύχιο D-2 Narodovolets είναι ένα από τα πρώτα υποβρύχια που κατασκευάστηκε από Σοβιετικούς το 1929 και μπήκε στη θάλασσα στις 11 Οκτωβρίου 1931. Με μήκος 76.6 μ και πλάτος 6,4 μ, είχε μονάδα παραγωγής ενέργειας δύο πετρελαιοκινητήρες χωρητικότητας 1100 λίτρων και δύο ηλεκτροκινητήρες χωρητικότητας 525 λίτρων, η ταχύτητα στην επιφάνεια έφτανε τους 15 κόμβους (περίπου 27,8 χιλιόμετρα / ώρα), ενώ κάτω από το νερό έπεφτε στους 9 κόμβους (περίπου 16,7 χλμ/ώρα). Το μέγιστο βάθος κατάδυσης ήταν - 90 μέτρα και είχε πλήρωμα 53 ατόμων.
Ο κύριος οπλισμός αποτελούνταν από έξι πλωραίους τορπιλοσωλήνες κι άλλους δύο σωλήνες τορπιλών στην πρύμνη. Αρχικά είχε δύο πυροβόλα διαμετρήματος 102 mm, όμως αντικαταστάθηκαν με ένα ημιαυτόματο πυροβόλο 45 mm.
Το 1934 και το 1935, το D-2 ταξίδεψε στα παγωμένα νερά της Νέας Γης. Η Νόβαγια Ζεμλιά, όπως είναι το όνομα της περιοχής στα ρωσικά, είναι ένα παγωμένο αρχιπέλαγος στον Αρκτικό Ωκεανό, βόρεια της Ρωσίας. Το όνομά της στα ρωσικά σημαίνει Νέα Γη, ενώ το αντίστοιχο όνομά της στα Νορβηγικά σημαίνει Χώρα των Χηνών!
Το 1936, το D-2 ήταν το πρώτο υποβρύχιο που πέρασε μέσα από το στενό Matochkin στη Θάλασσα Karsk. Το στενό Matochkin είναι ένα από τα μεγαλύτερα φιόρδ στον κόσμο. Το μήκος του είναι περίπου 100 χιλιόμετρα (60 μίλια) και το πλάτος του στο στενότερο μέρος του είναι περίπου 600 μέτρα. Το στενό είναι καλυμμένο με πάγο για το μεγαλύτερο μέρος του έτους.
Κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου το υποβρύχιο έλαβε μέρος σε τέσσερις αποστολές, πραγματοποίησε 12 επιθέσεις τορπιλών και βύθισε τέσσερα εχθρικά πλοία.
Το καλοκαίρι του 1942, μετά από εργασίες συντήρησης, το υποβρύχιο δοκιμάστηκε στον ποταμό Νέβα και στη συνέχεια ανέλαβε ξανά περιπολίες στη θάλασσα της Βαλτικής. Λίγο μετά την έναρξη της στρατιωτικής του αποστολής, το D-2 πιάστηκε σε ανθυποβρυχιακό δίχτυ. Για να κοπεί το δίχτυ, δύτες δούλεψαν αθόρυβα για ώρες στο παγωμένο νερό, γνωρίζοντας ότι αν είχαν εντοπιστεί πιθανότατα το υποβρύχιο να είχε γίνει στόχος. Το D-2 Narodovolets τα κατάφερε και συνέχισε τη δράση του.
Μετά τον πόλεμο, το σκάφος χρησιμοποιήθηκε για εκπαιδευτικά ταξίδια ενώ από το 1956 και μέχρι το 1987, το D-2 τέθηκε εκτός λειτουργίας και μετατράπηκε σε εκπαιδευτικό σταθμό.
Από το 1993, το Narodovolets βγήκε από τη θάλασσα, έγινε μνημείο-μουσείο και έχει τοποθετηθεί στο έδαφος, πολύ κοντά στο κανάλι Shkiperskiy της Αγίας Πετρούπολης.
Το υποβρύχιο είναι επισκέψιμο, το εσωτερικό του δεν έχει δεχτεί παρεμβάσεις, έτσι δίνει στους επισκέπτες την ευκαιρία να αποκτήσουν ολοκληρωμένη εμπειρία για τη ζωή και τις δυσκολίες του πληρώματος μέσα σε ένα τέτοιο σκάφος στο πρώτο μισό του 20ού αιώνα.
(Συνεχίζεται με Β΄ Μέρος...)